JAN Chrzciciel urodził się 25 marca, 7 roku p.n.e., zgodnie z obietnicą, którą w czerwcu poprzedniego roku Gabriel dał Elżbiecie. Przez pięć miesięcy Elżbieta zachowywała w tajemnicy wizytę Gabriela a kiedy powiedziała o niej swojemu mężowi, Zachariasz bardzo się niepokoił, a w pełni uwierzył temu, co mówiła, dopiero po niezwykłym śnie, który miał mniej więcej w sześć tygodni przed narodzeniem Jana. Nie wydarzyło się nic niezwykłego lub nadprzyrodzonego, co można by wiązać z narodzinami Jana Chrzciciela, poza wizytą Gabriela u Elżbiety i snem Zachariasza.
Jan został obrzezany ósmego dnia po narodzinach, zgodnie z żydowskim zwyczajem. Dzień po dniu i rok po roku dorastał jako przeciętne dziecko, w małym miasteczku, zwanym w tych czasach Miastem Judy, położonym około sześć kilometrów na zachód od Jerozolimy.
Najbardziej pamiętnym zdarzeniem z wczesnego dzieciństwa Jana była wizyta w Nazarecie, wraz z rodzicami, u Jezusa i jego rodziny. Odwiedziny te miały miejsce w czerwcu, 1 roku p.n.e., kiedy Jan miał nieco ponad sześć lat.
Po powrocie z Nazaretu rodzice Jana zaczęli systematyczną edukację chłopca. W tym małym miasteczku nie było szkoły przy synagodze, ale Zachariasz, będąc kapłanem, był całkiem nieźle wykształcony; Elżbieta była również znacznie lepiej wykształcona niż przeciętna żydowska kobieta, tak samo wywodziła się z duchowieństwa, będąc potomkinią „córek Arona”. Ponieważ Jan był ich jedynym dzieckiem, rodzice poświęcali sporo czasu na jego naukę umysłową i duchową. Zachariasz miał tylko krótkie okresy służby w Świątyni, w Jerozolimie, więc większość swego czasu mógł poświęcać nauczaniu syna.
Zachariasz i Elżbieta mieli małe gospodarstwo, gdzie hodowali owce. Z trudem mogli utrzymać się z tej ziemi, ale Zachariasz dostawał regularną pensję z funduszy Świątyni, przeznaczonych dla duchowieństwa.