Gdy światy ustanowione w światłości i życiu posuwają się naprzód, od stadium wstępnego do siódmej epoki, stopniowo uświadamiają sobie rzeczywistość Boga Siedmiorakiego, rozciągającą się od adoracji Syna Stwórcy do czczenia jego Rajskiego Ojca. W czasie trwania siódmego stadium historii takiego świata, wciąż rozwijającym się śmiertelnikom przybywa wiedzy o Bogu Najwyższym, podczas gdy niewyraźnie dostrzegają rzeczywistość wszechobejmującej działalności Boga Ostatecznego.
W całej takiej, wspaniałej epoce, wciąż rozwijający się śmiertelnicy dążą zasadniczo do lepszego zrozumienia i pełniejszego uświadomienia sobie pojmowalnych czynników Bóstwa—prawdy, piękna i dobroci. Obrazuje to wysiłki człowieka, zmierzające do dostrzeżenia Boga w umyśle, w materii i w duchu. Kiedy śmiertelnik szuka rozwiązań tych kwestii, jest coraz bardziej zaabsorbowany empirycznym poznawaniem filozofii, kosmologii i boskości.
Znacie się trochę na filozofii a boskość rozumiecie w czczeniu, służbie społecznej i w osobistym, duchowym doświadczeniu, jednak dążenie do piękna—kosmologię—zbyt często ograniczacie do rozważania ludzkich, niewprawnych wysiłków artystycznych. Piękno, sztuka, to przeważnie sprawa jednoczenia kontrastów. Różnorodność jest konieczna dla pojmowania piękna. Najwyższym pięknem, szczytem wyrafinowanej sztuki, jest spektakularne jednoczenie ogromu kosmicznych skrajności, Stwórcy i stworzonego. Człowiek znajdujący Boga i Bóg znajdujący człowieka—stworzony stający się tak doskonały jak Stwórca—to jest niebiańskie osiągnięcie najwyższego piękna i dotarcie do szczytu kosmicznej sztuki.
Tym samym materializm, ateizm, jest maksymalną brzydotą, kulminacją skończonego zaprzeczenia piękna. Najwyższe piękno zawiera się w panoramie jednoczenia zróżnicowań, zrodzonych z istniejącej uprzednio, harmonijnej rzeczywistości.
Do osiągnięcia kosmologicznych poziomów myślenia potrzeba następujących czynników:
1. Ciekawość. Głód harmonii i pragnienie piękna. Wytrwałe próby odkrywania nowych poziomów harmonijnych, kosmicznych związków.
2. Docenienie estetyki. Miłość do piękna i wciąż rozwijające się uznanie dla artystycznego podejścia we wszystkich przejawach stwórczych, na wszystkich poziomach rzeczywistości.
3. Wrażliwość etyczna. Dzięki uświadomieniu sobie prawdy, uznanie dla piękna prowadzi do wyczucia wiecznego dopasowania tych rzeczy, które zazębiają się z rozpoznawaniem Boskiej dobroci, w związkach Bóstwa ze wszystkimi istotami; tym samym nawet kosmologia prowadzi do pogoni za Boskimi wartościami rzeczywistości—za uświadomieniem sobie Boga.
Światy ustanowione w światłości i życiu pochłonięte są bez reszty zrozumieniem prawdy, piękna i dobroci, ponieważ te walory jakościowe obejmują objawienie Bóstwa dla domen czasu i przestrzeni. Znaczenia wiecznej prawdy rzucają wyzwanie łącznej naturze intelektualnej i duchowej śmiertelnego człowieka. Uniwersalne piękno obejmuje harmonijne związki i rytmy kosmicznego stworzenia; jest to raczej intelektualne wyzwanie i prowadzi ono do zjednoczonego i zsynchronizowanego zrozumienia wszechświata materialnego. Boska dobroć jest odpowiednikiem objawiania nieskończonych wartości skończonemu umysłowi, w którym będą one dostrzeżone i wyniesione do samych progów poziomu pojmowania duchowego.
Prawda jest podstawą nauki i filozofii a jednocześnie stanowi intelektualny fundament religii. Piękno kształtuje sztukę, muzykę i pełne treści rytmy całego ludzkiego doświadczenia. Dobroć zawiera sens etyki, moralności, a religia—empiryczny głód doskonałości.
Istnienie piękna implikuje obecność wartościującego je umysłu istoty tak oczywiście, jak fakt progresywnej ewolucji wykazuje dominację Najwyższego Umysłu. Piękno jest intelektualnym uznaniem harmonijnej, czasowo-przestrzennej syntezy rozległego zróżnicowania rzeczywistości zjawiskowej, która w całości wywodzi się od istniejącej uprzednio, wiecznej jedności.
Dobroć jest umysłowym rozpoznaniem względnych wartości, odnoszących się do zróżnicowanych poziomów boskiej doskonałości. Rozpoznanie dobroci implikuje umysł o statusie moralnym, osobowy umysł, który potrafirozróżniać pomiędzy dobrem a złem. Oprócz tego posiadanie dobroci, wielkości, jest miarą prawdziwego docierania do boskości.
Rozpoznanie prawdziwych związków implikuje umysł kompetentny do rozróżnienia pomiędzy prawdą a błędem. Zesłany Duch Prawdy, który obdarza ludzkie umysły Urantii, reaguje bezbłędnie na prawdę—na żywe związki duchowe wszystkich rzeczy i wszystkich istot, jak są one skoordynowane w wiecznym wznoszeniu się do Boga.
Każdy impuls każdego elektronu, myśli czy ducha, jest funkcjonalną częścią całego wszechświata. Tylko grzech jest osamotniony a grawitacja zła napotyka opór na poziomach umysłowych i duchowych. Wszechświat jest całością; żadna rzecz ani istota nie istnieje ani nie żyje w izolacji. Samorealizacja jest potencjalnym złem, jeśli jest antyspołeczna. Jest literalną prawdą, że „nikt nie żyje dla siebie”. Kosmiczne uspołecznienie stanowi najwyższą formę zjednoczenia osobowości. Jezus powiedział: „Kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą”.
Nawet prawda, piękno i dobroć—intelektualne zbliżanie się człowieka do wszechświata umysłu, materii i ducha—muszą być połączone w jedną, skonsolidowaną ideę boskiego, najwyższego ideału. Gdy osobowość śmiertelnika jednoczy ludzkie doświadczenie z materią, umysłem i duchem, wtedy ten boski i najwyższy ideał staje się mocą zjednoczoną w Najwyższości a potem uosobioną jako Bóg ojcowskiej miłości.
Wszelkie punkty widzenia na powiązanie części z jakąkolwiek daną całością wymagają zrozumienia związku wszystkich części z tą całością, a we wszechświecie oznacza to związku stworzonych części ze Stwórczą Całością. Bóstwo staje się wtedy transcendentalnym, nawet nieskończonym, celem powszechnego i wiecznego dążenia.
Wszechświatowe piękno jest uświadamianiem sobie odbicia Wyspy Raj w kreacji materialnej, podczas gdy wieczna prawda jest służbą specjalną Rajskich Synów, którzy nie tylko obdarzają sobą gatunki śmiertelne, ale nawet wylewają swojego Ducha Prawdy na wszystkich ludzi. Boska dobroć uwidacznia się dokładniej w miłości pełnej służbie różnorodnych osobowości Nieskończonego Ducha. Tym niemniej miłość, całkowita suma tych trzech wartości, jest ludzkim pojmowaniem Boga, jako duchowego Ojca człowieka.
Materia fizyczna jest cieniem rzucanym przez czas-przestrzeń, w świetle-energii absolutnych Bóstw. Znaczenia prawdy są intelektualnymi, ludzkimi reperkusjami wiecznego słowa Bóstwa—czasowo-przestrzennym pojmowaniem najwyższych idei. Boskie wartości dobroci są miłosiernymi posługami osobowości duchowych Uniwersalnego, Wiecznego i Nieskończonego, dla ograniczonych czasem-przestrzenią istot ze sfer ewolucyjnych.
Te znaczące wartości Boskiej rzeczywistości zlewają się w jedno, jako Boska miłość, w związku Ojca z każdą osobową istotą. Skoordynowane są one w Synu i w jego Synach, jako Boskie miłosierdzie. Przejawiają swe właściwości przez Ducha i jego duchowe dzieci w boskiej służbie, w zobrazowaniu dzieciom czasu pełnego miłości miłosierdzia. Te trzy boskości objawiają się głównie w Istocie Najwyższej, jako synteza mocy-osobowości. Ukazywane są rozmaicie przez Boga Siedmiorakiego, w siedmiu różnych związkach Boskich znaczeń i wartości, na siedmiu coraz wyższych poziomach.
Prawda, piękno i dobroć, zawierają dla skończonego człowieka pełne objawienie Boskiej rzeczywistości. Kiedy ta miłość-pojmowanie Bóstwa znajdzie swą duchową ekspresję w życiu rozpoznających Boga śmiertelników, zbiera się wtedy owoce boskości: spokój intelektualny, postęp społeczny, zadowolenie moralne, radość duchową i mądrość kosmiczną. Zaawansowani śmiertelnicy, na świecie w siódmym stadium światłości i życia, rozumieją, że miłość jest największą rzeczą we wszechświecie i wiedzą o tym, że Bóg jest miłością.
Miłość jest pragnieniem czynienia dobra dla innych.
[Przedstawione przez Możnego Posłańca, odwiedzającego Urantię na żądanie Korpusu Objawieniowego z Nebadonu, we współpracy z Melchizedekiem, namiestnikiem Planetarnego Księcia Urantii].
* * * * *
Ten przekaz, „Jedność wszechświatowa”, jest dwudziestym piątym z grupy prezentacji, przedstawionych przez różnych autorów, prezentacji nadzorowanych grupowo przez komisję dwunastu osobowości z Nebadonu, działających pod kierownictwem Mantutii Melchizedeka. Zredagowaliśmy te narracje i przedstawiliśmy je w języku angielskim, metodą zatwierdzoną przez naszych przełożonych w roku 1934 czasu Urantii.
© Fundacji Urantii. Wszelkie prawa zastrzeżone.