Gdy dusza pielgrzyma osiągnie trzeci okrąg Havony, dostaje się pod opiekę przewodników do Ojca, starszych, wysoce wykwalifikowanych i najbardziej doświadczonych opiekunów superaficznych. Na światach tej orbity przewodnicy do Ojca prowadzą szkoły mądrości i akademie metodyki, w których istoty zamieszkujące wszechświat centralny służą jako nauczyciele. Nie zaniedbuje się niczego, co może być pożyteczne dla istoty czasu, w tej transcendentalnej przygodzie docierania do wieczności.
Dostąpienie Ojca Uniwersalnego jest paszportem do wieczności, niezależnie od orbit pozostających do przejścia. Jest to zatem ważna uroczystość, na świecie pilotującym trzeciej orbity, kiedy trio tranzytowe ogłasza, że właśnie ma się zacząć ostatnie przedsięwzięcie czasu, że kolejna istota z przestrzeni stara się o wejście do Raju przez bramy wieczności.
Sprawdzian czasu jest prawie kompletny; bieg ku wieczności dobiegł końca. Kończą się dni niepewności, zanika pokusa zwątpienia; wypełniony został nakaz bycia doskonałym. Z samego dna inteligentnej egzystencji, istota czasu i osobowość materialna wznosiła się przez ewolucyjne sfery przestrzeni, udowadniając tym samym wykonalność planu wznoszenia się, dowodząc na zawsze sprawiedliwości i prawości przykazania Ojca Uniwersalnego, danego niepozornym istotom przebywającym na swych światach: „Bądźcie zatem doskonali, nawet tak, jak ja doskonały jestem”.
Krok za krokiem, życie po życiu, świat za światem, byt wznoszącej się istoty stawał się coraz doskonalszy i cel-Bóstwo został osiągnięty. Wieczne życie zwieńczone jest w doskonałości a doskonałość jest kompletna w najwyższości boskości. Czas zniknął w wieczności; przestrzeń pochłonięta została w pełnej czci harmonii i utożsamieniu się z Ojcem Uniwersalnym. Transmisje z Havony biegną przez przestrzeń z meldunkami chwały, z dobrą nowiną tej właśnie prawdy, że uczciwe istoty, zwierzęce w swej naturze, mogą przez ewolucyjne wznoszenie się stać się naprawdę i na wieki doskonałymi synami Boga.