Książę Planetarny i asystujący mu bracia reprezentują najbliższe uosobione zbliżenie do skromnych istot czasu i przestrzeni (obok wcielenia), jakie Wieczny Syn z Raju może zrobić. Prawdą jest, że Syn Stwórcy ma styczność z istotami stworzonymi z danych domen, przez swego ducha, jednak Książę Planetarny jest ostatnim z klasy osobowych Synów, rozciągającej się od Raju aż do dzieci ludzkich. Nieskończony Duch zbliża się do ludzi w osobach opiekunów przeznaczenia i innych istot anielskich; Ojciec Uniwersalny żyje w człowieku dzięki przedosobowej obecności Nieodgadnionych Monitorów; Książę Planetarny reprezentuje jednak końcowy wysiłek Wiecznego Syna i jego Synów, aby się zbliżyć do was. Na świeżo zaludnionym świecie Książę Planetarny stanowi wyłączną reprezentację pełni boskości, pochodzącej od Syna Stwórcy (potomka Ojca Uniwersalnego i Wiecznego Syna) i od Boskiej Opiekunki (wszechświatowej Córki Nieskończonego Ducha).
Książę świeżo zaludnionego świata otoczony jest lojalną grupą pomocników i asystentów oraz znaczną liczbą usługujących duchów. Korpus kierowniczy takich nowych światów musi się jednak wywodzić z niższych klas administratorów systemu, aby z racji swej natury mogli oni podchodzić z sympatią i wyrozumiałością do planetarnych problemów i trudności. I wszelkie takie wysiłki, mające na celu danie wyrozumiałego władcy światom ewolucyjnym, powoduje zwiększoną możliwość pobłądzenia takich, bliskich człowiekowi osobowości, kiedy wyniosą swój własny sposób myślenia ponad i powyżej woli Najwyższych Władców.
Pozostając zupełnie sami, jako reprezentanci boskości na poszczególnych planetach, Synowie ci poddawani są surowej próbie i Nebadon miał to nieszczęście, że doświadczył kilku buntów. W momencie stwarzania Władców Systemów i Książąt Planetarnych następuje uosobienie idei, która coraz bardziej oddala się od Ojca Uniwersalnego i Wiecznego Syna, i pojawia się coraz większe niebezpieczeństwo zagubienia poczucia proporcji odnośnie własnej ważności, jak również większe prawdopodobieństwo zatracenia prawidłowego pojmowania wartości i związków wzajemnych licznych klas boskich istot oraz stopniowania ich kompetencji. To, że Ojciec nie jest osobiście obecny we wszechświecie lokalnym, wystawia na próbę wiarę i lojalność wszystkich tych Synów.
Jednak niezbyt często się zdarza, że książęta zaniedbają swą misję organizacji i administracji sfer zamieszkałych, a ich sukces znacznie ułatwia późniejsze misje Synów Materialnych, którzy przybywają, aby zaszczepić prymitywnym ludziom, żyjącym na planetach, wyższe formy życia stworzonego. Rządy książąt przyczyniają się również znacznie do przygotowania planet na przybycie Rajskich Synów Boga, którzy później przychodzą osądzać światy i zaprowadzać kolejne systemy sprawiedliwości.