Obdarzanie sobą kolejnych wszechświatów, kiedy są one powoływane do bytu, w żaden sposób nie umniejsza potencjału mocy czy zapasów wiedzy, które wciąż istnieją i pozostają w centralnej osobowości Bóstwa. W potencjale siły, mądrości i miłości, Ojciec nigdy niczego nie umniejsza z tego, co posiada, jak również nigdy nie zostaje pozbawiony żadnego atrybutu swej wspaniałej osobowości, w wyniku hojnego obdarzania sobą Rajskich Synów, czy podległych mu kreacji, albo różnorodnych istot.
Stworzenie każdego nowego wszechświata wymaga nowego dopasowania grawitacji; ale gdyby nawet stwarzanie miało być kontynuowane nieograniczenie, wiecznie, nawet do nieskończoności, tak, że ewentualnie kreacja materialna miałaby istnieć bez ograniczeń, siła kontroli i koordynacji, spoczywająca w Wyspie Raj wciąż będzie mogła temu sprostać i będzie odpowiednia dla kontroli i koordynacji takiego, nieskończonego wszechświata. A w wyniku obdarzania nieograniczoną siłą i mocą nieograniczonego wszechświata, Nieskończony wciąż będzie miał ten sam stopień mocy i energii; Absolut Nieuwarunkowany wciąż nie będzie uszczuplony; Bóg wciąż będzie posiadał ten sam nieskończony potencjał, jak gdyby siła, energia i moc nigdy nie zostały wylane dla obdarzenia nimi wciąż nowych wszechświatów.
Tak samo jest z mądrością. To, że umysł jest tak szczodrze rozdzielany po różnych domenach, aby można było myśleć, w żaden sposób nie uszczupla centralnego źródła Bożej mądrości. Kiedy wszechświaty się mnożą, a ilość istot na różnych światach wyraża się liczbą trudną do pojęcia, jeśli umysł będzie bez końca nadawany tym istotom, wysokiego bądź niskiego stanu, centralna osobowość Boga zawsze będzie zawierać ten sam wieczny, nieskończony i wszechmądry umysł.
To, że Ojciec wysyła swoich posłańców duchowych, żeby zamieszkali mężczyzn i kobiety waszego świata oraz innych światów, w żaden sposób nie uszczupla jego możliwości działania, jako Boskiej, wszechmocnej osobowości duchowej; i nie ma ograniczeń odnośnie zwiększania ilości takich duchowych Monitorów, które Ojciec może i zdolny jest posłać. Takie dawanie siebie stworzonym istotom pociąga za sobą nieograniczone, prawie niepojęte, przyszłe możliwości rozwojowych i sukcesywnych istnień tak bosko wyposażonych śmiertelników. I to rozrzutne rozdzielanie siebie, w formie usługujących bytów duchowych, w żaden sposób nie umniejsza mądrości i doskonałości prawdy i wiedzy, która się mieści w osobie wszechmądrego, wszechwiedzącego i wszechmocnego Ojca.
Dla śmiertelników czasu istnieje przyszłość, ale Bóg zamieszkuje wieczność. Nawet, jeżeli teraz przybywam stamtąd, gdzie mieszka Bóg, nie mogę zakładać, że mówię doskonale zrozumiale o tym, co dotyczy nieskończoności wielu Boskich atrybutów. Tylko nieskończoność umysłu może w pełni zrozumieć nieskończoność bytu i wieczność działania.
Śmiertelny człowiek w żaden sposób nie może poznać bezmiaru niebiańskiego Ojca. Skończony umysł nie może rozważać takiej absolutnej prawdy czy faktu. Jednak ta sama, ograniczona, ludzka istota, może faktycznie czuć—literalne doznawać—pełnego i nie pomniejszonego oddziaływania nieskończonej MIŁOŚCI Ojca. Takiej miłości naprawdę można doznawać i choć jakość doświadczenia jest nieograniczona, ilość takiego doświadczenia jest ściśle ograniczona ludzką chłonnością duchową oraz związaną z nią zdolnością kochania Ojca z wzajemnością.
Skończone wartościowanie nieskończonych własności, dokonywane przez stworzonego, znacznie przewyższa jego ograniczone logiką możliwości, dlatego, że człowiek śmiertelny jest stworzony na podobieństwo Boga—żyje w nim fragment nieskończoności. Zatem ludzkie, największe zbliżenie do Boga a zarazem najcenniejsze następuje w miłości i poprzez nią, gdyż Bóg jest miłością. Całość tego unikalnego powinowactwa jest aktualnym doświadczaniem, w kosmicznej socjologii związku Stwórca-stworzony, uczucia Ojciec-dziecko.