◄ 41:8
Przekaz 41
41:10 ►

Fizyczne aspekty wszechświata lokalnego

9. Stabilność Słońca

41:9.1

Większe słońca zachowują taką kontrolę grawitacyjną nad swymi elektronami, że światło ucieka z nich tylko dzięki silnemu promieniowaniu rentgenowskiemu. Te pomocnicze promienie przenikają całą przestrzeń i są związane z utrzymywaniem podstawowych, ultimatonicznych związków energii. Wielkie ubytki energii we wczesnych dniach świecenia słońca, po osiągnięciu przez nie maksymalnej temperatury—do 19.400.000 stopni—spowodowane są nie tak ucieczką światła jak wyciekiem ultimatonicznym. W okresie młodości słońca, energie ultimatoniczne uciekają w przestrzeń w formie prawdziwego wybuchu energii, aby potem brać udział w przygodzie związków elektronowych i materializacji energii.

41:9.2

Atomy i elektrony podlegają działaniu grawitacji. Ultimatony nie poddają się grawitacji lokalnej, wzajemnemu oddziaływaniu przyciągania materii, są jednak posłuszne absolutnej albo rajskiej grawitacji, kierunkowi obiegu wszechświata wszechświatów po wszechświatowej, wiecznej orbicie. Energia ultimatoniczna nie podlega przyciąganiu grawitacji liniowej, albo bezpośredniej, bliskich czy odległych mas materialnych, ale zawsze krąży wiernie po wielkiej, eliptycznej orbicie rozległej kreacji.

41:9.3

Centrum waszego słońca wypromieniowuje rocznie prawie sto miliardów ton konkretnej materii a gigantyczne słońca, we wczesnej fazie rozwoju—w pierwszym miliardzie lat—tracą materię w zdumiewającym tempie. Życie słońca stabilizuje się po tym, jak osiąga ono maksymalną temperaturę wewnętrzną i zaczynają się wyzwalać energie podatomowe. W tym właśnie punkcie krytycznym, większe słońca dostają konwulsyjnych pulsacji.

41:9.4

Stabilność słońca jest w pełni zależna od równowagi w zmaganiach między grawitacją a ciepłem—gigantyczne ciśnienia równoważone przez niewyobrażalne temperatury. Elastyczność wewnętrznego gazu słońc utrzymuje leżące na nim warstwy różnych materiałów a kiedy grawitacja i ciepło są w równowadze, waga materiałów zewnętrznych równa się dokładnie ciśnieniu temperatury położonych poniżej gazów wewnętrznych. U wielu młodszych gwiazd stopniowa kondensacja grawitacyjna wytwarza wciąż rosnące temperatury wewnętrzne, a gdy ciepło wewnętrzne się zwiększa, ciśnienie promieni rentgenowskich supergazowego wiatru wewnątrz gwiazdy staje się tak wielkie, że w połączeniu z ruchem odśrodkowym, słońce zaczyna wyrzucać warstwy zewnętrzne w przestrzeń, wyrównując w ten sposób brak równowagi pomiędzy grawitacją a ciepłem.

41:9.5

Wasze Słońce dawno już osiągnęło względną równowagę pomiędzy cyklami ekspansji i kontrakcji, tymi zaburzeniami, które powodują gigantyczne pulsacje u wielu młodszych gwiazd. Waszemu Słońcu mija teraz sześć miliardów lat. Obecnie funkcjonuje ono w okresie swej najlepszej ekonomii. Będzie dalej świeciło z obecną wydajnością przez ponad dwadzieścia pięć miliardów lat. Będzie prawdopodobnie przechodziło okres schyłkowej, niepełnej wydajności, tak długi, jak łączny okres młodości i stabilnego funkcjonowania.


◄ 41:8
 
41:10 ►