◄ 115:2
Przekaz 115
115:4 ►

Istota Najwyższa

3. Pierwotne, aktualne i potencjalne

115:3.1

Absolutny kosmos nie ma konceptualnych ograniczeń; zdefiniować rozciągłość i naturę tej pierwotnej rzeczywistości oznacza nałożyć uwarunkowania na nieskończoność i pomniejszyć czystą koncepcję wieczności. Idea nieskończonego-wiecznego, wiecznego-nieskończonego, jest nie uwarunkowana w swej rozciągłości i absolutna w fakcie. Nie istnieje taki język w przeszłości, teraźniejszości czy przyszłości Urantii, którym można by odpowiednio wyrazić rzeczywistości nieskończoności czy nieskończoności rzeczywistości. Człowiek, istota skończona w nieskończonym kosmosie, musi zadowalać się wypaczonymi odbiciami i pomniejszonymi koncepcjami tej, bez limitu, nieograniczonej, nigdy nie zaczętej, nigdy nie kończącej się egzystencji, której zrozumienie naprawdę przekracza jego możliwości.

115:3.2

Umysł nigdy nie może żywić nadziei zrozumienia koncepcji Absolutu, bez konieczności złamania na wstępie jedności takiej rzeczywistości. Umysł jednoczy wszelkie rozbieżności, ale przy braku takich właśnie rozbieżności, umysł nie znajduje podstawy, na której mógłby próbować formułować zrozumiałe koncepcje.

115:3.3

Pierwotna statyka nieskończoności wymaga segmentacji, zanim człowiek będzie próbował ją zrozumieć. W nieskończoności istnieje jedność, która została wyrażona w tych przekazach jako JESTEM—najważniejszy postulat umysłowy istoty stworzonej. Jednak istota stworzona nigdy nie potrafizrozumieć jak to się dzieje, że taka jedność staje się dualizmem, trójjednością i różnorodnością, kiedy nadal pozostaje nie uwarunkowaną jednością. Człowiek napotyka podobny problem, gdy zastanawia się nad niepodzielnym Bóstwem Trójcy, obok wielokrotnego uosobienia Boga.

115:3.4

To tylko odległość, dzieląca człowieka od nieskończoności sprawia, że ta koncepcja wyrażana jest jednym słowem. Podczas gdy nieskończoność z jednego punktu widzenia jest JEDNOŚCIĄ, to z innego jest RÓŻNORODNOŚCIĄ bez końca czy ograniczeń. Nieskończoność, jak dostrzegana jest przez skończone istoty inteligentne, jest największym paradoksem filozofii istoty stworzonej oraz skończonej metafizyki. Chociaż ludzka natura duchowa dociera, w czci pełnym doświadczeniu do Ojca, który jest nieskończony, ludzka możliwość intelektualnego pojmowania wyczerpuje się na maksymalnej koncepcji Istoty Najwyższej. Poza Najwyższym, koncepcje stają się coraz bardziej nazwami; coraz mniej są prawdziwymi określeniami rzeczywistości; coraz bardziej stają się rzutowaniem skończonego zrozumienia istoty na to, co nadskończone.

115:3.5

Zasadnicza koncepcja poziomu absolutnego zawiera postulat trzech jego stadiów:

115:3.6

1. Pierwotny. Nie uwarunkowana koncepcja Pierwszego Źródła i Centrum, tego źródłowego przejawu JESTEM, z którego cała rzeczywistość bierze początek.

115:3.7

2. Aktualny. Jedność trzech Absolutów aktualności, Drugiego, Trzeciego oraz Rajskiego Źródła i Centrum. Ta trójjedność Wiecznego Syna, Nieskończonego Ducha i Wyspy Raj stanowi aktualne objawienie pierwotności Pierwszego Źródła i Centrum.

115:3.8

3. Potencjalny. Jedność trzech Absolutów potencjalności, Absolutów Bóstwa, Nieuwarunkowanego i Uniwersalnego. Ta triodyta egzystencjalnej potencjalności stanowi potencjalne objawienie pierwotności Pierwszego Źródła i Centrum.

115:3.9

Związek wzajemny Pierwotnego, Aktualnego i Potencjalnego tworzy napięcia w nieskończoności, które dają możliwość wszelkiego rozwoju wszechświata a rozwój stanowi naturę Siedmiorakiego, Najwyższego i Ostatecznego.

115:3.10

W związku Absolutów—Bóstwa, Uniwersalnego i Nieuwarunkowanego—potencjalność jest absolutna, podczas gdy aktualność się wyłania; w związku Drugiego, Trzeciego oraz Rajskiego Źródła i Centrum, aktualność jest absolutna, podczas gdy potencjalność się wyłania; w pierwotności Pierwszego Źródła i Centrum nie możemy stwierdzić, czy aktualność lub potencjalność jest egzystencjalna, czy się wyłania—Ojciec jest.

115:3.11

Z punktu widzenia czasu, Aktualne jest to, co było i to, co jest; Potencjalne jest to, co się staje i to, co będzie; Pierwotne jest to, co jest. Z punktu widzenia wieczności, różnice pomiędzy Pierwotnym, Aktualnym i Potencjalnym nie są tak oczywiste. Te trójjedne jakości nie są tak odróżnialne na poziomach Raju-wieczności. W wieczności wszystko jest—tylko nie wszystko zostało jeszcze objawione w czasie i przestrzeni.

115:3.12

Z punktu widzenia istoty stworzonej, aktualność jest substancją, potencjalność jest możliwością. Aktualność istnieje najbardziej w centrum i stamtąd się rozszerza na peryferie nieskończoności; potencjalność przychodzi do wewnątrz z peryferii nieskończoności i zbiega się w centrum wszystkich rzeczy. Pierwotność jest tym, co z początku wywołuje a potem równoważy podwójne biegi cyklu metamorfozy rzeczywistości, od potencjałów do aktualności i do potencjalizacji istniejących aktualności.

115:3.13

Trzy Absoluty potencjalności działają na czysto wiecznym poziomie kosmosu, więc jako takie nigdy nie funkcjonują na poziomach podabsolutnych. Na zstępujących poziomach rzeczywistości, triodyta potencjalności uwidacznia się z Ostatecznym i w Najwyższym. Potencjał może nie zaktualizować się w czasie, w odniesieniu do części, na jakimś podabsolutnym poziomie, lecz nigdy nie całościowo. Wola Boga dominuje ostatecznie, nie zawsze w odniesieniu do jednostki, ale nieodmiennie w odniesieniu do całości.

115:3.14

To właśnie w triodycie aktualności, istnienia kosmosu mają swe centrum; czy to duch, umysł czy energia, wszystko koncentruje się w tym związku Syna, Ducha i Raju. Osobowość duchowego Syna jest oryginalną formą dla wszelkiej osobowości we wszystkich wszechświatach. Tworzywo Rajskiej Wyspy jest oryginalną formą, której Havona jest objawieniem doskonałym a superwszechświaty doskonalącym się. Wspólny Aktywizator jest równocześnie umysłową aktywizacją energii kosmicznej, konceptualizacją duchowego celu oraz integracją matematycznych przyczyn i skutków poziomów materialnych z wolicjonalnymi celami i motywami poziomu duchowego. W skończonym wszechświecie i dla niego, Syn, Duch i Raj działają w Ostatecznym i przez Ostatecznego, jak jest on uzależniany i warunkowany w Najwyższym.

115:3.15

Aktualność (Bóstwa) jest tym, czego szuka człowiek podczas wznoszenia się do Raju. Potencjalność (ludzkiej boskości) jest tym, co człowiek rozwija w tym poszukiwaniu. Pierwotne jest tym, co umożliwia współistnienie i integrację człowieka aktualnego, człowieka potencjalnego i człowieka wiecznego.

115:3.16

Finalna dynamika kosmosu ma do czynienia z ciągłym przemieszczaniem rzeczywistości, od potencjalności do aktualności. W teorii może istnieć koniec takich przekształceń, ale faktycznie jest to niemożliwe, ponieważ Potencjalne i Aktualne są razem objęte obwodem Pierwotnego (JESTEM), a takie utożsamienie na zawsze uniemożliwia nałożenie ograniczeń na kształtujący się rozwój wszechświata. Cokolwiek, co utożsamia się z JESTEM, nigdy nie znajdzie końca rozwoju, ponieważ aktualność potencjałów JESTEM jest absolutna a potencjalność aktualności JESTEM jest także absolutna. Aktualności zawsze będą otwierać nowe drogi realizacji niemożliwych dotychczas potencjałów—każda decyzja człowieka nie tylko powoduje aktualizowanie się nowej rzeczywistości w ludzkim doświadczeniu, ale także otwiera nowe możliwości ludzkiego rozwoju. Dorosły żyje w każdym dziecku a zaawansowany w morontii przebywa w dojrzałym, rozpoznającym Boga człowieku.

115:3.17

Zastój w rozwoju nigdy nie może się pojawić w kosmosie, jako całości, ponieważ podstawa rozwoju—aktualności absolutne—jest nie uwarunkowana i ponieważ możliwości rozwoju—potencjały absolutne—są nieograniczone. Z praktycznego punktu widzenia, filozofowie wszechświata doszli do wniosku, że nie istnieje taka rzecz jak koniec.

115:3.18

Z ograniczonego punktu widzenia jest doprawdy wiele końców, wiele zakończeń działalności, jednak z poszerzonego punktu widzenia, na wyższym poziomie wszechświata, zakończenia nie istnieją, a tylko przejścia z jednego stadium rozwoju do innego. Zasadnicza czasowość wszechświata nadrzędnego odnosi się do wielu epok wszechświata, Havony, superwszechświata i epok wszechświata zewnętrznego. Ale nawet te podstawowe podziały sekwencyjnych związków nie mogą być niczym więcej, niż względnymi punktami orientacyjnymi na niekończącej się drodze wieczności.

115:3.19

Finalne przenikanie prawdy, piękna i dobroci Istoty Najwyższej może tylko otworzyć posuwającej się naprzód istocie te absoniczne jakości ostatecznej boskości, które leżą poza konceptualnymi poziomami prawdy, piękna i dobroci.


◄ 115:2
 
115:4 ►