Życie jest zarówno mechaniczne jak i witalistyczne—materialne i duchowe. Na Urantii, fizycy i chemicy zawsze będą robić postępy w zrozumieniu protoplazmatycznych form życia roślinnego i zwierzęcego, ale nigdy nie będą mogli wytworzyć żywych organizmów. Życie jest czymś odmiennym od wszelkich przejawów energii; nawet materialne życie istot fizycznych nie jest właściwością materii.
Rzeczy materialne mogą mieć niezależny byt, ale życie powstaje tylko od życia. Umysł może być wyprowadzony tylko z uprzednio istniejącego umysłu. Duch powstaje jedynie z duchowych protoplastów. Istota stworzona może wytwarzać formy życiowe, ale tylko stwórcza osobowość lub siła stwórcza dostarczyć może aktywizującej je iskry życia.
Nosiciele Życia mogą organizować formy materialne albo wzory fizyczne istot żywych, ale to Duch dostarcza początkowej iskry życia i obdarza te formy podstawą umysłu. Nawet formy żywe życia eksperymentalnego, jakie Nosiciele Życia organizują na swych salvingtońskich światach, zawsze pozbawione są możliwości rozmnażania. Kiedy receptury życia i wzory życiowe są poprawnie złożone i prawidłowo zorganizowane, obecność Nosicieli Życia wystarcza do zapoczątkowania życia, jednak wszystkie tak zapoczątkowane organizmy żywe są pozbawione dwu podstawowych atrybutów—wyposażenia umysłowego i zdolności rozmnażania się. Umysł zwierzęcy i umysł ludzki są darami Matki Ducha wszechświata lokalnego, funkcjonującego przez siedem przybocznych umysłów-duchów, podczas gdy zdolności rozrodcze istoty są specyficznym i osobistym dodatkiem Ducha Wszechświata do dziedzicznej plazmy życia, zapoczątkowanej przez Nosicieli Życia.
Gdy Nosiciele Życia zaplanują wzory życia, po tym, jak zorganizują systemy energii, musi pojawić się dodatkowy fenomen—„tchnienie życia”, które musi być dane formom nieożywionym. Synowie Boży mogą tworzyć formy życiowe, ale to Duch Boży prawdziwie daje iskrę życiową. A kiedy życie dane w ten sposób się zużyje, pozostające wtedy ciało materialne znów stanie się martwą materią. Kiedy nadane życie się wyczerpie, ciało wraca do łona wszechświata materialnego, skąd zostało zapożyczone przez Nosicieli Życia, aby służyło jako przejściowy wehikuł tego wyposażenia życiowego, które oni przekazali owemu widzialnemu połączeniu energii-materii.
Życie nadane przez Nosicieli Życia roślinom i zwierzętom nie wraca do Nosicieli Życia po śmierci rośliny czy zwierzęcia. Ulatujące życie takiej rzeczy żywej nie posiada ani tożsamości ani osobowości; nie może przetrwać śmierci indywidualnie. Podczas swej egzystencji, w czasie pobytu w ciele materialnym, doznało ono przemiany; doznało ewolucji energii i przetrwa jedynie jako część kosmicznych sił wszechświata; nie przetrwa jako indywidualne życie. Przetrwanie istot śmiertelnych opiera się wyłącznie na rozwoju nieśmiertelnej duszy w obrębie śmiertelnego umysłu.
Mówimy o życiu jako o „energii” i o „sile”, ale nie jest ono żadnym z tych pojęć. Siła-energia rozmaicie reaguje na grawitację, ale nie życie. Forma także nie reaguje na grawitację, stanowiąc tą konfigurację różnych energii, które już uprzednio wypełniły wszystkie zobowiązania reagowania na grawitację. Życie, jako takie, stanowi animację pewnego, kształtowanego przez formę, albo skądinąd wydzielonego systemu energii—materialnej, umysłowej czy duchowej.
Są pewne sprawy, związane z wypracowywaniem życia na planetach ewolucyjnych, które nie są dla nas zupełnie jasne. W pełni rozumiemy fizyczną organizację elektrochemicznych formuł, tworzonych przez Nosicieli Życia, ale niezupełnie rozumiemy naturę i źródło iskry aktywizującej życie. Wiemy, że życie płynie od Ojca przez Syna za pośrednictwem Ducha. Jest bardzo możliwe, że Duchy Nadrzędne są siedmiorakim korytem rzeki życia, wylewającej się na całe stworzenie. Nie rozumiemy jednak, w jaki sposób nadzorujący Duch Nadrzędny bierze udział w początkowym epizodzie nadania życia nowej planecie. Jesteśmy pewni, że Pradawni Czasu także mają pewien udział w zapoczątkowaniu życia na nowym świecie, ale zupełnie nie wiemy, jaka jest natura tego udziału. Wiemy, że Matka Duch Wszechświata ożywia martwe formy i daje takiej, zaktywizowanej plazmie, prerogatywy organicznego rozmnażania. Widzimy, że ci troje są poziomami Boga Siedmiorakiego i czasem zwani są Najwyższymi Stwórcami czasu i przestrzeni; ale skądinąd wiemy niewiele więcej o tych sprawach niż śmiertelnicy Urantii—po prostu ta idea tkwi w Ojcu, znajduje wyraz w Synu i życiową realizację w Duchu.
[Zredagowane przez Syna Vorondadeka, przebywającego na Urantii w charakterze obserwatora i działającego tak na żądanie Melchizedeka, szefa nadzorującego korpusu objawieniowego].
© Fundacji Urantii. Wszelkie prawa zastrzeżone.