WE wtorkowe popołudnie, zaraz po czternastej, Jezus w towarzystwie jedenastu apostołów, Józefa z Arymatei, trzydziestu Greków i niektórych innych uczniów, przybył do Świątyni i rozpoczął swoje ostatnie przemówienie na dziedzińcu tego świętego przybytku. Mowa ta zaplanowana była jako ostatni apel do narodu żydowskiego i jako końcowe oskarżenie zawziętych wrogów i przyszłych zabójców Jezusa—uczonych w Piśmie, faryzeuszy, saduceuszy i wyższych władców Izraela. Przez całe przedpołudnie, różne grupy ludzi miały możność zadawania pytań Jezusowi, tego popołudnia nikt mu nie zadał pytania.
Kiedy Mistrz zaczął przemawiać, na dziedzińcu Świątyni był spokój i porządek. Właściciele kantorów i kupcy nie ośmielili się znowu wejść do Świątyni, po tym, jak Jezus i rozgniewane rzesze wypędziły ich poprzedniego dnia. Jezus, zanim rozpoczął mowę, z miłością powiódł wzrokiem po słuchaczach, którzy wkrótce mieli usłyszeć jego publiczne, pożegnalne przemówienie o miłosierdziu dla ludzkości, połączone z ostatnim potępieniem fałszywych nauczycieli i sfanatyzowanych władców Żydów.