ZANIM apostołowie wyruszyli z Jerozolimy do Galilei, żydowscy przywódcy uspokoili się w znacznym stopniu. Ponieważ Jezus ukazał się tylko swej rodzinie ludzi wierzących w królestwo i skoro apostołowie się ukrywali i nie głosili publicznie kazań, władcy Żydów doszli do wniosku, że ruch ewangelii mimo wszystko został skutecznie rozgromiony. Niepokoiły ich oczywiście coraz bardziej szerzące się pogłoski, że Jezus zmartwychwstał, ale polegali na przekupionych strażnikach, którzy skutecznie przeciwdziałali wszystkim takim doniesieniom, powtarzając swą historię, że banda jego wiernych usunęła ciało.
Od tego czasu, aż do rozproszenia apostołów wskutek narastającej fali prześladowań, Piotr generalnie uznawany był za głowę grupy apostolskiej. Jezus nigdy mu nie dał żadnej tego rodzaju władzy a jego bracia apostołowie nigdy formalnie nie wybrali go na tak odpowiedzialne stanowisko; naturalnie wziął to na siebie i trzymał za powszechnym przyzwoleniem również dlatego, że był pierwszorzędnym kaznodzieją. Od tego czasu publiczne głoszenie kazań stało się głównym zajęciem apostołów. Po powrocie z Galilei skarbnikiem apostołów został Maciej, którego wybrano na miejsce Judasza.
W czasie tego tygodnia, kiedy apostołowie pozostawali w Jerozolimie, Maria, matka Jezusa, sporo czasu spędziła z wierzącymi kobietami, które się zatrzymały w domu Józefa z Arymatei.
Wcześnie rano, w poniedziałek, kiedy apostołowie wyruszyli do Galilei, Jan Marek poszedł z nimi. Wyszedł za nimi z miasta i kiedy już byli daleko za Betanią, śmiało szedł między nimi, przeświadczony, że nie odeślą go z powrotem.
W drodze do Galilei apostołowie zatrzymali się kilka razy, aby opowiadać historię o ich zmartwychwstałym Mistrzu i dlatego też do Betsaidy dotarli w środę, późnym wieczorem. Dochodziło czwartkowe południe, zanim się wszyscy obudzili i gotowi byli zasiąść do śniadania.