Polityczna i administracyjna forma rządu nie ma większego znaczenia, pod warunkiem, że rząd zabezpiecza podstawy rozwoju społeczeństwa—wolność, bezpieczeństwo, edukację i koordynację społeczną. Nie to, jakie jest państwo, ale to, co ono robi, stanowi o kierunku ewolucji społecznej. W końcu żadne państwo nie może przewyższyć moralnych wartości jego obywateli, egzemplifikowanych w wybranych przez nich przywódcach. Ignorancja i egoizm przypieczętują upadek nawet najwyższej formy rządu.
Egotyzm narodowy, tak jak jest godny pożałowania, jest również konieczny dla przetrwania społeczeństwa. Doktryna ludu wybranego była głównym czynnikiem zespolenia plemiennego i tworzenia narodu, aż do czasów współczesnych. Jednak żadne państwo nie może osiągnąć idealnych poziomów funkcjonowania, zanim nie zostaną przezwyciężone wszelkie formy nietolerancji, która jest nieodmiennie wroga ludzkiemu postępowi. A nietolerancję najlepiej zwalcza skoordynowanie nauki, handlu, rozrywki i religii.
Idealne państwo funkcjonuje pod wpływem trzech potężnych i skoordynowanych bodźców.
1. Lojalność dla miłości, wyprowadzona ze świadomości istnienia ludzkiego braterstwa.
2. Inteligentny patriotyzm, oparty na mądrych ideałach.
3. Wnikliwość kosmiczna, stosowana do zrozumienia planetarnych faktów, potrzeb i celów.
Idealne państwo ma niewiele praw, ponieważ wyszły one z epoki zakazujących tabu i wchodzą w erę konstruktywnego rozwoju indywidualnej wolności, w rezultacie coraz większej samokontroli. Doskonałe państwo nie tylko zmusza swych obywateli do pracy, ale także zachęca ich do korzystnego i podbudowującego spożytkowania coraz większej ilości wolnego czasu, powstałego na skutek uwolnienia od trudu przez zaawansowaną epokę maszyn. Czas wolny musi być wytworzony, jak również spożytkowany.
Żadne społeczeństwo nie zajdzie zbyt daleko naprzód, jeśli dopuści do próżniactwa czy toleruje ubóstwo. Jednak ubóstwo i niesamodzielność nigdy nie zostaną wyeliminowane, jeśli ułomne i zdegenerowane typy ludzkie będą wspierane bez ograniczeń i dopuszczane do rozmnażania się bez ograniczeń.
Etyczne społeczeństwo powinno dążyć do zachowania poczucia własnej godności u jego obywateli i dać każdej, normalnej jednostce, odpowiednie warunki samorealizacji. Taki plan osiągania społecznych sukcesów może wydać kulturalne społeczeństwo najwyższej klasy. Ewolucja społeczna powinna być wspomagana przez nadzór rządowy, sprawujący minimalną kontrolę regulacyjną. To państwo jest najlepsze, które najwięcej koordynuje, podczas kiedy najmniej rządzi.
Ideały państwowości muszą być osiągane ewolucyjnie, poprzez powolny rozwój świadomości obywatelskiej, poprzez akceptację obowiązków i przywilejów służby społecznej przez obywateli. Kiedy się skończy administracja polityków czerpiących korzyści ze swego stanowiska, z początku ludzie podejmują brzemię rządowe jako obowiązek, ale później pragną takiej służby jako przywileju, jako najwyższego zaszczytu. Status jakiegokolwiek poziomu cywilizacji wiernie odzwierciedla kaliber jej obywateli, którzy się ofiarują podjąć obowiązków kierowania państwem.
W prawdziwej wspólnocie państwowej rządy miast i prowincji sprawowane są przez ekspertów i prowadzone dokładnie tak, jak we wszystkich innych ekonomicznych i handlowych związkach ludzkich.
W zaawansowanych państwach służba polityczna uważana jest za najwyższe poświęcenie się obywateli. Najwyższą ambicją najmądrzejszych i najszlachetniejszych obywateli jest zdobycie uznania innych obywateli, żeby być wybranym czy mianowanym na jakąś odpowiedzialną pozycję rządową a rządy takie nadają najwyższe zaszczyty swoim państwowym i społecznym urzędnikom, w uznaniu za ich służbę. Zaszczyty nadawane są w kolejności, według następującego porządku: najpierw filozofom, potem pedagogom, naukowcom, przemysłowcom i wojskowym. Rodzice są odpowiednio nagradzani przez osiągnięcia ich dzieci a czysto religijni przywódcy, będąc ambasadorami królestwa duchowego, otrzymują swe prawdziwe wynagrodzenie na innym świecie.