◄ 194:1
Przekaz 194
194:3 ►

Obdarzenie Duchem Prawdy

2. Doniosłość Zesłania Ducha

194:2.1

Jezus żył na Ziemi i nauczał ewangelii, która wyzwalała człowieka z przesądu, że jest on dzieckiem diabła i podnosiła go do godności syna Bożego w wierze. Posłanie Jezusa, takie, jakie głosił i jak nim żył w tamtych dniach, było odpowiednim rozwiązaniem trudności duchowych człowieka w czasach jego głoszenia. I teraz, kiedy Jezus opuścił świat, jako osoba, zesłał na swe miejsce swojego Ducha Prawdy, który ma żyć w człowieku w każdym kolejnym pokoleniu, aby ponownie przedstawiać posłanie Jezusa, tak, żeby każda nowa grupa śmiertelników, pojawiająca się na tej Ziemi, miała nową i nowoczesną wersję ewangelii, takie właśnie osobiste oświecenie i grupowe przewodnictwo, jakie okaże się najlepsze przy rozwiązywaniu wciąż nowych i różnorodnych trudności duchowych człowieka.

194:2.2

Zasadniczą misją tego ducha jest oczywiście podsycać i uosabiać prawdę, ponieważ zrozumienie prawdy stanowi najwyższą formę ludzkiej wolności. Następnym celem tego ducha jest likwidacja uczucia osierocenia u człowieka wierzącego. Jezus przebywał pośród ludzi, dlatego też wszyscy wierzący poczuliby się osamotnieni, gdyby Duch Prawdy nie przybył zamieszkać w sercach ludzkich.

194:2.3

Obdarzenie duchem Syna odpowiednio przygotowało wszystkie normalne umysły ludzkie do późniejszego, powszechnego obdarzenia całej ludzkości duchem Ojca (Dostrajaczem). Duch Prawdy jest w pewnym sensie zarówno duchem Ojca Uniwersalnego jak i Syna Stwórcy.

194:2.4

Nie popełnijcie jednak błędu i nie oczekujcie, że będziecie sobie wyraźnie uświadamiać intelektualnie wylanego Ducha Prawdy. Duch nigdy nie tworzy świadomości sam od siebie, tylko świadomość Michała, Syna. Jezus od początku nauczał, że duch nie będzie mówił za siebie. Dlatego też dowodu waszej wspólnoty z Duchem Prawdy nie znajdziecie w waszym uświadamianiu sobie tego ducha, ale raczej w waszym doświadczaniu silniejszej wspólnoty z Michałem.

194:2.5

Duch przybywa także po to, aby pomóc ludziom przypomnieć sobie i zrozumieć słowa Mistrza, jak również po to, żeby objaśnić i zrozumieć od nowa jego życie na Ziemi.

194:2.6

Następnie, Duch Prawdy przychodzi pomóc wierzącemu dostrzec rzeczywistości nauki Jezusa i jego życia, jakim żył w ciele i jak żyje znowu, od niedawna, w indywidualnym wierzącym, w każdym kolejnym pokoleniu napełnionych duchem synów Bożych.

194:2.7

Wydaje się zatem, że Duch Prawdy naprawdę przyszedł prowadzić wszystkich wierzących do całej prawdy, do poszerzającej się wiedzy powstałej z doświadczania żywej i rozwijającej się, duchowej świadomości rzeczywistości wiecznego, wznoszącego się synostwa z Bogiem.

194:2.8

Jezus przeżył życie, które jest objawieniem człowieka podporządkowanego woli Ojca, a nie przykładem do dosłownego naśladowania przez kogokolwiek. To życie w ciele, razem ze śmiercią na krzyżu i późniejszym zmartwychwstaniem, stało się teraz nową ewangelią okupu, który został zapłacony, ażeby wykupić człowieka ze szponów diabła—od potępienia przez obrażonego Boga. Mimo to, choć ewangelia została tak bardzo wypaczona, faktem pozostaje, że to nowe posłanie o Jezusie niesie w sobie wiele fundamentalnych prawd i nauk jego dawnej ewangelii królestwa. I wcześniej czy później, te ukryte prawdy o ojcostwie Boga i braterstwie ludzi wynurzą się, żeby całkowicie przekształcić cywilizację całej ludzkości.

194:2.9

Jednak te błędy w rozumowaniu w żadnej mierze nie przeszkadzają wierzącemu dokonywać wielkich postępów w rozwoju duchowym. W niespełna miesiąc po obdarzeniu Duchem Prawdy, apostołowie dokonali znacznie większego, indywidualnego postępu duchowego, niż w czasie nieomal czterech lat osobistej, przepełnionej miłością współpracy z Mistrzem. Takie zastąpienie zbawczej ewangelii prawdy o synostwie z Bogiem faktem zmartwychwstania Jezusa, w żaden sposób nie przeszkodziło w szybkim rozprzestrzenianiu się apostolskiej nauki; wręcz przeciwnie, to przyćmienie posłania Jezusa nowym nauczaniem, o jego osobie i zmartwychwstaniu, wydawało się bardzo ułatwiać głoszenie dobrej nowiny.

194:2.10

Określenie „chrzest duchem”, które mniej więcej w tamtym czasie weszło w powszechny użytek, oznacza po prostu świadome przyjęcie daru Ducha Prawdy i osobiste uznanie tej nowej, duchowej mocy, jako czynnika poszerzającego wszelkie duchowe wpływy, poprzednio doświadczane przez rozpoznające Boga dusze.

194:2.11

Od czasu obdarzenia Duchem Prawdy, człowiek nauczany jest i ukierunkowywany przez trojakie, duchowe obdarowania: przez ducha Ojca, Dostrajacza Myśli; przez ducha Syna, Ducha Prawdy; przez ducha Ducha, Ducha Świętego.

194:2.12

Ludzkość podlega, w pewnym sensie, dwojakiemu wpływowi siedmiorakiego oddziaływania wszechświatowych wpływów duchowych. Wczesne, ewolucyjne rasy śmiertelników progresywnie kontaktują się z siedmioma przybocznymi umysłami-duchami, pochodzącymi od Matki Ducha wszechświata lokalnego. Jak człowiek się rozwija, w poziomie inteligencji i postrzeganiu duchowym, na koniec unosi się nad nim i mieszka w nim siedem wyższych, duchowym wpływów. I tymi siedmioma duchami zaawansowanych światów są:

194:2.13

1. Obdarzający duch Ojca Uniwersalnego—Dostrajacz Myśli.

194:2.14

2. Duchowa obecność Wiecznego Syna—grawitacja duchowa wszechświata wszechświatów, niezawodny kanał całej łączności duchowej.

194:2.15

3. Duchowa obecność Nieskończonego Ducha—wszechświatowego ducha-umysłu całego stworzenia, duchowego źródła i intelektualnego pokrewieństwa wszystkich rozwijających się istot inteligentnych.

194:2.16

4. Duch Ojca Uniwersalnego i Syna Stwórcy—Duch Prawdy, generalnie uznawany za ducha Wszechświatowego Syna.

194:2.17

5. Duch Nieskończonego Ducha i Wszechświatowej Matki Ducha—Duch Święty, generalnie uznawany za ducha Wszechświatowego Ducha.

194:2.18

6. Umysł-duch Wszechświatowej Matki Ducha—siedem przybocznych umysłów-duchów wszechświata lokalnego.

194:2.19

7. Duch Ojca, Synów i Duchów—duch wznoszących się śmiertelników ze światów, duch o nowym imieniu, poznawany po zespoleniu się śmiertelnika, narodzonego w duchu, z Rajskim Dostrajaczem Myśli i po późniejszym osiągnięciu boskości oraz gloryfikowanego statusu w Rajskim Korpusie Finalizmu.

194:2.20

I tak obdarzenie Duchem Prawdy przyniosło światu i jego ludziom ostatni dar duchowy, aby im pomagał w coraz intensywniejszym poszukiwaniu Boga.


◄ 194:1
 
194:3 ►