Aniołowie ci stwarzani są seriami, w siedmiu typach zwierciadlanych, tak samo jak ich koledzy, jednak typy te nie są przydzielane indywidualnie do oddzielnych służb administratorów superwszechświatowych. Wszyscy sekonafini klasy trzeciej przydzieleni są do Utrójcowionych Synów Dostąpienia a ci, wznoszący się synowie, używają ich na przemian; to znaczy Możni Posłańcy mogą używać i używają któregokolwiek z typów klasy trzeciej i podobnie robią to ich partnerzy, Posiadający Wysoki Autorytet i Nieposiadający Imienia i Numeru. Siedem typów sekonafinów klasy trzeciej klasyfikuje się następująco:
1. Doniosłość Pochodzenia. Wznoszącym się, Utrójcowionym Synom z rządu superwszechświata powierzono zajmowanie się sprawami wynikającymi z pochodzenia każdej jednostki, gatunku czy też świata, a doniosłość pochodzenia jest fundamentalną kwestią wszystkich naszych planów kosmicznego rozwoju istot żywych z różnych domen. Wszystkie związki wzajemne oraz zastosowania etyki opierają się na podstawowych faktach pochodzenia. Pochodzenie jest podstawą proporcjonalnego oddziaływania Bogów. Wspólny Aktywizator zawsze „bierze pod uwagę, jaki rodzaj człowieka się narodził”.
Sprawa pochodzenia jest rzeczą łatwą do ustalenia u wyższych osobowości zstępujących, ale w przypadku istot wznoszących się, razem z niższymi klasami aniołów, natura i okoliczności ich powstania nie zawsze są jasne, choć ma to istotne znaczenie w każdym prawie punkcie zwrotnym biegu spraw wszechświata—stąd zaleta posiadania do naszej dyspozycji serii zwierciadlanych sekonafinów, którzy mogą natychmiast zobrazować cokolwiek jest potrzebne w sprawie początków jakiejkolwiek istoty, zarówno we wszechświecie centralnym jak i we wszystkich domenach superwszechświata.
Doniosłości Pochodzenia są żywymi, gotowymi do użytku informacjami o genealogiach szerokich zastępów istot—ludzi, aniołów i innych—które zamieszkują siedem superwszechświatów. Zawsze gotowi są dostarczyć swym przełożonym aktualne, pełne i godne zaufania oceny okoliczności dziedzicznych oraz obecny, aktualny status każdej jednostki na każdym świecie w poszczególnych superwszechświatach; a ich ocena posiadanych faktów zawsze odpowiada dokładnie faktycznemu stanowi rzeczy.
2. Pamięć Miłosierdzia. Są to aktualne, kompletne i pełne, żywe zapisy miłosierdzia, jakie było rozciągnięte na jednostki i narody, dzięki ofiarnym posługom istot Nieskończonego Ducha, podczas ich misji dostosowywania prawej sprawiedliwości do statusu danych domen, co ukazane jest w zobrazowaniach Doniosłości Pochodzenia. Pamięć Miłosierdzia ukazuje moralny dług dzieci miłosierdzia—ich duchowe zadłużenie—przedkładane w stosunku do ich zasobów zbawczych rezerw, ustanowionych przez Synów Bożych. Objawiając istniejące wcześniej Ojcowskie miłosierdzie, Synowie Boży ustanawiają kredyt, potrzebny do zapewnienia wszystkim wiecznego życia. I potem, zgodnie z wnioskami Doniosłości Pochodzenia, ustanowiony zostaje kredyt miłosierdzia, aby umożliwić przetrwanie każdej rozumnej istocie, kredyt o rozrzutnych proporcjach i odpowiedniej łaskawości, aby zapewnić życie wieczne każdej duszy, która prawdziwie pragnie boskiego obywatelstwa.
Pamięć Miłosierdzia jest żywym bilansem osądu, bieżącym podsumowaniem waszego rachunku z nadprzyrodzonymi siłami domeny. Są to żywe zapisy posług miłosierdzia, odczytywane jako materiał dowodowy w sądach Uversy, kiedy orzekane jest prawo każdej jednostki do niekończącego się życia, gdy „postawiono trony a Pradawni Czasu zajęli miejsce. Transmisje Uversy wypływały i wychodziły sprzed nich; tysiąc tysięcy służą im, a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy stało przed nimi. Sąd zasiadł i otwarto księgi”. Księgi, otwarte podczas tych doniosłych zdarzeń, są żywymi zapisami trzeciej klasy sekonafinów z superwszechświatów. Formalne zapisy znajdują się w aktach, aby potwierdzić świadectwo Pamięci Miłosierdzia, jeśli to będzie potrzebne.
Pamięć Miłosierdzia musi wykazać, że zbawczy kredyt, ustanowiony przez Synów Bożych, został całkowicie i dokładnie spłacony w pełnej miłości służbie cierpliwych osobowości Trzeciego Źródła i Centrum. Jednak gdy miłosierdzie jest wyczerpane, kiedy „pamięć” poświadcza jego wyczerpanie, wtedy sprawiedliwość panuje a prawość wyrokuje, ponieważ miłosierdzie nie jest po to, żeby je narzucać tym, którzy nim gardzą; miłosierdzie nie jest darem do deptania stopami zatwardziałych buntowników czasu. Tym niemniej, chociaż miłosierdzie jest tak cennym i drogim darem, wasze indywidualne kredyty, upoważniające do czerpania z niego, zawsze dalece przekraczają wasze możliwości wyczerpania rezerw, jeśli jesteście szczerzy w swych zamiarach i uczciwi w sercu.
Odzwierciedlający miłosierdzie, razem ze swymi towarzyszami klasy trzeciej, zajmują się licznymi służbami w superwszechświecie, wraz z nauczaniem istot wznoszących się. Doniosłości Pochodzenia nauczają wznoszące się istoty między innymi, jak stosować etykę duchową a po takim szkoleniu Pamięci Miłosierdzia nauczają, jak być prawdziwie miłosiernym. Chociaż duchowe metody funkcjonowania służby miłosierdzia przekraczają wasze zrozumienie, powinniście nawet teraz uświadomić sobie, że miłosierdzie jest jakością rozwoju. Powinniście uświadomić sobie, że istnieje wielka nagroda w postaci osobistego zadowolenia z tego, że się jest po pierwsze sprawiedliwym, następnie bezstronnym, potem cierpliwym, potem życzliwym. I potem na tym fundamencie, jeśli go wybierzecie i zachowacie w waszym sercu, możecie zrobić następny krok i naprawdę okazać miłosierdzie; ale nie możecie okazać miłosierdzia w sobie i od siebie. Należy przebyć wymienione stopnie, inaczej nie będzie prawdziwego miłosierdzia. Może być opieka, łaskawość czy dobroczynność—nawet litość—ale nie miłosierdzie. Prawdziwe miłosierdzie powstaje tylko jako piękna kulminacja tych, poprzedzających je dopełnień grupowego zrozumienia, poszanowania wartości, wzajemnej, braterskiej wspólnoty, komunii duchowej i boskiej harmonii.
3. Znaczenie Czasu. Czas jest powszechnym obdarowaniem wszystkich istot z wolą, jest „jednym talentem”, powierzonym wszystkim istotom inteligentnym. Wszyscy macie czas na zapewnienie sobie wiecznego życia a czas jest zgubnie trwoniony tylko wtedy, gdy pogrzebany jest w zaniedbaniu, gdy nie zdołacie go tak spożytkować, aby zagwarantować wieczne trwanie waszej duszy. Nie wykorzystanie czyjegoś czasu, w jego pełnej możliwej rozciągłości, nie sprowadza zgubnej kary na istotę; po prostu opóźnia pielgrzyma czasu na jego drodze wznoszenia się. Jeśli zarobi się na wieczne życie, wszystkie inne straty mogą zostać odrobione.
Rada Znaczeń Czasu jest nieoceniona, gdy idzie o obdarzenie zaufaniem. Czas ma istotne znaczenie we wszystkim, co się dzieje po tej stronie Havony i Raju. Na sądzie ostatecznym, przed Pradawnymi Czasu, czas jest materiałem dowodowym. Znaczenia Czasu zawsze muszą dostarczyć dowodu, że każdy pozwany miał wystarczającą ilość czasu na podjęcie decyzji, na dokonanie wyboru.
Istoty, które oceniają czas, stanowią także tajemnicę proroctwa; określają one czynnik czasu, jaki będzie potrzebny do zakończenia każdego przedsięwzięcia, a są one tak niezawodne w określaniu czasu, jak frandalancy i chronoldecy z innych klas żywych. Bogowie widzą naprzód, zatem wiedzą naprzód, ale wznoszące się władze wszechświatów czasu muszą się radzić Znaczeń Czasu, aby móc przewidzieć zdarzenia przyszłości.
Istoty te po raz pierwszy spotkacie na światach-mieszkaniach i tutaj będą one was nauczać, jak pożytecznie spożytkować to, co nazywacie „czasem”, zarówno w jego stosowaniu dodatnim, w pracy, jak i w użyciu ujemnym, w odpoczynku. Obie metody spożytkowania czasu są ważne.
4. Powaga Zaufania. Zaufanie jest istotnym sprawdzianem dla istot obdarzonych wolą. To, że jest się godnym zaufania, jest prawdziwą miarą panowania nad sobą, miarą charakteru. W organizacji superwszechświatów tacy sekonafini spełniają podwójną rolę. Przedstawiają wszystkim, wolą obdarzonym istotom, sens zobowiązania, świętość i powagę zaufania. Jednocześnie odzwierciedlają bezbłędnie rządzącym władcom dokładną wartość tego zaufania, którym można obdarzyć każdego kandydata do zaufania mu, czy zawierzenia.
Na Urantii groteskowo próbujecie odczytać charakter i ocenić specyficzne cechy, ale na Uversie robimy te rzeczy naprawdę doskonale. Sekonafini ci odważają wartość zaufania na żywych wagach bezbłędnej oceny charakteru, a kiedy oni przyglądają się wam, my musimy się tylko przyjrzeć im, aby poznać ograniczenia waszej zdolności wywiązywania się z obowiązków, z pokładanego w was zaufania i ustalić możliwość wypełnienia waszej misji. Kapitał pokładanego w was zaufania jest wyraźnie ustalony, obok zadłużeń możliwego odstępstwa czy zdrady.
Wasi zwierzchnicy planują wasz awans i zwiększają pokładane w was zaufanie tak szybko, jak szybko rozwija się wasz charakter, abyście wdzięcznie mogli dźwigać dodawane wam obowiązki; jednak przeładowanie jednostki oznacza szukanie nieszczęścia i jest gwarancją rozczarowania. I można się ustrzec błędu i nie obciążać przedwcześnie obowiązkami, zarówno człowieka jak i anioła, kiedy korzysta się z pomocy tych, co bezbłędnie oceniają dopuszczalne zaufanie, jakim można obdarzyć jednostki czasu i przestrzeni. Sekonafini ci zawsze towarzyszą Posiadającym Wysokie Uprawnienia i nigdy ci administratorzy nie przydzielają nikomu zadań, dopóki kandydaci nie zostaną zważeni na wagach sekoraficznych i orzeczeni „nie za lekki”.
5. Świętość Służby. Przywilej służby następuje zaraz po odkryciu możliwości obdarzenia zaufaniem. Nic nie może stanąć między wami a możliwością zwiększenia wam służby, za wyjątkiem waszego własnego braku solidności, waszej niemożności docenienia ważności pokładanego w was zaufania.
Służba—intencjonalna służba a nie zniewolenie—daje najwyższe zadowolenie i jest ekspresją najwyższego, boskiego zaszczytu. Służba—więcej służby, narastająca służba, trudna służba, ryzykowna służba a w końcu boska i doskonała służba—jest celem czasu i przeznaczeniem przestrzeni. Jednak okresy zabawy w czasie zawsze będą występowały na przemian z rozwojowymi okresami służby. A po skończeniu służby czasu następuje supersłużba wieczności. Podczas zabawy w czasie powinniście uzmysławiać sobie pracę wieczności, tak samo jak podczas służby w wieczności będziecie wspominać zabawę czasu.
Wszechświatowa działalność opiera się na braniu i dawaniu; w wiecznej działalności nigdy nie zetkniecie się z monotonią, bezczynnością czy stagnacją waszej osobowości. Postęp jest możliwy dzięki naturalnemu ruchowi, postęp wynika z boskiej predyspozycji do działania a sukces jest dzieckiem obdarzonej wyobraźnią przygody. Jednak etyczna odpowiedzialność nieodłączna jest takiej możliwości osiągnięcia sukcesu; jest to konieczność zrozumienia, że świat i wszechświat są wypełnione mnóstwem zróżnicowanych typów istot. Całość tego wspaniałego stworzenia, razem z wami, stworzona została właśnie dla was. To nie jest egocentryczny wszechświat. Bogowie zarządzili, że „bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać”, a wasz Syn-Mistrz powiedział: „Największy z was niech będzie waszym sługą”.
Prawdziwa natura każdej służby, czy to pełnionej przez człowieka czy przez anioła, ukazuje się w pełni na twarzach tych indykatorów sekoraficznej służby—Świętości Służby. Widać na nich wyraźnie pełną analizę prawdziwych i ukrytych motywów. Aniołowie ci naprawdę czytają w umyśle, przeglądają serca i objawiają dusze wszechświatowi. Śmiertelnicy mogą używać słów, aby ukryć swe myśli, ale ci wysocy sekonafini przedkładają obnażone, dogłębne motywy ludzkiego serca i anielskiego umysłu.
6 i 7. Tajemnica Wielkości i Dusza Dobroci. Gdy wznoszący się pielgrzymi uświadomili sobie znaczenie czasu, otwiera się droga do uświadomienia sobie powagi zaufania i uznania świętości służby. Podczas gdy powyższe czynniki są moralnymi elementami wielkości, istnieją też tajemnice wielkości. Kiedy się sprawdza duchowe kryteria wielkości, nie pomija się czynników moralnych, jednak wartość altruizmu, objawiająca się w bezinteresownej pracy na rzecz ziemskich braci, zwłaszcza cnotliwych istot w potrzebie i niedoli, jest prawdziwą miarą planetarnej wielkości. A przejawianie wielkości, na świecie takim jak Urantia, jest pokazem samokontroli. Wielkim człowiekiem nie jest ten, który „zdobywa miasto” czy „obala państwo” ale raczej „ten, kto potrafi okiełznać swój własny język”.
Wielkość jest równoznaczna z boskością. Bóg jest w najwyższym stopniu wielki i dobry. Wielkość i dobroć po prostu nie mogą być rozdzielone. W Bogu są one zawsze jednością. Prawda ta jest zilustrowana literalnie i jaskrawo w zwierciadlanej, wzajemnej zależność Tajemnicy Wielkości i Duszy Dobroci, jako że jedno nie może działać bez drugiego. Superwszechświatowi sekonafini mogą działać i działają sami, gdy odzwierciedlają inne właściwości boskości, ale zwierciadlane oszacowania wielkości i dobroci wydają się być nierozdzielne. Dlatego też na każdym świecie, w każdym wszechświecie, te odbicia wielkości i dobroci zawsze muszą działać razem, przedstawiając podwójną i wzajemnie zależną informację o każdej istocie, na której się koncentrują. Wielkości nie można szacować bez rozeznania, ile zawiera ona dobroci, podczas gdy dobroci nie może obrazować bez wykazania nieodłącznej jej i boskiej wielkości.
Oszacowanie wielkości jest zróżnicowane, w zależności od sfery. Być wielkim, znaczy być podobnym Bogu. Skoro jednak jakość wielkości jest w pełni zdeterminowana przez zawartość w niej dobroci, to nawet w waszym obecnym, ludzkim stanie, jeśli możecie przez łaskę stać się dobrymi, tym samym stajecie się wielkimi. Im lepiej dostrzegacie ideę Boskiej dobroci, im bardziej wytrwale do niej dążycie, tym pewniej wzrastać będziecie w wielkości, w prawdziwej wartości autentycznego charakteru, dającego życie wieczne.