Naprawdę trudno jest znaleźć odpowiednie słowa w języku angielskim, którymi można by określić i za pomocą których opisać zróżnicowane poziomy siły i energii—fizycznej, umysłowej i duchowej. W narracjach tych w ogóle nie da się stosować waszych, ogólnie przyjętych, definicji siły, energii i mocy. Ubóstwo języka jest tak wielkie, że musimy używać tych terminów w wielorakich znaczeniach. Na przykład, w tym przekazie słowo energia używane jest dla oznaczenia wszystkich stadiów i form ruchu, akcji i potencjału zjawisk, podczas gdy siła jest używana do określenia pregrawitacyjnych stadiów energii a moc do stadiów postgrawitacyjnych.
Będę się jednak starał zredukować nieporozumienia pojęciowe, sugerując celowość przyjęcia następującej klasyfikacji dla siły kosmicznej, energii powstającej i wszechświatowej mocy—energii fizycznej:
1. Potencja przestrzeni. Jest to niekwestionowana, wolna obecność Absolutu Nieuwarunkowanego w przestrzeni. Poszerzenie tego pojęcia oznacza potencjał wszechświatowej siły-przestrzeni, zawarty w funkcjonalnej całości Absolutu Nieuwarunkowanego, podczas gdy ożywienie potencji przestrzeni implikuje całość rzeczywistości kosmicznej—wszechświaty—które emanowały dzięki mądrości wieczności z nigdy nie powstałej, nigdy nie kończącej się, nigdy nie przemieszczającej się i nigdy nie zmieniającej się Wyspy Raj.
Zjawiska, charakterystyczne dla dolnej części Raju, obejmują prawdopodobnie trzy strefy absolutnej obecności i funkcjonowania siły: strefa punktu oparcia Absolutu Nieuwarunkowanego, strefa Wyspy Raj, jako taka oraz znajdująca się między nimi strefa pewnych, niezidentyfikowanych, wyrównujących i kompensujących czynników albo funkcji. Te trzy koncentryczne strefy są centrum rajskiego cyklu rzeczywistości kosmicznej.
Potencja przestrzeni jest przedrzeczywistością; jest to domena Absolutu Nieuwarunkowanego a reaguje ona tylko na osobisty uchwyt Ojca Uniwersalnego, pomimo, że pozornie daje się modyfikować dzięki obecności Pierwotnych Nadrzędnych Organizatorów Siły.
Na Uversie potencja przestrzeni nazywana jest ABSOLUTĄ.
2. Siła podstawowa. Reprezentuje ona pierwszą, zasadniczą zmianę w potencji przestrzeni i być może jedną z funkcji Absolutu Nieuwarunkowanego w Raju dolnym. Wiemy, że aparycja przestrzeni, która wychodzi z Raju dolnego, jest przekształcona w pewien sposób w porównaniu z tą, która przychodzi. Ale niezależnie od wszelkich takich możliwych powiązań, podstawowa funkcja różnicująca, powstała w wyniku napięcia-obecności żywych, rajskich organizatorów siły, jest oficjalnie uznawana za przemianę potencji przestrzeni w siłę podstawową.
Bierna i potencjalna siła staje się aktywna i podstawowa, gdy reaguje na opór stawiany przez przestrzenną obecność Pierwotnych Wynikowych Nadrzędnych Organizatorów Siły. Siła wychodzi teraz spod wyłącznego panowania Absolutu Nieuwarunkowanego ku domenom wielorakich reakcji—reakcji na pewne podstawowe impulsy inicjowane przez Boga Działania a następnie na pewne kompensujące impulsy emanujące z Absolutu Uniwersalnego. Siła podstawowa najwyraźniej reaguje na transcendentalną przyczynę, proporcjonalnie do absolutności przyczyny.
O sile podstawowej mówi się czasami jako o czystej energii; na Uversie nazywamy ją SEGREGATĄ.
3. Energie powstające. Bierna obecność pierwotnych organizatorów siły wystarcza do przekształcenia potencji przestrzeni w siłę podstawową i w takim właśnie, zaktywizowanym polu przestrzeni, ci sami organizatorzy siły zaczynają swe wstępne, aktywne operacje. Siła podstawowa musi przejść dwa odrębne stadia przekształcania, w domenach występowania energii, zanim wyłoni się jako wszechświatowa moc. Te dwa poziomy energii powstającej są następujące:
a. Energia siłowa. Jest to wyraźnie ukierunkowana, masowo wprawiona w ruch, bardzo prężna i silnie reagująca energia—gigantyczny system energii—uruchomiony przez pierwotnych organizatorów siły. Ta energia pierwotna albo siłowa z początku nie reaguje wyraźnie na przyciąganie grawitacyjne Raju, choć prawdopodobnie podlega całościowo-masowej albo przestrzenno-kierunkowej reakcji na zespołową grupę absolutnych wpływów, działającą z dolnej części Raju. Kiedy energia dochodzi do poziomu wstępnej reakcji na cyrkularny i absolutny uchwyt grawitacyjny Raju, pierwotni organizatorzy siły ustępują miejsca działalności swych wtórnych towarzyszy.
b. Energia grawitacyjna. Pojawiająca się teraz energia, reagująca na grawitację, niesie w sobie potencjał mocy wszechświatowej i staje się aktywną protoplastką całej materii wszechświata. Ta energia wtórna, albo grawitacyjna, jest produktem przeróbki energii, powstałym na skutek ciśnienia-obecności oraz napięć-kształtowań wprowadzonych przez Pomocniczych Transcendentalnych Nadrzędnych Organizatorów Siły. W wyniku reakcji na działanie tych operatorów siły, przestrzeń-energia gwałtownie przechodzi od stadium siłowego do grawitacyjnego, zaczynając tym samym bezpośrednio reagować na cyrkularny uchwyt rajskiej (absolutnej) grawitacji, podczas gdy wykazuje pewien potencjał wrażliwości na przyciąganie grawitacji liniowej, właściwy dla mającej się wkrótce pojawić masy materialnej elektronowych i postelektronowych stadiów energii i materii. Po pojawieniu się reakcji na grawitację, Pomocniczy Nadrzędni Organizatorzy Siły mogą opuścić przestrzenne cyklony energii, pod warunkiem, że Dyspozytorzy Mocy Wszechświata gotowi są do wejścia na ten teren działania.
Nie jesteśmy zupełnie pewni, jakie są właściwe przyczyny wczesnych stadiów ewolucji siły, jednak rozpoznajemy inteligentne działanie Ostatecznego na obu poziomach przejawiania się energii powstającej. Energie, siłowa i grawitacyjna, kiedy są razem brane pod uwagę, nazywane są na Uversie ULTIMATĄ.
4. Wszechświatowa moc. Przestrzeń-siła zostaje przemieniana w przestrzeń-energię a później w energię podległą kontrolę grawitacyjnej. Tak więc energia fizyczna dojrzewa do tego punktu, kiedy może być skierowana w kanały mocy i być tak kształtowana, żeby służyć różnorodnym celom Stwórców wszechświata. Pracę tą prowadzą wszechstronni dyspozytorzy, centra i kontrolerzy energii fizycznej w wielkim wszechświecie—w domenach zorganizowanych i zamieszkałych. Dyspozytorzy Mocy Wszechświata zaczynają kontrolować, lepiej czy gorzej, dwadzieścia jeden z trzydziestu stadiów energii, tworzących obecny system energii siedmiu superwszechświatów. Ta dziedzina mocy-energii-materii jest domeną inteligentnych działań Siedmiorakiego, funkcjonującego w warunkach czasowo-przestrzennej kontroli nadrzędnej Najwyższego.
Na Uversie domeny mocy wszechświatowej nazywane są GRAWITĄ.
5. Energia Havony. W swojej koncepcji narracja ta posuwa się teraz w kierunku Raju, chociaż przeobrażającą się przestrzeń-siłę śledzimy, poziom za poziomem, do roboczego poziomu energii-mocy wszechświatów czasu i przestrzeni. Idąc dalej rajskim kierunkiem, napotykamy kolejno istniejące wcześniej stadium energii, charakterystyczne dla wszechświata centralnego. Tutaj cykle ewolucyjne zdają się zawracać; energia-moc wydaje się teraz iść w kierunku siły, ale siły o naturze bardzo niepodobnej do potencji przestrzeni i siły podstawowej. Systemy energii Havony nie są podwójne, są one potrójne. Jest to domena energii egzystencjalnej Wspólnego Aktywizatora, działającego w imieniu Rajskiej Trójcy.
Na Uversie energie Havony nazywane są TRIATĄ.
6. Energia transcendentalna. Ten system energii funkcjonuje na wyższym poziomie Raju, jak również z Raju, a związany jest tylko ze społecznościami absonicznymi. Na Uversie energia ta określana jest jako TRANOSTA.
7. Monota. Energia jest bardzo zbliżona do boskości, jeśli jest to rajska energia. Jesteśmy skłonni wierzyć, że monota jest żywą, nieduchową energią Raju—wieczną kopią żywej energii duchowej Pierwszego Syna—a zatem jest systemem nieduchowej energii Ojca Uniwersalnego.
Nie możemy rozróżnić natury rajskiego ducha i rajskiej monoty; są najwyraźniej jednakowe. Mają natomiast różne nazwy, ale trudno jest opowiadać wam zbyt wiele o rzeczywistości, której duchowe i nieduchowe przejawy rozróżnialne są tylko nazwą.
Wiemy, że istoty skończone mogą czcić Ojca Uniwersalnego, dzięki służbom Boga Siedmiorakiego i Dostrajaczy Myśli, ale wątpimy, czy jakakolwiek osobowość podabsolutna, nawet dyspozytorzy mocy, może zrozumieć nieskończoność energii Pierwszego Wielkiego Źródła i Centrum. Jedna rzecz jest pewna: jeśli dyspozytorzy mocy są biegli w technice przeobrażania przestrzeni-siły, nie zdradzają tej tajemnicy całej reszcie z nas. W moim mniemaniu, nie rozumieją oni w całej pełni funkcjonowania organizatorów siły.
Dyspozytorzy mocy, sami w sobie, są katalizatorami energii; znaczy przez swoją obecność powodują dzielenie, organizację i gromadzenie się energii w formy cząstkowe. Wszystko to implikuje, że musi istnieć jakaś właściwość energii, która sprawia, że zachowuje się ona w ten sposób w obecności bytów mocy. Melchizedecy z Nebadonu od dawna już określają zjawisko przeobrażania siły kosmicznej we wszechświatową moc jako jedną z siedmiu „nieskończoności boskości”. I tylko tak daleko posuniecie się naprzód w tej kwestii, w czasie waszego wznoszenia się we wszechświecie lokalnym.
Pomimo, że nie potrafimy w pełni zrozumieć pochodzenia, natury i przekształceń siły kosmicznej, jesteśmy dokładnie zaznajomieni ze wszystkimi stadiami zachowania się energii powstającej, od czasu jej bezpośredniej i wyraźnej reakcji na działanie grawitacji Raju—mniej więcej od tego czasu, kiedy dyspozytorzy mocy superwszechświata rozpoczynają swą działalność.