◄ 58:4
Przekaz 58
58:6 ►

Ustanowienie życia na Urantii

5. Dryf kontynentalny

58:5.1

Trwał dryf lądów kontynentalnych. Jądro Ziemi stało się tak gęste i twarde jak stal, poddane ciśnieniu prawie 4.000 ton na centymetr kwadratowy, a na skutek ogromnego ciśnienia grawitacyjnego było i nadal jest bardzo gorące, głęboko w swym wnętrzu. Temperatura Ziemi wzrasta od powierzchni w głąb, aż w centrum jest nieco wyższa od powierzchniowej temperatury Słońca.

58:5.2

Zewnętrzna warstwa, tysiąc sześćset kilometrów grubości masy ziemskiej, składa się głównie z różnych rodzajów skał. Pod nimi znajdują się gęstsze i cięższe pierwiastki metaliczne. We wczesnych epokach, przed powstaniem atmosfery, cały świat zbliżony był do stanu ciekłego, pozostając stopiony i silnie nagrzany, tak, że cięższe metale zatopiły się głęboko w jego wnętrzu. Te, które znajduje się dzisiaj bliżej powierzchni, reprezentują wycieki z pradawnych wulkanów, późniejsze rozległe wypływy lawy oraz niedawne złoża meteorytowe.

58:5.3

Skorupa zewnętrzna miała grubość około sześćdziesięciu pięciu kilometrów. Ta zewnętrzna pokrywa podtrzymywana była przez morze roztopionego bazaltu o zróżnicowanej grubości, na którym bezpośrednio leżała, przez ruchomą warstwę roztopionej lawy, poddanej bardzo wysokiemu ciśnieniu, ale zawsze mającą tendencje do wypływania tu i ówdzie w procesie wyrównywania ciśnień planetarnych, co przyczyniało się do stabilizacji skorupy ziemskiej.

58:5.4

Nawet dzisiaj kontynenty nadal pływają na tym nie skrystalizowanym, amortyzującym morzu roztopionego bazaltu. Gdyby nie ta ochrona, silniejsze trzęsienia ziemi dosłownie rozerwałyby świat na części. Trzęsienia ziemi wywoływane są przez ślizganie się i przesuwanie zewnętrznej skorupy a nie przez wulkany.

58:5.5

Kiedy warstwy lawy w skorupie ziemskiej się ochłodziły, utworzyły granit. Średnia gęstość Urantii jest nieco ponad pięć i pół razy większa od gęstości wody; gęstość granitu jest prawie trzy razy większa od wody. Jądro Ziemi jest dwanaście razy gęstsze od wody.

58:5.6

Dna mórz mają gęstość większą niż masy lądowe i to trzyma kontynenty ponad wodą. Kiedy dna mórz wynoszą się ponad poziom morza, można się przekonać, że składają się głównie z bazaltu, formy lawy znacznie cięższej od granitu mas lądowych. Poza tym, jeśli kontynenty nie byłyby lżejsze od podłoża oceanicznego, ciążenie wycisnęłoby brzegi oceanów na ląd, jednak nie dostrzega się takiego zjawiska.

58:5.7

Ciężar oceanów jest dodatkowym czynnikiem, zwiększającym ciśnienie na ich podłoże. Niższe, ale względnie cięższe dna oceaniczne, wraz z masą leżącej na nich wody, są zbliżone swym ciężarem do wyższych, ale znacznie lżejszych kontynentów. Jednak wszystkie kontynenty mają tendencję do pełzania w kierunku oceanów. Ciśnienie kontynentalne na poziomie dna oceanów wynosi około 1500 kilogramów na centymetr kwadratowy. Znaczy to, takie byłoby ciśnienie masy kontynentalnej, znajdującej się 4.600 metrów ponad dnem oceanicznym. Ciśnienie wody na poziomie dna oceanów wynosi zaledwie 360 kilogramów na centymetr kwadratowy. Ta różnorodność ciśnień powoduje ześlizgiwanie się kontynentów w kierunku dna oceanów.

58:5.8

W epokach poprzedzających życie, zaniżenie dna oceanicznego wypiętrzyło pojedynczą, kontynentalną masę lądową do takiej wysokości, że jej ukośne ciśnienie powodowało ześlizgiwanie się w dół jej krańców wschodnich, zachodnich i południowych, po leżących poniżej, częściowo lepkich pokładach lawy, w wody otaczającego Oceanu Spokojnego. Wyrównywało to ciśnienie kontynentalne na tyle, że na wschodnim wybrzeżu pradawnego kontynentu azjatyckiego nie nastąpiło szerokie pęknięcie, ale od tamtego czasu wschodnia linia brzegowa zawisła nad przepaścią przylegających głębin oceanicznych, grożąc ześlizgnięciem się do wodnego grobowca.


◄ 58:4
 
58:6 ►