Naród ten czyni konkretne próby zastąpienia dobroczynności, niszczącej poczucie własnej wartości, przez godności pełne rządowe zabezpieczenie, gwarantujące bezpieczne życie ludziom starym. Naród ten daje każdemu dziecku edukację a każdemu człowiekowi pracę, zatem może pomyślnie wprowadzać taki system ubezpieczeń, chroniący niedołężnych i starych.
W narodzie tym wszyscy muszą zaprzestać pogoni za zyskiem w wieku lat sześćdziesięciu pięciu, chyba, że dostaną zezwolenie od stanowego komisarza pracy, który upoważni ich do pozostania aktywnymi do lat siedemdziesięciu. Ten limit wiekowy nie odnosi się do urzędników państwowych i filozofów. Niepełnosprawni fizycznie lub inwalidzi mogą być umieszczeni na liście emerytów w dowolnym wieku, na mocy postanowienia sądowego, kontrasygnowanego przez komisarza rent rządu rejonowego.
Fundusze na renty starcze pochodzą z czterech źródeł:
1. W każdym miesiącu pobierany jest przez rząd federalny jednodniowy zarobek na ten cel, a w tym kraju każdy pracuje.
2. Spadki—wielu bogatych obywateli przeznacza fundusze na ten cel.
3. Zarobki z przymusowych robót w kopalniach państwowych. Wszyscy pracownicy przymusowi utrzymują się sami i odkładają swe własne udziały emerytalne, cała nadwyżka zysków z ich pracy jest przekazywana na rzecz funduszu emerytalnego.
4. Dochód z zasobów naturalnych. Wszelkie bogactwa naturalne są na tym kontynencie traktowane jako powiernictwo społeczne, w rękach rządu federalnego a dochód z nich spożytkowany jest na cele społeczne, takie jak zapobieganie chorobom, edukacja geniuszów i wydatki na dobrze zapowiadające się jednostki w szkołach mężów stanu. Połowa dochodów z zasobów naturalnych idzie na fundusz rent starczych.
Chociaż państwo i rejonowe fundusze ubezpieczeniowe oferują wiele form ubezpieczenia asekuracyjnego, renty starcze administrowane są wyłącznie przez rząd federalny, poprzez jego dziesięć rejonowych oddziałów.
Te fundusze rządowe zawsze były uczciwie administrowane. Najwyższe kary wymierzane przez sądy, następne po zdradzie i morderstwie, są za sprzeniewierzenie mienia publicznego. Nielojalność społeczna i polityczna traktowana jest teraz jako najbardziej ohydne ze wszystkich przestępstw.