Chociaż jest to opowieść o pochodzeniu, naturze i funkcjonowaniu istot pośrednich na Urantii, pokrewieństwo pomiędzy dwoma ich klasami—pierwotną i wtórną—zmusza nas do przerwania w tym miejscu opowieści o pośrednich pierwotnych, aby prześledzić linię potomków zbuntowanych członków cielesnego personelu Księcia Caligastii, od dni buntu planetarnego do czasów Adama. Ta właśnie linia pokrewieństwa dostarczyła połowy czynników dziedzicznych wtórnej klasie istot pośrednich, we wczesnych dniach drugiego ogrodu.
Materialni członkowie personelu Księcia byli istotami obdarzonymi płcią, żeby mogli realizować plan płodzenia potomstwa, ucieleśniającego wspólne cechy ich specjalnej klasy w połączeniu z rasą wyselekcjonowaną z plemion Andonowych, a wszystko to w oczekiwaniu pojawienia się później Adama. Nosiciele Życia planowali stworzenie śmiertelnika nowego rodzaju, zawierającego wspólne cechy potomstwa personelu Księcia oraz potomstwa Adama i Ewy z pierwszego pokolenia. Mieli plan, przewidujący powstanie nowej klasy istot planetarnych, które, jak się spodziewali, mogłyby zostać nauczycielami-przywódcami społeczeństwa ludzkiego. Istoty takie miały kierować społeczeństwem, ale nie państwem. Ponieważ planu tego praktycznie prawie nie zrealizowano, nigdy się nie dowiemy, jakiej to arystokracji, dobrotliwie rządzącej i posiadającej niezrównaną kulturę, pozbawiona została Urantia, ponieważ kiedy cielesny personel później się rozmnażał, było to już po buncie i po tym, jak został on pozbawiony swych powiązań z prądami życia systemu.
Tej epoce, która nastała po buncie na Urantii, towarzyszyło wiele niezwykłych zdarzeń. Rozpadła się wielka cywilizacja—kultura Dalamatii. „Nefilim (Nodyci) byli na Ziemi w tych czasach, a kiedy ci synowie bogów zbliżali się do córek ludzkich, te im rodziły dzieci, które były «dawnymi mocarzami», «mężami sławnymi»”. Chociaż trudno ich nazwać „synami bogów”, personel i jego wcześni potomkowie tak byli traktowani przez śmiertelników ewolucyjnych, w tamtych, odległych czasach; nawet ich wzrost został wyolbrzymiony przez tradycję. Takie jest zatem źródło niemal powszechnych podań ludowych o bogach, którzy zeszli na ziemię i z córkami ludzkimi spłodzili starożytną rasę bohaterów. Cała ta legenda dodatkowo została związana z rasowymi mieszankami Adamitów, które pojawiły się później w drugim ogrodzie.
Skoro stu cielesnych członków personelu Księcia posiadało plazmę zarodkową andonicznych odmian ludzkich, można się było oczywiście spodziewać, że kiedy zaczęli rozmnażać się seksualnie, ich potomstwo powinno zasadniczo przypominać potomstwo ich andonicznych rodziców. Kiedy jednak sześćdziesięciu buntowników z personelu Księcia, zwolenników Noda, zaczęło się rozmnażać płciowo, dzieci ich okazały się znacznie bardziej zaawansowane prawie w każdej dziedzinie, w porównaniu z ludami tak andonicznymi jak i sangikowymi. Ta niespodziewana wyższość dotyczyła nie tylko cech fizycznych czy intelektualnych, ale również wartości duchowych.
Te mutacje, które pojawiły się w pierwszym pokoleniu Nodytów, były rezultatem pewnych zmian, dokonanych w konfiguracji i w składzie chemicznym dziedzicznych czynników andonicznej plazmy zarodkowej. Zmiany te wywołały potężne obwody podtrzymywania życia systemu Satanii, istniejące w ciałach członków personelu. Te obwody życiowe spowodowały reorganizację chromosomów, tworzonych według wzoru specjalistycznego dla Urantii, w kierunku modeli występujących w standaryzowanej wersji Satanii, według przejawów życia zarządzonych dla Nebadonu. Metoda przekształcania plazmy zarodkowej, w wyniku działania prądów życiowych systemu, trochę jest podobna do tej procedury, za pomocą której naukowcy z Urantii przekształcają plazmę zarodkową roślin i zwierząt, używając do tego promieni rentgenowskich.
Tak więc naród Nodytów powstał w wyniku pewnych, specyficznych i nieoczekiwanych modyfikacji, które nastąpiły w plazmie życia, przeniesionej przez chirurgów z Avalonu z ciał andonicznych kontrybuentów do cielesnego personelu.
Należy przypomnieć, że z kolei stu kontrybuentom andonicznej plazmy zarodkowej udostępniono organiczne dopełnienie drzewa życia, tak, że prądy życia Satanii równie aktywnie przenikały ich ciała. Czterdziestu czterech zmodyfikowanych Andonitów, którzy wraz z personelem przyłączyli się do buntu, także kojarzyło się ze sobą i przyczynili się oni w znacznym stopniu do powstania lepszych odgałęzień ludu Nodytów.
Te dwie grupy obejmujące razem 104 jednostki, posiadające zmodyfikowaną, andoniczną plazmę zarodkową, są przodkami Nodytów, ósmej rasy, jaka się pojawiła na Urantii. I ta, nowa cecha ludzkiego życia na Urantii, reprezentuje jeszcze jedno stadium realizacji pierwotnego planu, polegającego na użyciu tej planety jako świata modyfikacji życia, jednak był to jeden z nieprzewidzianych przypadków.
Czystej krwi Nodyci byli wspaniałą rasą, ale mieszali się stopniowo z ewolucyjnymi ludami Ziemi i wkrótce bardzo się zdegenerowali. W dziesięć tysięcy lat po buncie stracili swoje cechy do tego stopnia, że średnia długość ich życia była tylko nieznacznie wyższa niż ras ewolucyjnych.
Gdy archeologowie odkopują gliniane tabliczki, z kronikami ostatnich sumeryjskich potomków Nodytów, odkrywają listę królów sumeryjskich, ciągnącą się kilkanaście tysięcy lat wstecz; a jak zapisy cofają się jeszcze dalej, rządy poszczególnych królów wydłużają się, od około dwudziestu pięciu albo trzydziestu lat do stu pięćdziesięciu i więcej. To wydłużanie się rządów starszych królów oznacza, że niektórzy dawni władcy Nodytów (bezpośredni potomkowie personelu Księcia) żyli znacznie dłużej niż ich późniejsi następcy; jest to również próba rozciągnięcia tych dynastii wstecz, aż do Dalamatii.
Informacje o ludziach żyjących tak długo pojawiły się również na skutek pomieszania miesięcy i lat, jako odcinków czasu. Daje się to zauważyć tak samo w biblijnym rodowodzie Abrahama, jak i we wczesnych zapisach Chińczyków. Adnotacje o tak długich życiach ludzkich powstały w tradycjach pisanych, na skutek pomieszania dwudziestoośmiodniowego miesiąca albo okresu, z wprowadzonym później rokiem, liczącym ponad trzysta pięćdziesiąt dni. Istnieją zapisy o człowieku, który żył ponad dziewięćset „lat”. Czas ten jest odpowiednikiem niecałych siedemdziesięciu lat i takie życia uważane były przez wieki za bardzo długie, „trzy dwudziestki i dziesięć”, jak później określano taki czas życia.
Liczenie czasu według dwudziestoośmiodniowego miesiąca trwało długo po czasach Adama. Jednak, gdy Egipcjanie zajęli się reformą kalendarza, około siedem tysięcy lat temu, zrobili to bardzo dokładnie, wprowadzając rok 365 dniowy.