Tak jak pierwotne zróżnicowanie JESTEM musi być nacechowane nieodłączną mu i niezależną wolą, tak też pojawienie się rzeczywistości skończonej musi być przypisane wolicjonalnym aktom Rajskiego Bóstwa oraz, w ich następstwie, dopasowaniom funkcjonalnych trójjedności.
Przed uczynieniem boskim tego, co skończone, wydawać by się mogło, że całe zróżnicowanie rzeczywistości zachodziło na poziomach absolutnych, jednak wolicjonalny akt, inicjujący skończoną rzeczywistość oznacza uwarunkowanie absolutności i implikuje pojawienie się względności.
Kiedy przedstawiamy tę narrację w kolejności i obrazujemy historyczne pojawienie się tego, co skończone, jako pochodzącego bezpośrednio od absolutu, należy zrozumieć, że transcendentalności zarówno poprzedzały jak i następowały po tym wszystkim, co jest skończone. Transcendentalne ostateczności są, w odniesieniu do skończonego, zarówno przyczynowe jak i dopełniające.
Skończone możliwości tkwią w Nieskończonym, jednak przeobrażenie możliwości w prawdopodobieństwo i nieuchronność przypisać należy samoistnej, wolej woli Pierwszego Źródła i Centrum, aktywizującej wszystkie związki trójjedności. Tylko nieskończoność woli Ojca mogła tak uwarunkować kiedyś absolutny poziom egzystencji, aby mogła wyniknąć ostateczność czy stworzona zostać skończoność.
Wraz z pojawieniem się rzeczywistości relatywnej i uwarunkowanej zaczyna istnieć nowy cykl rzeczywistości—cykl rozwojowy—majestatyczny krok w dół z wyżyn nieskończoności do domen skończonego, zawsze kierującego się do wewnątrz, do Raju i do Bóstwa, zawsze szukającego wysokich przeznaczeń współmiernych ze źródłem nieskończoności.
Te trudne do zrozumienia procesy stanowią początek historii wszechświata, oznaczają zaistnienie samego czasu. Dla stworzonego, początek skończoności jest genezą rzeczywistości; tak jak to widzi umysł istoty stworzonej, nie było możliwej do pomyślenia aktualności przed tym, co skończone. Nowo pojawiająca się, skończona rzeczywistość, istnieje w dwu swoistych stadiach:
1. Pierwsze maksima—najdoskonalsza rzeczywistość, wszechświat i istota typu Havony.
2. Drugie maksima—doskonale prowadzona do doskonałości rzeczywistość, wszechświatowy typ istoty i kreacji.
Istnieją zatem dwa swoiste przejawy rzeczywistości: ustanowione doskonałe i ewolucyjnie doskonalące się. Oba przejawy są równorzędne w związkach wieczności, ale w obrębie ograniczeń czasu są pozornie różne. Czynnik czasu oznacza rozwój tego, co się rozwija; rozwijają się drugie skończoności, dlatego też to, co się rozwija, musi się wydawać niekompletne w czasie. Jednak te różnice, które są tak istotne po tej stronie Raju, nie istnieją w wieczności.
Mówimy o doskonałych i doskonalących się, jako o pierwszych i drugich maksimach, jednak istnieje jeszcze inny ich rodzaj: utrójcowienie oraz inne związki pomiędzy pierwszymi i drugimi sprawiają, że pojawiają się trzecie maksima—rzeczy, znaczenia i wartości, które nie są ani doskonałe ani doskonalące się, a jednak są skoordynowane z tymi dwoma, poprzedzającymi je czynnikami.