Lojalni książęta światów zamieszkałych zostają na stałe związani z planetami, gdzie otrzymali swój pierwszy przydział. Rajscy Synowie oraz ich systemy sprawiedliwości mogą przychodzić i odchodzić, ale odnoszący sukcesy Książę Planetarny pozostaje władcą domeny. Jego działalność, której zadaniem jest ożywianie rozwoju cywilizacji planetarnej, jest zupełnie niezależna od misji wyższych Synów.
Nie ma dwóch planet, na których cywilizacja rozwijałaby się tak samo. Szczegóły ewolucyjnego rozwoju śmiertelników są bardzo różnorodne na wielu odrębnych światach. Pomimo znacznego zróżnicowania planetarnego rozwoju po linii fizycznej, intelektualnej i społecznej, wszystkie sfery ewolucyjne podążają w pewnych, dobrze zdefiniowanych kierunkach.
Na przeciętnym świecie czasu i przestrzeni, pod łaskawymi rządami Księcia Planetarnego, poszerzonymi przez Synów Materialnych i uwypuklonymi przez okresowe misje Rajskich Synów, gatunek śmiertelny kolejno będzie przechodzić siedem następujących epok rozwojowych:
1. Epoka pożywienia. Przedludzkie istoty i wyłaniający się wczesny gatunek prymitywnego człowieka, interesują się głównie problemem pożywienia. Te rozwijające się istoty spędzają całe godziny swej dziennej aktywności albo na poszukiwaniu żywności, albo na walce, ofensywnej czy defensywnej. Pogoń za pożywieniem jest najważniejszym czynnikiem zajmującym umysły wczesnych protoplastów późniejszej cywilizacji.
2. Epoka bezpieczeństwa. Jak tylko prymitywny myśliwy może zaoszczędzić nieco czasu z poszukiwania pożywienia, spożytkowuje ten wolny czas na zwiększenie swego bezpieczeństwa. Coraz więcej uwagi poświęca się metodom prowadzenia wojny. Fortyfikuje się domy a klany łączą się pod wpływem wspólnego strachu i wpajania nienawiści dla obcych grup ludzkich. Dążenie do samoobrony pojawia się zawsze po samozachowawczości.
3. Epoka komfortu materialnego. Kiedy problemy żywnościowe zostają częściowo rozwiązane i osiąga się pewien stopień bezpieczeństwa, dodatkowy czas wolny zużywa się na podniesienie poziomu wygód osobistych. Luksus rywalizuje z potrzebą zajmowania centralnej pozycji na scenie ludzkiej działalności. Jest to ta epoka, którą tak często cechuje tyrania, nietolerancja, żarłoczność i pijaństwo. Słabsze elementy gatunku skłaniają się ku nadmiarowi i brutalności. Stopniowo, tacy szukający przyjemności słabeusze podporządkowywani są przez silniejsze i kochające prawdę elementy zaawansowanej cywilizacji.
4. Dążenie do wiedzy i mądrości. Pożywienie, bezpieczeństwo, przyjemność i czas wolny, są fundamentami rozwoju kultury i rozprzestrzeniania się wiedzy. Spożytkowanie rezultatów wiedzy prowadzi do mądrości a kiedy kultura nauczy się jak korzystać i doskonalić się dzięki doświadczeniu, powstaje prawdziwa cywilizacja. Pożywienie, bezpieczeństwo i komfort materialny wciąż zajmują społeczeństwo, jednak wiele patrzących w przyszłość jednostek odczuwa głód wiedzy i pragnienie mądrości. Każde dziecko ma możliwość uczenia się poprzez działanie; hasłem tych epok jest edukacja.
5. Epoka filozofii i braterstwa. Kiedy śmiertelnicy uczą się myśleć i zaczynają korzystać z doświadczenia, zaczynają również przejawiać tendencje filozoficzne—zaczynają argumentować między sobą i wydawać roztropne osądy. Społeczeństwo w tym czasie staje się etyczne a śmiertelnicy takiej epoki zostają naprawdę istotami moralnymi. Mądre, moralne istoty, potrafią ustanowić braterstwo ludzkości na takim postępowym świecie. Istoty etyczne i moralne mogą się nauczyć, jak żyć zgodnie ze złotą zasadą.
6. Epoka dążeń duchowych. Kiedy rozwijający się śmiertelnicy przeszli stadia rozwoju fizycznego, intelektualnego i społecznego, prędzej czy później osiągają te poziomy osobistej wnikliwości, które ich skłonią do szukania zaspokojenia duchowego i zrozumienia kosmicznego. Religia kończy swoją wspinaczkę od emocjonalnych domen strachu i przesądu, do wysokich poziomów mądrości kosmicznej i osobistego doświadczenia duchowego. Edukacja dąży do realizacji znaczeń a kultura pojmuje kosmiczne związki prawdziwych wartości. Tacy ewolucyjni śmiertelnicy są autentycznie kulturalni, prawdziwie wykształceni i doskonale znają Boga.
7. Epoka światłości i życia. Epoka ta jest ukoronowaniem kolejnych epok materialnego bezpieczeństwa, ekspansji intelektualnej, kultury społecznej i osiągnięć duchowych. Ludzkie osiągnięcia są teraz wymieszane, powiązane i skoordynowane w kosmicznej jedności i w bezinteresownej służbie. W ramach ograniczeń natury fizycznej i fundacji materialnej, nie istnieją limity dla ewolucyjnych osiągnięć zaawansowanych pokoleń, które kolejno żyją na takich niebiańskich i niezmiennych światach czasu i przestrzeni.
Po służbie dla dobra swoich sfer, przez kolejne systemy sprawiedliwości światowej historii i postępujące epoki planetarnego rozwoju, w następstwie zapoczątkowania epoki światłości i życia, Książęta Planetarni zostają wyniesieni na pozycję Władców Planetarnych.