Z miarowym postępem ewolucji we wszechświatach czasu-przestrzeni związane są wciąż poszerzające się objawienia Bóstwa, dla wszystkich istot inteligentnych. Osiągnięcie szczytu rozwoju ewolucyjnego na świecie, w systemie, konstelacji, wszechświecie, superwszechświecie czy wielkim wszechświecie, oznacza odpowiednie poszerzenie funkcjonowania Bóstwa dla takich rozwiniętych części stworzenia. A każdemu takiemu, lokalnemu wzbogaceniu uświadamiania sobie Bóstwa, towarzyszą pewne, ściśle określone następstwa poszerzonego ujawniania się Bóstwa dla wszystkich innych części stworzenia. Każda nowa domena urzeczywistnionego i osiągniętego rozwoju, rozpościerająca się na zewnątrz od Raju, stanowi nowe i poszerzone objawienie empirycznego Bóstwa dla wszechświata wszechświatów.
Kiedy elementy składowe wszechświata lokalnego ustanawiane są kolejno w światłości i życiu, Bóg Siedmioraki objawia się coraz intensywniej. Na planecie, ewolucja czasowo-przestrzenna zaczyna się wraz z pierwszą ekspresją Boga Siedmiorakiego—władającego związku Syna Stwórcy i Stwórczego Ducha. Wraz z ustanowieniem systemu w światłości, połączenie Syn-Duch osiąga pełnię swego funkcjonowania; a kiedy cała konstelacja zostaje tak ustanowiona, drugie stadium Boga Siedmiorakiego intensywniej uaktywnia się w takiej domenie. Z ukończeniem ewolucji administracyjnej wszechświata lokalnego związane są nowe i bardziej bezpośrednie posługi Duchów Nadrzędnych; i w tym punkcie zaczyna się również wciąż poszerzające się objawienie oraz uświadamianie sobie Boga Najwyższego, które osiąga punkt kulminacyjny w zrozumieniu Istoty Najwyższej przez wznoszącą się istotę, kiedy przechodzi ona przez światy szóstej orbity Havony.
Ojciec Uniwersalny, Wieczny Syn i Nieskończony Duch są przejawami Bóstwa egzystencjalnego dla istot inteligentnych i dlatego też ich osobowe związki z umysłami i duchami istot całego stworzenia nie są w taki sam sposób poszerzane.
Należy zwrócić uwagę na to, że wznoszący się śmiertelnicy mogą doświadczać nieosobowej obecności kolejnych poziomów Bóstwa na długo przedtem, zanim zostaną odpowiednio uduchowieni i wykształceni, aby empirycznie, osobiście rozpoznać te Bóstwa oraz kontaktować się z nimi, jako z istotami osobowymi.
Każdemu nowemu, ewolucyjnemu osiągnięciu w obrębie wycinka kreacji, jak również każdemu nowemu wtargnięciu w przestrzeń przejawów boskości, towarzyszy równoczesna ekspansja czynnościowego objawiania się Bóstwa w obrębie istniejących w danym momencie i wcześniej zorganizowanych jednostek całego stworzenia. Może się wydawać, że takie nowe zalanie pracą administracyjną wszechświatów i ich elementów składowych nie zawsze jest przeprowadzane dokładnie z naszkicowaną tutaj metodą, gdyż istnieje zwyczaj posyłania najpierw wstępnych grup administratorów, przygotowujących drogę dalszym i kolejnym epokom nowej administracyjnej kontroli nadrzędnej. Nawet Bóg Ostateczny zwiastuje swą transcendentalną kontrolę nadrzędną w późnych stadiach wszechświatów lokalnych, ustanowionych w światłości i życiu.
Faktem jest, że kiedy kreacje czasu i przestrzeni są stopniowo stabilizowane w ich ewolucyjnym statusie, obserwuje się nowe i pełniejsze funkcjonowanie Boga Najwyższego, razem z towarzyszącym temu usunięciem się pierwszych trzech przejawów Boga Siedmiorakiego. Kiedy wielki wszechświat zostanie ustanowiony w światłości i życiu, jaka wtedy będzie przyszła rola Stwórcy-Stwórczych przejawów Boga Siedmiorakiego, jeśli Bóg Najwyższy przejmie bezpośrednią kontrolę nad tymi kreacjami czasu i przestrzeni? Czy ci organizatorzy i pionierzy wszechświatów czasu i przestrzeni zostaną zwolnieni, aby sprawować podobne funkcje w przestrzeni zewnętrznej? Nie wiemy, ale myślimy wiele o tych i podobnych sprawach.
Jak granice empirycznego Bóstwa rozszerzają się w domeny Absolutu Nieuwarunkowanego, wyobrażamy sobie działalność Boga Siedmiorakiego we wczesnych, ewolucyjnych epokach kreacji przyszłości. Nie wszyscy się zgadzamy w sprawie przyszłego statusu Pradawnych Czasu i Duchów Nadrzędnych superwszechświatów. Nie wiemy także, czy Istota Najwyższa będzie, czy też nie będzie działać w tych kreacjach, tak jak w siedmiu superwszechświatach. Jednak wszyscy przypuszczamy, że przeznaczeniem Michałów, Synów Stwórcy, jest działanie we wszechświatach zewnętrznych. Niektórzy utrzymują, że w przyszłych epokach nastąpi pewna forma bliskiego zjednoczenia pomiędzy związanymi ze sobą Synami Stwórcy i Boskimi Opiekunkami; możliwe jest nawet, że z takiego zjednoczenia stwórców może wyniknąć pewna nowa ekspresją łącznej, stwórczej tożsamości ostatecznej natury. Ale naprawdę nic nie wiemy o takich możliwościach z nie objawionej przyszłości.
Wiemy natomiast to, że we wszechświatach czasu i przestrzeni Bóg Siedmioraki umożliwia stopniowy dostęp do Ojca Uniwersalnego i że ten ewolucyjny dostęp jest empirycznie zjednoczony w Bogu Najwyższym. Możemy przypuszczać, że taki plan musi zapanować we wszechświatach zewnętrznych; z drugiej strony nowe klasy istot, które kiedyś mogą zamieszkiwać te wszechświaty, mogą potrafić docierać do Bóstwa na poziomach ostatecznych i metodami absonicznymi. Reasumując, nie mamy najmniejszej idei, jaka metoda dostępowania Bóstwa może funkcjonować w przyszłych wszechświatach przestrzeni zewnętrznej.
Tym niemniej uważamy, że doprowadzone do doskonałości superwszechświaty staną się w jakiś sposób częścią drogi wznoszenia się do Raju tych istot, które mogą zamieszkiwać kreacje zewnętrzne. Jest zupełnie możliwe, że w przyszłej epoce możemy obserwować istoty z przestrzeni zewnętrznej, docierające do Havony przez siedem superwszechświatów, które są zarządzane przez Boga Najwyższego, przy współpracy albo i bez, Siedmiu Duchów Nadrzędnych.