Monoteizm powstał jako filozoficzny protest przeciw niekonsekwencjom politeizmu. Rozwinął się z początku przez organizację panteonu, z podziałem na zakresy nadprzyrodzonych kompetencji, potem przez henoteistyczne wywyższenie jednego boga ponad wielu i ostatecznie, dzięki eliminacji pozostałych, wybranie Jednego Boga o ostatecznej wartości.
Trynitarianizm rozwinął się z empirycznego protestu przeciw niemożności wyobrażenia sobie jedności zdeantropomorfizowanego, samotnego Bóstwa o samoistnym, wszechświatowym znaczeniu. Z upływem czasu filozofia zmierza do oderwania osobowych cech od koncepcji Bóstwa czystego monoteizmu, tym samym redukując ideę samoistnego Boga do statusu panteistycznego Absolutu. Zawsze trudno było zrozumieć osobową naturę Boga, który nie ma osobowych związków na zasadzie równości z innymi, partnerskimi istotami osobowymi. Osobowość Bóstwa wymaga, aby takie Bóstwo istniało w odniesieniu do innego, równego mu, osobowego Bóstwa.
Dzięki przyjęciu koncepcji Trójcy, człowiek może mieć nadzieję, że zrozumie cokolwiek ze związków wzajemnych miłości i prawa w kreacjach czasu-przestrzeni. Dzięki duchowej wierze, człowiek zyskuje wgląd w Bożą miłość, ale wkrótce odkrywa, że ta duchowa wiara nie ma wpływu na zarządzone prawa materialnego wszechświata. Niezależnie od siły wierzenia człowieka w Boga, jako w swego Rajskiego Ojca, poszerzające się kosmiczne horyzonty wymagają, aby człowiek uznał również rzeczywistość Rajskiego Bóstwa, jako powszechnego prawa, aby uznał władzę Trójcy, rozciągającą się na zewnątrz Raju i obejmującą nawet rozwijające się wszechświaty lokalne Synów Stwórcy i Stwórczych Córek, pochodzących od trzech wiecznych osób, których Boska jedność jest faktycznie i rzeczywiście wieczną niepodzielnością Rajskiej Trójcy.
I ta sama Rajska Trójca jest bytem rzeczywistym—nie osobowością, ale jednak prawdziwą i absolutną rzeczywistością; nie osobowością, ale mimo to zgodną z współistniejącymi osobowościami—osobowościami Ojca, Syna i Ducha. Trójca jest supersumującą rzeczywistością Bóstwa, wynikającą z połączenia trzech Rajskich Bóstw. Jakości, cechy charakterystyczne i funkcje Trójcy, nie są prostą sumą atrybutów trzech Rajskich Bóstw; funkcje Trójcy są czymś unikalnym, oryginalnym i niezupełnie przewidywalnym z analizy atrybutów Ojca, Syna i Ducha.
Przykładowo, kiedy Mistrz był na Ziemi, napominał swych współbraci o sprawiedliwości, że nigdy nie jest ona aktem osobowym, zawsze jest funkcję grupową. Tak samo Bogowie nie wymierzają sprawiedliwości jako osoby. Tę właśnie funkcję sprawują jako zespołowa całość, jako Rajska Trójca.
Konceptualne zrozumienie związków Ojca, Syna i Ducha w Trójcy, przygotowuje ludzki umysł na dalsze zobrazowanie pewnych innych, trojakich związków. Rozumowanie teologiczne może się w pełni zadowolić koncepcją Rajskiej Trójcy, ale rozumowanie filozoficzne i kosmologiczne wymaga rozpoznania innych potrójnych związków Pierwszego Źródła i Centrum, tych trójjedności, w których Nieskończony działa w różnych, nie Ojcowskich funkcjach swych wszechświatowych przejawów—w związkach Boga z siłą, energią, mocą, przyczynowością, reakcją, potencjalnością, aktualnością, grawitacją, napięciem, formą, zasadą i jednością.