Wznoszący się śmiertelnicy, zespoleni z Duchem, nie są osobowościami Trzeciego Źródła; są oni objęci obwodem osobowości Ojca, ale zespoleni są z indywidualizacjami przedumysłowego ducha Trzeciego Źródła i Centrum. Takie zespolenie z Duchem nie następuje nigdy podczas ziemskiego życia; odbywa się ono dopiero w okresie przebudzenia śmiertelnika do egzystencji morontialnej, na światach-mieszkaniach. Doświadczenia zespalania nie nakładają się na siebie; istota posiadająca wolę albo jest zespolona z Duchem, albo z Synem, albo z Ojcem. Ci, którzy są zespoleni z Dostrajaczem, czyli z Ojcem, nigdy nie są zespoleni z Synem.
Fakt, że tego typu istoty śmiertelne nie są kandydatami do zespolenia z Dostrajaczami, nie przeszkadza Dostrajaczom zamieszkiwać ich, podczas ich życia w ciele. Dostrajacze działają w umysłach takich istot, podczas ich życia materialnego, ale nigdy nie stają się wiecznotrwałą jednością z duszami swych uczniów. Dostrajacze tworzą z powodzeniem, w czasie doczesnego bytu takiej istoty, tą samą duchową kopię śmiertelnej natury—duszę—jaką tworzą u kandydatów do zespolenia z Dostrajaczem. Aż do czasu ziemskiej śmierci, praca Dostrajaczy jest zupełnie podobna do ich funkcjonowania w waszym gatunku, ale po rozkładzie śmierci Dostrajacze opuszczają na zawsze tych kandydatów do zespolenia z Duchem i udają się bezpośrednio do Diviningtonu, do centrali wszystkich Boskich Monitorów, oczekując tam nowego przydziału w zakresie swej klasy.
Kiedy śpiący przetrwali uosobieni zostają na nowo na światach-mieszkaniach, miejsce Dostrajacza, który odleciał, zapełnione zostaje indywidualizacją ducha Boskiej Opiekunki, reprezentującej Nieskończonego Ducha w danym wszechświecie lokalnym. Ta infuzja duchowa sprawia, że przetrwałe istoty stają się zespolonymi z Duchem śmiertelnikami. Istoty takie są wam równe w każdym aspekcie umysłu i ducha; poza tym są waszymi rówieśnikami, dzielącymi sfery mieszkań i morontialne z waszą klasą kandydatów do zespolenia oraz z tymi, którzy mają zostać zespoleni z Synem.
Jest jednak pewien szczegół, którym zespoleni z Duchem śmiertelnicy różnią się od swoich wznoszących się braci: pamięć tego, co człowiek doświadczył na światach materialnych, przeżywa śmierć ciała, gdyż zamieszkujący śmiertelnika Dostrajacz przyswaja jej duchową kopię, transkrypcję tych wydarzeń życia ludzkiego, które mają znaczenie duchowe. Jednak taki mechanizm, umożliwiający zachowanie ludzkiej pamięci, nie istnieje u zespolonych z Duchem śmiertelników. Transkrypcje pamięci pozostają kompletne i nietknięte u Dostrajaczy, jednak takie nabytki są empirycznymi zdobyczami Dostrajaczy, które odleciały i są niedostępne dla istot uprzednio przez nie zamieszkiwanych, które z tego powodu budzą się w halach zmartwychwstania sfer morontialnych Nebadonu tak, jak gdyby były od nowa stworzonymi istotami, bez świadomości poprzedniego istnienia.
Takie dzieci wszechświata lokalnego mają możność odzyskania dla siebie większości doznań swej dawnej, ludzkiej pamięci, dzięki opowiedzeniu ich na nowo przez towarzyszącego im serafina i cherubina i przez sprawdzenie zapisów swego ludzkiego życia, sporządzonych przez aniołów rejestrujących. Mogą to zrobić z niezachwianą pewnością, ponieważ przeżywająca śmierć dusza, rodem ze świata materialnego i z życia śmiertelnego, podczas gdy nie pamięta wypadków minionych, posiada szczątkową reakcję empirycznego rozpoznawania takich, nie pamiętanych wypadków z przeszłego bytu.
Gdy zespolony z Duchem śmiertelnik słyszy opowieść o nie zapamiętanych wypadkach, w duszy (tożsamości) takiej, żyjącej wiecznie istoty, następuje natychmiast reakcja empirycznego rozpoznania przeszłego doświadczenia, która zaraz otacza opowiadany przypadek emocjonalnym zabarwieniem rzeczywistości i intelektualną właściwością faktu; i taka podwójna reakcja stanowi rekonstrukcję, rozpoznanie i potwierdzenie nie pamiętanych aspektów doświadczenia śmiertelnika.
Nawet w wypadku kandydatów do zespolenia z Dostrajaczem, tylko te ludzkie przeżycia, które mają cechy duchowe, stanowią wspólną własność przetrwałego śmiertelnika i powracającego Dostrajacza, skutkiem tego śmiertelnik przypomina je sobie natychmiast po przetrwaniu śmierci cielesnej. Co się tyczy wydarzeń, nie mających duchowego znaczenia, nawet ci, co się zespalają z Dostrajaczem, muszą polegać na właściwości rozpoznania-reakcji przetrwałej duszy. I ponieważ każde, pojedyncze zdarzenie, może mieć swoje duchowe odnośniki w stosunku do jednego śmiertelnika, ale nie do drugiego, możliwe się staje, że grupa istot wznoszących się równocześnie z tej samej planety łączy swoje historie, z przypominanych przez Dostrajacza zdarzeń i tym samym powstaje rekonstrukcja każdego doświadczenia, które jest wspólne danej grupie, a które w życiu któregokolwiek śmiertelnika miało znaczenie duchowe.
Podczas gdy całkiem dobrze rozumiemy procedurę odtwarzania pamięci, nie rozumiemy procedury rozpoznawania osobowości. Osobowości, kiedyś związane ze sobą, reagują na siebie całkiem niezależnie od działania pamięci, aczkolwiek sama pamięć i metoda jej rekonstrukcji jest konieczna, aby przydać takim wzajemnym reakcjom osobowościowym pełnego rozpoznania.
Żyjąca wiecznie istota, zespolona z Duchem, ma również możność nauczyć się sporo o życiu, jakim żyła w ciele, dzięki ponownym odwiedzinom świata swych początków, po zakończeniu systemu sprawiedliwości na planecie, na której żyła. Dzieci zespolenia z Duchem mogą korzystać z takich możliwości badania swych ludzkich żyć, jako że ich służba ogranicza się zasadniczo do wszechświata lokalnego. Nie biorą one udziału w waszym wysokim, wzniosłym życiu w Rajskim Korpusie Finalizmu; tylko śmiertelnicy zespoleni Dostrajaczem albo inne, specjalnie objęte istoty wznoszące się, gromadzą się w szeregach tych, którzy oczekują wiecznej przygody Bóstwa. Zespoleni z Duchem śmiertelnicy są stałymi obywatelami wszechświatów lokalnych; mogą się starać dotrzeć do rajskiego celu, ale nie mogą być go pewni. Ósma grupa światów, okrążających Salvington w Nebadonie, jest ich wszechświatową ojczyzną, ich przeznaczeniem-niebem, którego natura i położenie przypomina niebo z wyobrażeń planetarnych tradycji Urantii.