W pierwszym stadium rozwoju mgławice mają kształt okrągły, w drugim spiralny; trzecie stadium charakteryzuje się ucieczką pierwszych słońc, podczas gdy czwarte stadium obejmuje drugi i ostatni cykl ucieczki słońc, przy czym macierzyste jądro przeobraża się w gromadę gwiazd, bądź też w odosobnione słońce, funkcjonujące w końcu jako centrum układu słonecznego.
75.000.000.000 lat temu mgławica osiągnęła apogeum swego stadium rodziny słonecznej. Było to największe nasilenie pierwszego etapu utraty słońc. Większość tych słońc w międzyczasie weszła w posiadanie rozległych układów planetarnych, satelitów, ciemnych wysp, komet, meteorów i chmur pyłu kosmicznego.
50.000.000.000 lat temu zakończyło się pierwsze stadium rozpraszania słońc; mgławica szybko kończyła trzecie stadium cyklu istnienia, podczas którego zapoczątkowała 876.926 układów słonecznych.
25.000.000.000 lat temu zakończył się trzeci cykl egzystencji mgławicy, który przyniósł tworzenie się oraz względną stabilizację rozległych układów gwiezdnych, wywodzących się z rodzimej mgławicy. Jednak w centralnej masie, która pozostała z mgławicy, nadal trwał proces fizycznego kurczenia się i zwiększonego wydzielania ciepła.
10.000.000.000 lat temu zaczął się czwarty cykl istnienia Andronover. Masa jej jądra osiągnęła maksymalną temperaturę; zbliżał się punkt krytycznej gęstości. Pierwotne, rodzime jądro, doznawało konwulsji pod naciskiem swego wewnętrznego ciepła, spowodowanego ciśnieniem procesu kurczenia, jak również przyciągania grawitacyjno-pływowego mnóstwa okalających je, uwolnionych układów słonecznych. Zbliżały się erupcje jądrowe, które miały zapoczątkować drugi cykl słoneczny mgławicy. Wkrótce miał się rozpocząć czwarty cykl istnienia mgławicy.
8.000.000.000 lat temu rozpoczęły się straszliwe, końcowe erupcje. Tylko najbardziej na zewnątrz położone układy są bezpieczne, podczas takiego kosmicznego wrzenia. I to był początek końca mgławicy. Ten końcowy proces wyrzucania słońc trwał prawie dwa miliardy lat.
7.000.000.000 lat temu Andronover osiągnęła szczytowy okres swego ostatecznego rozpadu. Był to czas narodzin większych, ostatnich słońc, jak również apogeum lokalnych zaburzeń fizycznych.
6.000.000.000 lat temu zakończył się ostateczny rozpad mgławicy i narodziło się wasze Słońce, pięćdziesiąte szóste, licząc od końca drugiej rodziny słońc Andronover. Ta końcowa erupcja jądra mgławicy dała początek grupie, złożonej z 136.702 słońc; w większości były to samotne ciała niebieskie. Całkowita liczba słońc i układów słonecznych, zapoczątkowanych w mgławicy Andronover, wynosi 1.013.628. Słońc z układami planetarnymi jest 1.013.572.
Zatem nie ma już majestatycznej mgławicy Andronover, chociaż żyje ona nadal w wielu słońcach oraz w ich rodzinach planetarnych, wywodzących się z tej macierzystej chmury kosmicznej. Ostatnia, rdzenna pozostałość tej wspaniałej mgławicy, wciąż płonie czerwonawym blaskiem i dostarcza nieco światła i ciepła resztkom swej planetarnej rodziny, liczącej sto sześćdziesiąt pięć światów, które teraz krążą wokół tej sędziwej matki dwóch wspaniałych pokoleń monarchów światła.