◄ 57:3
Przekaz 57
57:5 ►

Pochodzenie Urantii

4. Trzecie i czwarte stadium

57:4.1

W pierwszym stadium rozwoju mgławice mają kształt okrągły, w drugim spiralny; trzecie stadium charakteryzuje się ucieczką pierwszych słońc, podczas gdy czwarte stadium obejmuje drugi i ostatni cykl ucieczki słońc, przy czym macierzyste jądro przeobraża się w gromadę gwiazd, bądź też w odosobnione słońce, funkcjonujące w końcu jako centrum układu słonecznego.

57:4.2

75.000.000.000 lat temu mgławica osiągnęła apogeum swego stadium rodziny słonecznej. Było to największe nasilenie pierwszego etapu utraty słońc. Większość tych słońc w międzyczasie weszła w posiadanie rozległych układów planetarnych, satelitów, ciemnych wysp, komet, meteorów i chmur pyłu kosmicznego.

57:4.3

50.000.000.000 lat temu zakończyło się pierwsze stadium rozpraszania słońc; mgławica szybko kończyła trzecie stadium cyklu istnienia, podczas którego zapoczątkowała 876.926 układów słonecznych.

57:4.4

25.000.000.000 lat temu zakończył się trzeci cykl egzystencji mgławicy, który przyniósł tworzenie się oraz względną stabilizację rozległych układów gwiezdnych, wywodzących się z rodzimej mgławicy. Jednak w centralnej masie, która pozostała z mgławicy, nadal trwał proces fizycznego kurczenia się i zwiększonego wydzielania ciepła.

57:4.5

10.000.000.000 lat temu zaczął się czwarty cykl istnienia Andronover. Masa jej jądra osiągnęła maksymalną temperaturę; zbliżał się punkt krytycznej gęstości. Pierwotne, rodzime jądro, doznawało konwulsji pod naciskiem swego wewnętrznego ciepła, spowodowanego ciśnieniem procesu kurczenia, jak również przyciągania grawitacyjno-pływowego mnóstwa okalających je, uwolnionych układów słonecznych. Zbliżały się erupcje jądrowe, które miały zapoczątkować drugi cykl słoneczny mgławicy. Wkrótce miał się rozpocząć czwarty cykl istnienia mgławicy.

57:4.6

8.000.000.000 lat temu rozpoczęły się straszliwe, końcowe erupcje. Tylko najbardziej na zewnątrz położone układy są bezpieczne, podczas takiego kosmicznego wrzenia. I to był początek końca mgławicy. Ten końcowy proces wyrzucania słońc trwał prawie dwa miliardy lat.

57:4.7

7.000.000.000 lat temu Andronover osiągnęła szczytowy okres swego ostatecznego rozpadu. Był to czas narodzin większych, ostatnich słońc, jak również apogeum lokalnych zaburzeń fizycznych.

57:4.8

6.000.000.000 lat temu zakończył się ostateczny rozpad mgławicy i narodziło się wasze Słońce, pięćdziesiąte szóste, licząc od końca drugiej rodziny słońc Andronover. Ta końcowa erupcja jądra mgławicy dała początek grupie, złożonej z 136.702 słońc; w większości były to samotne ciała niebieskie. Całkowita liczba słońc i układów słonecznych, zapoczątkowanych w mgławicy Andronover, wynosi 1.013.628. Słońc z układami planetarnymi jest 1.013.572.

57:4.9

Zatem nie ma już majestatycznej mgławicy Andronover, chociaż żyje ona nadal w wielu słońcach oraz w ich rodzinach planetarnych, wywodzących się z tej macierzystej chmury kosmicznej. Ostatnia, rdzenna pozostałość tej wspaniałej mgławicy, wciąż płonie czerwonawym blaskiem i dostarcza nieco światła i ciepła resztkom swej planetarnej rodziny, liczącej sto sześćdziesiąt pięć światów, które teraz krążą wokół tej sędziwej matki dwóch wspaniałych pokoleń monarchów światła.


◄ 57:3
 
57:5 ►