Wynalazki mechaniczne, razem z szerzeniem się wiedzy, przekształcają cywilizację; aby zapobiec katastrofie kulturowej konieczne są odpowiednie dopasowania ekonomiczne i zmiany społeczne. Ten nowy, nadchodzący porządek społeczny, nie ustabilizuje się zadowalająco przez całe tysiąclecie. Gatunek ludzki musi się pogodzić z korowodem zmian, przystosowań i ponownych przystosowań. Ludzkość maszeruje w kierunku nowego, nie objawionego przeznaczenia planetarnego.
Religia musi stać się potężnym czynnikiem, oddziałującym na stabilizację moralną i rozwój duchowy, funkcjonując dynamicznie pośród tych wciąż zmiennych warunków i nigdy niekończących się dostosowań ekonomicznych.
Społeczeństwo Urantii zasadniczo nie może się spodziewać osiągnięcia stabilizacji, tak jak w wiekach minionych. Statek społeczny wypłynął z bezpiecznych zatok ustalonych tradycji i rozpoczął rejs po szerokich morzach ewolucyjnego przeznaczenia, a dusza ludzka, jak nigdy dotąd w historii świata, musi uważnie prześledzić swe mapy moralności i starannie obserwować kompas przewodnictwa religijnego. W tych niebezpiecznych czasach, przechodzenia od jednego stadium cywilizacji do innego, z jednego poziomu kultury na inny, najwyższą misją religii, jako czynnika społecznego, jest stabilizacja ideałów ludzkości.
Religia nie ma nowych obowiązków do spełnienia, ale jest pilnie wzywana do funkcjonowania, jako światły przewodnik i doświadczony doradca we wszystkich nowych i gwałtownie zmieniających się sytuacjach ludzkich. Społeczeństwo staje się bardziej mechaniczne, bardziej spójne, bardziej złożone i krytycznie współzależne. Religia musi działać i zapobiegać temu, aby te nowe i bliskie, wzajemne zależności, nie stawały się wsteczne czy nawet niszczące. Religia musi działać, jako kosmiczna sól, która zapobiega zniszczeniu kulturowego posmaku cywilizacji przez fermenty postępu. Tylko dzięki działaniu religii, nowe zależności społeczne i przewroty ekonomiczne mogą przynieść wyniki w postaci trwałego braterstwa.
Humanitaryzm bez Boga, mówiąc po ludzku, jest szlachetnym gestem, ale prawdziwa religia jest jedyną siłą, która potrafi trwale wzmocnić reakcję jednej grupy społecznej na potrzeby i cierpienia innych grup. W przeszłości religia instytucjonalna mogła pozostać bierną, gdy wyższa warstwa społeczeństwa głuchła na cierpienia i ucisk bezbronnej warstwy niższej, jednak w dzisiejszych czasach te niższe klasy społeczne nie są już tak skrajnie nieświadome czy politycznie bezbronne.
Religii nie wolno się mieszać organicznie w świecką pracę rekonstrukcji społecznej i reorganizacji ekonomicznej. Jednak musi ona aktywnie dotrzymywać kroku wszelkiemu postępowi cywilizacji, musi dokonać konkretnych i energicznych, nowych przekształceń swych nakazów moralnych i przykazań duchowych swej rozwojowej filozofii ludzkiego życia i transcendentalnego trwania. Duch religii jest wieczny, ale forma jego wyrażania musi być odnowiona za każdym razem, kiedy korygowany jest słownik języka ludzkiego.