Rozwijające się istoty śmiertelne mają nieodparte skłonności do symbolizowania swych skończonych idei Boga. Świadomość obowiązku moralnego człowieka i jego duchowy idealizm reprezentują poziom wartości—rzeczywistość empiryczną—która jest trudna do symbolizacji.
Kosmiczna świadomość zakłada uświadomienie sobie Pierwszej Przyczyny, jednej i jedynej rzeczywistości bezprzyczynowej. Bóg, Ojciec Uniwersalny, działa na trzech osobowych poziomach Bóstwa, mających podnieskończoną wartość i względną ekspresję boskości:
1. Przedosobowy—jak w służbie fragmentów Ojca, takich jak Dostrajacze Myśli.
2. Osobowy—jak w doświadczeniu ewolucyjnym istot stworzonych i zrodzonych.
3. Superosobowy—jak w wynikłej egzystencji pewnych istot absonicznych i związanych z absonicznymi.
BÓG jest symbolem słownym, określającym wszystkie uosobienia Bóstwa. Określenie to wymaga odrębnego zdefiniowania na każdym, osobowym poziomie funkcjonowania Bóstwa i musi być z kolei dalej redefiniowane w obrębie każdego z tych poziomów, jako że określenie to może być używane do oznaczenia zróżnicowanych, partnerskich i podporządkowanych uosobień Bóstwa, na przykład Rajskich Synów Stwórcy—ojców wszechświatów lokalnych.
Określenie Bóg, tak jak my się nim posługujemy, można rozumieć następująco:
Według określenia—jako Bóg Ojciec.
Według kontekstu—kiedy używa się go przy omawianiu jakiegokolwiek pojedynczego poziomu czy związku Bóstwa. W wypadku wątpliwości, odnośnie dokładnej interpretacji słowa Bóg, zaleca się odnosić je do osoby Ojca Uniwersalnego.
Określenie Bóg zawsze znamionuje osobowość. Bóstwo może, ale nie musi, odnosić się do Boskich osobowości.
Słowo BÓG używane jest w tych przekazach w następujących znaczeniach:
1. Bóg-Ojciec—Stwórca, Władca i Podtrzymywacz. Ojciec Uniwersalny, Pierwsza Osoba Bóstwa.
2. Bóg-Syn—Partnerski Stwórca, Zarządzający Duchem i Duchowy Administrator. Wieczny Syn, Druga Osoba Bóstwa.
3. Bóg-Duch—Wspólny Aktywizator, Uniwersalny Integrator i Obdarzający Umysłem. Nieskończony Duch, Trzecia Osoba Bóstwa.
4. Bóg Najwyższy—Bóg czasu i przestrzeni, aktualizujący się albo rozwijający się. Osobowe Bóstwo realizujące czasowo-przestrzenne, empiryczne dokonania, utożsamiające stworzonego ze Stwórcą we współdziałaniu. Istota Najwyższa osobiście doświadcza jedności Bóstwa, jako rozwijający się i empiryczny Bóg ewolucyjnych istot czasu i przestrzeni.
5. Bóg Siedmioraki—Osobowość Bóstwa aktualnie działająca gdzieś w czasie i przestrzeni. Osobowe Rajskie Bóstwa oraz ich stwórczy towarzysze, działający we wszechświecie centralnym oraz poza jego granicami, uosabiające moc jako Istota Najwyższa, na pierwszym poziomie istoty stworzonej, w jednoczącym objawianiu Bóstwa w czasie i przestrzeni. Poziom ten, wielki wszechświat, jest domeną czasowo-przestrzennego zstępowania rajskich osobowości, w połączeniu z podobnym, czasowo-przestrzennym wznoszeniem się istot ewolucyjnych.
6. Bóg Ostateczny—wynikający Bóg superczasu i przewyższonej przestrzeni. Drugi empiryczny poziom jednoczącego przejawiania się Bóstwa. Bóg Ostateczny implikuje pełne urzeczywistnienie zsyntetyzowanych, absoniczno-superosobowych, czas-przestrzeń przekraczających i wynikniętych-empirycznych wartości, koordynowanych na ostatecznych, stwórczych poziomach rzeczywistości Bóstwa.
7. Bóg Absolutny—empirycznie tworzący się Bóg przewyższonych wartości superosobowych i znaczeń boskości, obecnie egzystencjalny jako Bóstwo-Absolut. Jest to trzeci poziom jednoczącego przejawiania się i rozprzestrzeniania się Bóstwa. Na tym superstwórczym poziomie, Bóstwo doświadcza wyczerpania potencjału uosabiającego, napotyka pełnię boskości i wyczerpuje możliwości samoobjawiania się dla kolejnych i progresywnych poziomów innego uosobienia. Bóstwo teraz napotyka Absolut Nieuwarunkowany, wkracza doń i utożsamia się z nim.