Istnieje ponad dwa tysiące jaskrawych słońc, rozsiewających światło i energię po Satanii, a wasze Słońce jest przeciętnie jasnym ciałem niebieskim. Z trzydziestu najbliższych wam słońc, tylko trzy są jaśniejsze. Dyspozytorzy Mocy Wszechświata tworzą wyspecjalizowane strumienie energii, funkcjonujące pomiędzy poszczególnymi gwiazdami i podległymi im systemami. Dla centrów mocy i kontrolerów fizycznych te słoneczne paleniska, razem z ciemnymi gigantami kosmicznymi, są stacjami na ich drodze do efektywnej koncentracji i ukierunkowania obwodów energii kreacji materialnych.
Słońca Nebadonu nie różnią się od tych, jakie istnieją w innych wszechświatach. Skład materii wszystkich słońc, ciemnych wysp, planet i satelitów a nawet meteorów, jest raczej identyczny. Przeciętna średnica słońca wynosi około miliona sześciuset tysięcy kilometrów; kula waszego Słońca jest nieco mniejsza. Największa gwiazda we wszechświecie, gwiezdna chmura Antares, posiada średnicę czterysta pięćdziesiąt razy większą od waszego Słońca a masą sześćdziesiąt milionów razy większą. Ale jest dosyć przestrzeni, aby pomieściła wszystkie takie ogromne słońca. Mają one tyle wolnego miejsca w przestrzeni, ile miałby tuzin pomarańczy, gdyby krążyły we wnętrzu Urantii i gdyby planeta była wydrążoną kulą.
Kiedy zbyt wielkie słońca wyrzucane są poza dysk macierzystej mgławicy, szybko ulegają rozerwaniu albo tworzą gwiazdy podwójne. Wszystkie słońca z początku są całkowicie gazowe, chociaż później mogą przejściowo istnieć w stanie półpłynnym. Gdy wasze Słońce osiągnęło taki, częściowo płynny stan supergazowego ciśnienia, nie było wystarczająco duże, aby rozdzielić się równikowo, co jest jedną z metod tworzenia się gwiazd podwójnych.
Sfery ogniste, kiedy są mniejsze od jednej dziesiątej waszego Słońca, kurczą się gwałtownie, zagęszczają i ochładzają. Kiedy przekraczają trzydziestokrotnie jego rozmiary—a raczej trzydziestokrotnie całkowitą zawartość rzeczywistego materiału—słońca dzielą się gwałtownie na dwa odrębne ciała, które albo stają się centrami nowych układów, albo pozostają we wzajemnym oddziaływaniu grawitacyjnym, krążąc wokół wspólnego centrum ciężkości, jako jeden z typów gwiazdy podwójnej.
Ostatnio, jednym z większych kosmicznych wybuchów w Orvontonie była nadzwyczajna eksplozja gwiazdy podwójnej, której światło dotarło do Urantii w roku 1572 n.e. Pożoga ta była tak intensywna, że eksplozję widać było wyraźnie w pełnym świetle dnia.
Nie wszystkie gwiazdy istnieją w stanie stałym, ale większość starszych gwiazd do takich się zalicza. Niektóre czerwonawe, słabo świecące gwiazdy, osiągnęły w swym centrum gęstość, którą można wyrazić w ten sposób, że centymetr sześcienny takiej gwiazdy ważyłby 166 kilogramów, gdyby znalazł się na Urantii. Ogromne ciśnienie, wraz z utratą ciepła i krążącej energii, powoduje zbliżanie się coraz bardziej do siebie orbit podstawowych jednostek materii, aż osiągają one stan zbliżony do kondensacji elektronowej. Ten proces chłodzenia i zagęszczania może prowadzić do granicznego, krytycznego punktu wybuchowego kondensacji ultimatonicznej.
Większość gigantycznych słońc jest względnie młoda, większość gwiezdnych karłów stara, chociaż nie wszystkie. Karły, powstające w wyniku zderzenia, mogą być bardzo młode i mogą świecić intensywnym, białym światłem, nie zaznawszy nigdy czerwonego stadium świecenia w młodości. Zarówno bardzo młode jak i bardzo stare słońca świecą zazwyczaj czerwonawym światłem. Zabarwienie żółte oznacza wiek średni albo początek starości, jednak błyskotliwe, białe światło, oznacza krzepkie i długie, dojrzałe życie.
Chociaż nie wszystkie młode słońca przechodzą stadium pulsacji, przynajmniej nie jest to dostrzegalne, patrząc w przestrzeń możecie dostrzec wiele tych młodszych gwiazd, których gigantyczne, oddechowe falowania potrzebują dwu do siedmiu dni na ukończenie cyklu. Wasze Słońce wciąż niesie w sobie malejące dziedzictwo tych ogromnych pęcznień z czasów młodości, chociaż ich cykl się wydłużył, z uprzednich trzech i pół dnia pulsacji do obecnych jedenastu i pół roku, w cyklu aktywności plam słonecznych.
Są rozmaite przyczyny zmienności gwiazd. U niektórych gwiazd podwójnych pływy wywołane są przez gwałtownie zmieniające się odległości, kiedy dwa ciała krążą po swych orbitach; powodują one także okresowe fl uktuacje światła. Takie zmiany grawitacyjne wywołują regularne, okresowe migotania, tak samo jak wychwytywanie meteorów przez akrecję energii-materiału na powierzchni, może dać stosunkowo gwałtowny błysk światła, szybko słabnący do normalnej jasności słońca. Czasami słońce może wychwytywać strumień meteorów, w tym punkcie ich trasy, gdzie najsłabiej przeciwstawiają się przyciąganiu, a sporadyczne zderzenia wywołają migotanie gwiazdy, jednak za większość zmian w natężeniu światła odpowiedzialne są wyłącznie fl uktuacje wewnętrzne.
W pewnej grupie gwiazd zmiennych okres fl uktuacji światła jest bezpośrednio związany z ich jaskrawością, a znajomość tego faktu umożliwia astronomom używanie tych słońc jako wszechświatowych latarni morskich, albo dokładnych punktów pomiarowych dla dalszych badań odległych gromad gwiezdnych. Dzięki tej metodzie można mierzyć z wielką dokładnością gwiezdne odległości na dystansie przekraczającym milion lat świetlnych. Lepsze metody pomiaru kosmosu i doskonalsza technika teleskopów odsłonią kiedyś dokładniej dziesięć wielkich segmentów superwszechświata Orvontonu; rozpoznawać będziecie przynajmniej osiem tych rozległych sektorów, jako gigantyczne i dosyć symetryczne skupiska gwiezdne.