Absolut Nieuwarunkowany i Bóstwo-Absolut są zjednoczone w Absolucie Uniwersalnym. Absoluty skoordynowane są w Ostatecznym, uwarunkowane w Najwyższym a dostosowane do czasu-przestrzeni w Bogu Siedmiorakim. Na poziomach podnieskończonych istnieją trzy Absoluty, jednak w nieskończoności wydają się one być jednym. W Raju istnieją trzy uosobienia Bóstwa, ale w Trójcy są one jednością.
Głównym filozoficznym sądem, odnoszącym się do wszechświata nadrzędnego, jest to, czy Absolut (trzy absoluty jako jeden w nieskończoności) istniał przed Trójcą i czy Absolut jest przodkiem Trójcy albo czy Trójca poprzedza Absolut?
Czy Absolut Nieuwarunkowany jest obecnością siły niezależną od Trójcy? Czy obecność Bóstwa-Absolutu oznacza nieograniczone funkcjonowanie Trójcy i czy Absolut Uniwersalny jest finalną funkcją Trójcy, a nawet Trójcy Trójc?
Na pierwszy rzut oka idea Absolutu, jako protoplasty wszystkich rzeczy—nawet Trójcy—wydaje się przynosić chwilowe zaspokojenie wymagań logiczności i filozoficzną unifikację, ale każdy podobny wniosek unieważnia fakt wieczności Rajskiej Trójcy. Byliśmy nauczani i w to wierzymy, że Ojciec Uniwersalny i jego trójcowi partnerzy są wieczni, w swej naturze i egzystencji. Pozostaje zatem tylko jeden logiczny, filozoficzny wniosek, a mianowicie: Absolut jest, dla wszystkich istot inteligentnych wszechświata, bezosobową i koordynującą reakcją Trójcy (Trójc) na wszystkie zasadnicze i podstawowe sytuacje w przestrzeni, śródwszechświatowe i pozawszechświatowe. Dla wszystkich osobowych istot inteligentnych z wielkiego wszechświata Rajska Trójca znajduje się na zawsze w finalizmie, wieczności, najwyższości i ostateczności i praktycznie, dla osobistego zrozumienia i uświadomienia jej sobie przez istotę stworzoną, jest ona absolutna.
Kiedy istoty stworzone mogą rozważać ten problem, prowadzi to je do ostatecznego postulatu Uniwersalnego JESTEM, jako pierwszej przyczyny i absolutnego źródła zarówno Trójcy jak i Absolutu. Kiedy zatem chcemy rozważać osobowe pojęcie Absolutu, kierujemy się ku naszym ideałom Rajskiego Ojca. Kiedy chcemy ułatwiać sobie zrozumienie czy wzbogacić uświadomienie tego, skądinąd bezosobowego Absolutu, zwracamy uwagę na to, że Ojciec Uniwersalny jest egzystencjalnym Ojcem absolutnej osobowości; Wieczny Syn jest Absolutną Osobą, chociaż nie jest uosobieniem Absolutu w sensie empirycznym. Potem usiłujemy sobie wyobrazić Trójce empiryczne, jak osiągają punkt kulminacyjny w empirycznym uosobieniu Bóstwa-Absolutu, podczas gdy Absolut Uniwersalny pojmujemy jako obejmujący fenomeny wszechświatowe i pozawszechświatowe, przejawiające się w obecności nieosobowych działań zjednoczonych i skoordynowanych związków Bóstwa najwyższości, ostateczności i nieskończoności—Trójcy Trójc.
Bóg Ojciec rozpoznawalny jest na wszystkich poziomach, rozciągających się od tego, co skończone do tego, co nieskończone i chociaż istoty przez niego stworzone, od Raju do ewolucyjnych światów, rozmaicie go sobie wyobrażają, tylko Wieczny Syn i Nieskończony Duch znają go jako nieskończoność.
Osobowość duchowa jest absolutna tylko w Raju a idea Absolutu jest nie uwarunkowana jedynie w nieskończoności. Obecność Bóstwa jest absolutna tylko w Raju a objawienie Boga zawsze musi być częściowe, względne i stopniowe, zanim jego moc stanie się empirycznie nieskończona w potencji przestrzennej Absolutu Nieuwarunkowanego, a przejaw jego osobowości stanie się empirycznie nieskończony w objawiającej się obecności Bóstwa-Absolutu, i kiedy te dwa potencjały nieskończoności staną się rzeczywistością zjednoczoną w Absolucie Uniwersalnym.
Tym niemniej te trzy Absoluty są jednym, poza poziomami podnieskończonymi i tym samym nieskończoność jest urzeczywistnieniem Bóstwa, niezależnie od tego, czy jakakolwiek inna klasa bytu kiedykolwiek sama osiągnie świadomość nieskończoności.
Egzystencjalny status w wieczności zakłada egzystencjalną samoświadomość nieskończoności, choćby nawet inna wieczność była potrzebna dla doświadczalnego, osobistego zrozumienia empirycznych potencjałów, nieodłącznych nieskończonej wieczności—wiecznej nieskończoności.
Bóg Ojciec jest osobowym źródłem wszystkich przejawów Bóstwa oraz rzeczywistości dla wszystkich istot inteligentnych i duchowych w całym wszechświecie wszechświatów. Jako osobowości, teraz albo w kolejnych doświadczeniach wszechświatowych w wiecznej przyszłości, będziecie zauważać ku waszemu wiecznemu zadowoleniu, że dokonując każdego przedsięwzięcia na nowych poziomach empirycznych, odkrywacie na nowo wiecznego Boga—Rajskiego Ojca wszystkich osobowości wszechświata, bez względu na to, czy uda się wam dotrzeć do Boga Siedmiorakiego, zrozumieć Boga Najwyższego, znaleźć Boga Ostatecznego, czy próbować pojąć ideę Boga Absolutnego.
Ojciec Uniwersalny jest wyjaśnieniem wszechświatowej jedności, jak musi się ona urzeczywistniać najwyżej, nawet ostatecznie, w postostatecznej jedności absolutnych wartości i znaczeń—w Rzeczywistości nie uwarunkowanej.
Nadrzędni Organizatorzy Siły wychodzą w przestrzeń i uaktywniają swe energie, aby reagowały na rajskie przyciąganie Ojca Uniwersalnego; potem przychodzą Synowie Stwórcy, którzy organizują te reagujące na grawitację siły w zamieszkałe wszechświaty, gdzie rozwijają się istoty inteligentne, które dostają ducha Rajskiego Ojca a następnie wznoszą się do Rajskiego Ojca, żeby stać się jemu podobne we wszystkich możliwych atrybutach boskości.
Nieustanny i coraz szerszy marsz stwórczych sił Raju poprzez domeny przestrzeni wydaje się zapowiadać ciągłe rozprzestrzenianie się ujęcia grawitacyjnego Ojca Uniwersalnego i nigdy nie kończące się pomnażanie różnych rodzajów istot inteligentnych, które mogą kochać Boga i być kochane przez niego, które z kolei w ten sposób poznając Boga, mogą zechcieć stać się jemu podobne, mogą zechcieć dotrzeć do Raju i znaleźć Boga.
Wszechświat wszechświatów jest w pełni zjednoczony. Bóg jest jeden, w swej mocy i osobowości. Istnieje koordynacja wszystkich poziomów energii i wszystkich stadiów osobowości. Filozoficznie i empirycznie, w idei i w rzeczywistości, wszystkie rzeczy i istoty ogniskują się w Rajskim Ojcu. Bóg jest wszystkim i we wszystkim i żadna rzecz czy istota nie istnieje bez niego.