W SOBOTĘ po południu, 11 marca, Jezus wygłaszał swoje ostatnie kazanie w Pelli. Było to jedno z najznakomitszych przemówień w całej jego służbie publicznej, zawierające pełne i kompletne omówienie królestwa nieba. Jezus świadomy był zamętu, panującego w głowach apostołów i uczniów, w sprawie znaczenia i doniosłości takich terminów jak „królestwo nieba” i „królestwo Boże”, których używał jako określeń zamiennych podczas swojej misji obdarzającej. Aczkolwiek samo określenie królestwo nieba powinno wystarczyć dla oddzielenia tego, co ono oznaczało, od wszystkich związków z ziemskimi królestwami i doczesnymi rządami, ale tak się nie stało. Idea doczesnego króla była zbyt głęboko zakorzeniona w żydowskich umysłach, aby można ją było usunąć w jednym pokoleniu. Dlatego też Jezus z początku nie sprzeciwiał się otwarcie tej długo żywionej koncepcji królestwa.
Tego, szabatowego popołudnia, Mistrz próbował wyjaśniać naukę o królestwie nieba; omawiał ten temat z wielu punktów widzenia i usiłował ukazać wiele różnych znaczeń, w jakich określenie to było używane. W tym opowiadaniu rozszerzymy tę przemowę, dodając liczne stwierdzenia wypowiedziane przez Jezusa przy wcześniejszych sposobnościach i załączymy niektóre uwagi, skierowane tylko do apostołów, podczas wieczornej dyskusji tego samego dnia. Skomentujemy również to, co dotyczy późniejszego wypracowania idei królestwa, tak jak wiąże się ona z powstałym później Kościołem chrześcijańskim.