Tak jak Istota Najwyższa wyłania się stopniowo z poprzedzającego ją nadania boskości, zawartej w potencjale energii i osobowości wielkiego wszechświata, tak też Bóg Ostateczny wynika z potencjałów boskości, istniejących w przewyższających czas-przestrzeń domenach wszechświata nadrzędnego. Aktualizowanie się Bóstwa Ostatecznego oznacza absoniczne zjednoczenie pierwszej empirycznej Trójcy i stanowi równocześnie ekspansję Bóstwa na drugim poziomie stwórczej samorealizacji. Tak wyłania się moc-osobowość, równoznaczna z wszechświatowym, empirycznym aktualizowaniem się Bóstwa absonicznych rzeczywistości Raju, na wynikających poziomach wartości przewyższających czas-przestrzeń. Takie empiryczne kształtowanie się ma swój cel, a jest nim umożliwienie ostatecznej służby-przeznaczenia wszystkim tym istotom czasu-przestrzeni, które osiągnęły absoniczne poziomy, przez pełne urzeczywistnienie się Istoty Najwyższej i dzięki służbie Boga Siedmiorakiego.
Bóg Ostateczny jest określeniem Bóstwa osobowego, funkcjonującego na boskich poziomach absonitu oraz we wszechświatowych domenach superczasu i przewyższonej przestrzeni. Ostateczny jest supernajwyższym wyniknięciem Bóstwa. Najwyższy jest zjednoczeniem Trójcy, zrozumiałym dla istot skończonych; Ostateczny jest zjednoczeniem Rajskiej Trójcy, zrozumiałym dla istot absonicznych.
Ojciec Uniwersalny, dzięki mechanizmowi Bóstwa ewolucyjnego, zajmuje się aktualnie gigantyczną i zdumiewającą działalnością ogniskowania osobowości i aktywizowania mocy, na poszczególnych, wszechświatowych znaczeniach-poziomach, odnoszących się do Boskich wartości rzeczywistości tego, co skończone, absoniczne a nawet tego, co absolutne.
Trzy pierwsze, przeszłościowo wieczne Bóstwa z Raju—Ojciec Uniwersalny, Wieczny Syn i Nieskończony Duch—są w wiecznej przyszłości uzupełniane osobowo przez empiryczne aktualizowanie się związanych z nimi Bóstw ewolucyjnych—Boga Najwyższego, Boga Ostatecznego i ewentualnie Boga Absolutnego.
Bóg Najwyższy i Bóg Ostateczny, wyłaniający się teraz we wszechświatach empirycznych, nie są egzystencjalni—nie są przeszłościowo wieczni a tylko wieczni przyszłościowo, wieczni, uwarunkowani czasem-przestrzenią oraz uwarunkowani transcendencją. Są Bóstwami posiadającymi to, co najwyższe, ostateczne oraz ewentualnie najwyższo-ostateczne, Bóstwami, które doświadczyły historycznych początków wszechświata. Nigdy nie będą mieć końca, ale mają początki swej osobowości. Są wprawdzie aktualizowaniem się wiecznych i nieskończonych potencjałów Bóstwa, ale sami nie są ani bezwzględnie wieczni ani też nieskończeni.