Życie nie pojawia się we wszechświatach spontanicznie; Nosiciele Życia muszą je inicjować na jałowych planetach. Są oni nosicielami, szerzycielami i opiekunami życia, które pojawia się na ewolucyjnych światach w przestrzeni. Wszelkie znane na Urantii klasy i formy życia powstały dzięki tym Synom, chociaż nie wszystkie formy życia planetarnego istnieją na Urantii.
Korpus Nosicieli Życia, wyznaczony do zaszczepienia życia na nowym świecie, składa się zazwyczaj ze stu starszych nosicieli, stu asystentów i tysiąca opiekunów. Nosiciele Życia, często, choć nie zawsze, przenoszą odpowiednią plazmę życia na nowy świat. Czasami, po przybyciu na przydzieloną im planetę, organizują formy życiowe zgodnie z zatwierdzonymi przedtem recepturami nowego eksperymentu w zaprowadzaniu życia. Taki był początek życia planetarnego na Urantii.
Kiedy przygotowane zostają wzory materialne, zgodnie z zatwierdzonymi recepturami, wtedy Nosiciele Życia katalizują martwy materiał, przekazują przez swoje osoby życiodajną iskrę duchową i obojętne formy natychmiast się stają materią żywą.
Życiodajna iskra—tajemnica życia—nie jest nadawana przez Nosicieli Życia a poprzez nich. Co prawda nadzorują oni te procesy, sami kształtują plazmę życia, ale to Matka Duch Wszechświata dostarcza podstawowego czynnika żywej plazmy. Ta iskra energii, która ożywia ciało i jest zapowiedzią umysłu, przybywa od Stwórczej Córki Nieskończonego Ducha.
Przy obdarzaniu życiem, Nosiciele Życia nie przekazują niczego ze swych natur osobistych, nawet na tych sferach, gdzie planowane są nowe porządki życia. W takim przypadku po prostu inicjują i przenoszą iskrę życia, zapoczątkowują wymagane obroty materii, zgodnie z fizycznymi, chemicznymi i elektrycznymi specyfikacjami zatwierdzonych planów i wzorów. Nosiciele Życia są żywymi obecnościami katalitycznymi, które poruszają, organizują i ożywiają obojętne skądinąd czynniki bytu materialnego.
Nosiciele Życia z korpusu planetarnego mają pewien czas na to, aby zainicjować życie na nowym świecie, w przybliżeniu pół miliona lat takiej planety. Na koniec tego okresu, co określają pewne osiągnięcia w rozwoju życia planetarnego, zaprzestają oni zaszczepiania i potem nie mogą już dodać nic nowego, czy uzupełniającego, do życia takiej planety.
W epokach upływających pomiędzy inicjacją życia a pojawieniem się istot ludzkich o statusie moralnym, Nosicielom Życia wolno oddziaływać na środowisko życiowe i skądinąd korzystne ukierunkowywać kurs ewolucji biologicznej. I robią to przez długi czas.
Gdy Nosiciele Życia, działający na nowym świecie, osiągną w końcu sukces polegający na wytworzeniu istoty obdarzonej wolą, z mocą decyzji etycznej i duchowego wyboru, wtedy ich praca jest skończona—są niepotrzebni; nie mogą dalej oddziaływać na rozwijające się życie. Od tego punktu ewolucja rzeczy żywych musi iść dalej, zgodnie z wyposażeniem dziedzicznej natury i tymi skłonnościami, które uprzednio nadane były planetarnym formułom i wzorom życia oraz w nich utrwalone. Nosiciele Życia nie mogą eksperymentować albo ingerować w wolę istoty; nie pozwala się im dominować nad istotami etycznymi czy arbitralnie na nie wpływać.
Gdy przybywa Książę Planetarny, Nosiciele Życia przygotowują się do odejścia, chociaż dwu starszych nosicieli i dwunastu opiekunów może się zgłosić, składając tymczasową przysięgę nieingerencji, do pozostania na planecie na czas nieokreślony, jako doradcy do spraw dalszego rozwoju i ochrony plazmy życia. Dwu Synów z tej klasy oraz dwunastu ich towarzyszy służy teraz na Urantii.