Istnienie świątyni morontialnej, w stolicy zamieszkałego świata, jest poświadczeniem przyjęcia takiej sfery do stabilnej epoki światłości i życia. Zanim Nauczyciele-Synowie opuszczą świat, na koniec swej ostatniej misji, zapoczątkowują końcową epokę osiągnięć ewolucyjnych; sprawują nadzór tego dnia, kiedy „święta świątynia schodzi na ziemię”. Wydarzenie to, uświetniające świt epoki światłości i życia, zawsze zaszczycone jest osobistą obecnością Rajskiego Syna obdarzającego taką planetę, który przybywa żeby być świadkiem tego wielkiego dnia. Oto jest świątynia, niezrównanego piękna, obdarzający Syn z Raju ogłasza dawnego Księcia Planetarnego nowym Władcą Planetarnym i daje takiemu wiernemu Synowi Lanonandekowi nową moc i poszerzoną władzę nad sprawami planetarnymi. Przybywa wtedy również Władca Systemu i przemawia, potwierdzając te obwieszczenia.
Świątynia morontialna składa się z trzech części. W samym centrum jest sanktuarium Rajskiego Syna obdarzającego. Po prawej jest miejsce byłego Księcia Planetarnego a teraz Władcy Planetarnego; Syn Lanonandek, kiedy przebywa w świątyni, widzialny jest dla bardziej duchowych jednostek domeny. Po lewej jest miejsce dla pełniącego swe obowiązki szefa finalistów, przydzielonych do planety.
Chociaż mówi się o świątyni planetarnej, jako „schodzącej z nieba”, właściwie żaden materiał nie jest sprowadzany z zarządu systemu. Architektura każdej świątyni wypracowywana jest w miniaturze, w stolicy systemu, a Nadzorcy Mocy Morontialnej dostarczają potem na planetę jej zatwierdzone plany. Tutaj, we współpracy z Nadrzędnymi Kontrolerami Fizycznymi, prowadzą budowę świątyni morontialnej zgodnie z dokumentacją.
Przeciętna świątynia morontialna może pomieścić około trzystu tysięcy widzów. Budowli tych nie używa się do czczenia, zabawy czy odbioru transmisji; poświęcone są one specjalnym uroczystościom planetarnym, takim jak: porozumiewanie się z Władcą Systemu czy z Najwyższymi Ojcami, specjalne ceremonie wizualizacji, których celem jest ukazanie postaci istot duchowych, jak również cichym kontemplacjom kosmicznym. Szkoły filozofii kosmicznej prowadzą tutaj swe praktyki dyplomowe i tutaj śmiertelnicy z danej domeny otrzymują planetarne dowody uznania za najwyższe osiągnięcia w służbie społecznej i za inne wybitne sukcesy.
Świątynia morontialna służy także za miejsce zgromadzeń, obserwujących transponowanie żywych śmiertelników do egzystencji morontialnej. Dzieje się tak dlatego, że świątynia transponowania zrobiona jest z materiału morontialnego, którego nie niszczy płonąca chwała trawiącego ognia, tak całkowicie unicestwiającego fizyczne ciała tych śmiertelników, którzy doświadczają wtedy ostatecznego zespolenia ze swymi Boskimi Dostrajaczami. Na dużych światach takie płomienie odlotu płoną prawie nieustannie a gdy liczba transponowań się zwiększa, dostarcza się do różnych rejonów planety pomocniczych świątyń życia morontialnego. Niedawno przebywałem na świecie, na dalekiej północy, gdzie funkcjonowało dwadzieścia pięć świątyń morontialnych.
Na światach w niestabilnym jeszcze stadium bytu, na planetach bez świątyń morontialnych, takie płomienie zespolenia pojawiają się wielokrotnie w atmosferze planetarnej, gdzie materialne ciało kandydata do zespolenia wynoszone jest przez istoty pośrednie i kontrolerów fizycznych.