DE Goden kunnen een schepsel van grove dierlijke aard niet tot een vervolmaakte geest transformeren door een geheimzinnige daad van scheppende magie—zij doen dit althans niet. Wanneer de Scheppers volmaakte wezens wensen voort te brengen, doen zij dit door een rechtstreekse, oorspronkelijke scheppingsdaad, maar zij trachten materiële schepselen van dierlijke oorsprong nooit in één enkele stap om te vormen tot volmaakte wezens.
Omdat het morontia-leven zich over de verschillende stadia van de loopbaan in het plaatselijk universum uitstrekt, is het voor materiële stervelingen de enig mogelijke weg waarlangs zij de drempel van de geestwereld zouden kunnen bereiken. Welke magie zou de dood, de natuurlijke ontbinding van het materiële lichaam, kunnen inhouden dat zulk een eenvoudige stap het sterfelijke, materiële bewustzijn in een oogwenk zou kunnen transformeren tot een onsterfelijke, vervolmaakte geest? Zulke ideeën zijn niet anders dan onwetend bijgeloof en fabels die men graag hoort.
Deze morontia-overgang is altijd een tussenfase tussen de sterfelijke staat en de latere geestelijke status van overlevende mensen. Deze tussenliggende toestand van voortgang in het universum is duidelijk anders in de verschillende plaatselijke scheppingen, maar naar strekking en bedoeling is zij altijd in hoge mate gelijk. De inrichting van de woningwerelden en de hogere morontia-werelden in Nebadon is tamelijk typerend voor de morontia-overgangsregimes in dit deel van Orvonton.