W Bóstwie Najwyższego Ojciec-JESTEM osiągnął względnie zupełne wyzwolenie od ograniczeń, właściwych nieskończoności statusu, wieczności bytu i absolutności natury. Jednak Bóg Najwyższy został uwolniony od wszelkich egzystencjalnych ograniczeń, podlegając jedynie empirycznym uwarunkowaniom wszechświatowego funkcjonowania. Osiągając zdolność gromadzenia doświadczania, skończony Bóg staje się także zależny od konieczności jego zdobywania; Wszechmocny, osiągając wyzwolenie od wieczności, napotyka bariery czasu a Najwyższy może znać jedynie wzrost i rozwój, jako konsekwencję częściowości egzystencji i niekompletności natury, nieabsolutności bytu.
Wszystko powyższe musi być zgodne z planem Ojca, który oparł skończony rozwój na wysiłku, na osiągnięciach istoty stworzonej, rodzących się z wytrwałości i na kształtowaniu osobowości, opartej na wierze. Zarządzając w ten sposób doświadczenie-ewolucję Najwyższego, Ojciec umożliwił istotom skończonym istnienie we wszechświecie i dotarcie kiedyś, poprzez empiryczny rozwój, do boskości Najwyższości.
Cała rzeczywistość jest względna, z Najwyższym a nawet Ostatecznym włącznie, za wyjątkiem nie uwarunkowanych wartości siedmiu Absolutów. Fakt Najwyższości oparty jest na mocy Raju, osobowości Syna i Wspólnej akcji, ale rozwój Najwyższego zawarty jest w Bóstwie-Absolucie, Absolucie Nieuwarunkowanym i Absolucie Uniwersalnym. I to syntetyzujące i jednoczące Bóstwo—Bóg Najwyższy—jest uosobieniem skończonego cienia, rzucanego na wielki wszechświat przez nieskończoną jedność niezbadanej natury Rajskiego Ojca, Pierwszego Źródła i Centrum.
W takim stopniu, w jakim triodyty działają bezpośrednio na poziomie skończonym, oddziałują one z Najwyższym, który jest zogniskowaniem Bóstwa i kosmiczną sumą właściwości skończonych natur Absolutnej Aktualności i Absolutnego Potencjału.
Rajska Trójca uznawana jest za absolutną nieuchronność; Siedem Duchów Nadrzędnych jest najwidoczniej nieuchronnościami Trójcy; aktualizowanie się mocy-umysłu-ducha-osobowości Najwyższego musi być nieuchronnością ewolucyjną.
Bóg Najwyższy nie wydaje się być nieuchronny w nie uwarunkowanej nieskończoności, ale wydaje się istnieć na wszystkich poziomach względności. Jest on niezastąpionym czynnikiem ogniskującym, sumującym i obejmującym ewolucyjne doświadczenie, skutecznie jednocząc wyniki tego sposobu percepcji rzeczywistości w swojej Boskiej naturze. I wszystko to wydaje się on robić, aby się przyczynić do pojawienia się nieuchronnego wynikania, superdoświadczalnego i nadskończonego uzewnętrznienia się Boga Ostatecznego.
Istoty Najwyższej nie można w pełni zrozumieć, jeżeli nie weźmie się pod uwagę jej źródła, funkcjonowania i przeznaczenia: związku z Trójcą, która jej dała początek, wszechświatowego działania i Trójcy Ostatecznej, jej bezpośredniego przeznaczenia.
Dzięki procesowi ewolucyjnego sumowania doświadczenia, Najwyższy łączy to, co skończone z tym, co absoniczne, tak jak umysł Wspólnego Aktywizatora integruje boską duchowość osobowego Syna z niezmiennymi energiami rajskiej formy i tak jak obecność Absolutu Uniwersalnego jednoczy aktywowanie Bóstwa z Nieuwarunkowaną reaktywnością. A jedność ta musi być objawieniem niedostrzegalnego funkcjonowania pierwotnej jedności, Pierwszego Ojca-Przyczyny i Źródła-Formy wszystkich rzeczy i istot.
[Nadzorowane przez Możnego Posłańca, tymczasowo przebywającego na Urantii].
© Fundacji Urantii. Wszelkie prawa zastrzeżone.