Ci artyści nie interesują się muzyką, malarstwem czy czymkolwiek podobnym, jak to moglibyście przypuszczać. Zajmują się oddziaływaniem wzajemnym i organizacją wyspecjalizowanych sił oraz energii, istniejących w świecie ducha, ale nie rozpoznawanych przez śmiertelników. Gdybym miał choć najmniejszą możliwą bazę porównawczą, próbowałbym zobrazować tę unikalną dziedzinę osiągnięć duchowych, ale jestem zdesperowany—nie mam żadnej nadziei na przekazanie umysłom śmiertelnym tej sfery niebiańskiej sztuki. Tym niemniej to, co nie może być określone, wciąż może dać się wywnioskować.
Piękno, rytm i harmonia są intelektualnie związane ze sobą i duchowo pokrewne. Prawda, fakt i wzajemna zależność są nierozdzielne intelektualnie i powiązane z filozoficznymi ideami piękna. Dobroć, prawość i sprawiedliwość są sobie filozoficznie pokrewne i duchowo związane są z żywą prawdą i boskim pięknem.
Kosmiczne koncepcje prawdziwej filozofii, zobrazowania niebiańskiej sztuki albo próby opisania ludzkiego uznania dla boskiego piękna, nigdy nie będą w pełni zadowalające, jeśli rozwój istoty, która to robi, nie jest skonsolidowany. Takie ekspresje boskiego impulsu u rozwijającej się istoty mogą być intelektualnie autentyczne, uczuciowo piękne i duchowo dobre, ale nie ma w tym prawdziwej duszy ekspresji, zanim takie rzeczywistości prawdy, znaczenia piękna i wartości dobroci, nie zostaną zjednoczone w doświadczeniu życiowym twórcy, naukowca albo filozofa.
Te boskie cechy są doskonale i absolutnie zjednoczone w Bogu. I każdy, rozpoznający Boga człowiek czy anioł, posiada potencjał nieograniczonej samoekspresji na wciąż progresywnych poziomach ujednoliconej samorealizacji, dzięki metodzie nigdy nie kończącego się osiągania podobieństwa do Boga—empirycznego wymieszania ewolucyjnego doświadczania wiecznej prawdy, uniwersalnego piękna i Boskiej dobroci.