Państwo jest organizacją terytorialną, społeczną i regulacyjną a najsilniejsze, najbardziej sprawnie działające i trwałe państwo, składa się z pojedynczego narodu, którego ludzie mają wspólny język, obyczaje i instytucje.
Wczesne państwa były małe i powstawały wyłącznie w wyniku podboju. Nie były to dobrowolne związki. Wiele z nich założyli koczownicy zdobywcy, którzy napadali na pokojowych pasterzy i osiadłych rolników, pokonywali ich i zniewalali. Takie państwa, powstałe w rezultacie podboju, były z konieczności rozwarstwione; istnienie w nich klas było nieuniknione a walki klasowe zawsze miały charakter selektywny.
Północne plemiona amerykańskiego człowieka czerwonego nigdy nie osiągnęły prawdziwej państwowości. Nigdy nie rozwinęły się ponad luźną konfederację plemion, bardzo prymitywną formę państwa. Najbardziej zbliżona do państwowości była federacja Irokezów, jednak ta grupa ludzka, złożona z sześciu narodów, nigdy nie działała jako państwo i nie przetrwała ze względu na brak pewnych, istotnych czynników nowoczesnego życia narodowego, takich jak:
1. Nabywanie i dziedziczenie prywatnej własności.
2. Miasta z dodatkiem rolnictwa i przemysłu.
3. Użyteczne zwierzęta domowe.
4. Praktyczna organizacja rodziny. Ludzie czerwoni przywiązani byli do rodziny rządzonej przez matkę i do dziedziczenia przez siostrzeńca.
5. Określone terytorium.
6. Silny szef zarządzający.
7. Zniewolenie jeńców—albo ich adoptowali albo masakrowali.
8. Definitywne podboje.
Ludzie czerwoni byli zbyt demokratyczni, mieli dobry rząd, który jednak się nie sprawdził. Wykształciliby w końcu państwo, gdyby nie spotkali przedwcześnie bardziej zaawansowanej cywilizacji białego człowieka, który stosował metody rządzenia Greków i Rzymian.
Prosperujące państwo rzymskie oparte było na:
1. Rodzinie rządzonej przez ojca.
2. Rolnictwie i udomowieniu zwierząt.
3. Zagęszczeniu populacji—miastach.
4. Prywatnej własności ziemi.
5. Niewolnictwie—klasach obywatelstwa.
6. Podboju i reorganizacji słabych i zacofanych narodów.
7. Określonym terytorium posiadającym drogi.
8. Indywidualnych i silnych władcach.
Wielką słabością cywilizacji rzymskiej oraz czynnikiem prowadzącym do ostatecznego upadku imperium była domniemanie tolerancyjna i zaawansowana emancypacja chłopca, w dwudziestym pierwszym roku życia, oraz bezwarunkowa wolność dziewczyny, która mogła wyjść za mąż za człowieka, jakiego sama wybrała albo wyjechać za granicę, w szeroki świat i zostać niemoralną. Szkoda dla społeczeństwa wynikała nie z samych tych reform, ale raczej z nagłej oraz powszechnej metody ich zaprowadzenia. Upadek Rzymu ukazuje, czego się można spodziewać, kiedy państwo zbyt szybko się rozszerza, w połączeniu z degeneracją wewnętrzną.
Zalążek państwa mógł zaistnieć dzięki zanikaniu więzów krwi na rzecz więzów terytorialnych a takie federacje plemienne były zazwyczaj mocno scementowane przez podboje. Podczas gdy suwerenność, która góruje nad wszystkimi drobnymi sprzecznościami i różnicami grupowymi, charakterystyczna jest dla prawdziwego państwa, w późniejszych organizacjach państwowych nadal istnieje wiele klas i kast, pozostałości klanów i plemion z dawnych dni. Późniejsze, większe państwa terytorialne, długo i zajadle zmagały się z takimi mniejszymi, spokrewnionymi ze sobą grupami klanowymi; rząd plemienny okazuje się wartościową formą przejściową od rodziny do władzy państwowej. W ostatnich czasach wiele klanów powstało z różnych zawodów i innych związków industrialnych.
Niepowodzenie procesu integracji państwa powoduje cofanie się do warunków przedpaństwowych, gdy idzie o metody rządzenia, takie, jak feudalizm europejskich wieków średnich. W tych mrocznych czasach państwo terytorialne upadło i nastąpił powrót do małych grup feudalnych, znowu powstały klany i plemienne stadia rozwoju. Podobne, częściowe państwa, nawet teraz istnieją w Azji i Afryce, ale nie wszystkie one są ewolucyjnymi rewersjami; wiele z nich to embrionalne zalążki przyszłych państw.