Syn Stwórcy otrzymuje dziedzinę wszechświatową za aprobatą Rajskiej Trójcy i z potwierdzeniem Ducha Nadrzędnego, nadzorującego dany superwszechświat. Taki akt jest prawem fizycznego posiadania, kosmicznej dzierżawy. Jednak wyniesienie Syna Michała od tego, wstępnego stadium władania z ograniczeniami przez siebie nałożonymi, do empirycznej supremacji samodzielnie zdobytej władzy, następuje w wyniku jego własnej, osobistej pracy nad stwarzaniem wszechświata oraz jego obdarzenia w formie cielesnej. Przed przejęciem władzy, którą Syn zdobywa w wyniku swego obdarzania, rządzi on jako namiestnik Ojca Uniwersalnego.
Syn Stwórcy może przejąć pełną władzę nad swą własną kreacją w dowolnym czasie, ale roztropnie tego nie czyni. Gdyby przejął niezasłużoną, najwyższą władzę, przed dokonaniem obdarzeń w formie istoty stworzonej, przebywające w jego wszechświecie lokalnym osobowości rajskie odeszłyby stamtąd. Jednak nie zdarzyło się to nigdy, w całej kreacji czasu i przestrzeni.
Fakt kreatywności implikuje pełnię władzy, ale Michałowie wolą zdobywać ją empirycznie, zapewniając sobie tym samym pełną współpracę wszystkich rajskich osobowości, przydzielonych do administracji wszechświata lokalnego. Nie znamy Michała, który kiedykolwiek zrobiłby inaczej, ale wszyscy mogą to uczynić, są oni naprawdę Synami obdarzonymi wolną wolą.
Władza Syna Stwórcy wszechświata lokalnego przechodzi sześć, być może siedem, stadiów empirycznego przejawiania się. Stadia te występują w następującym porządku:
1. Wstępna władza namiestnika—samotna, tymczasowa władza, sprawowana przez Syna Stwórcy, zanim związany z nim Stwórczy Duch nie nabędzie cech osobowości.
2. Wspólna władza namiestnika—wspólna władza rajskiej pary, w następstwie osiągnięcia osobowości przez Matkę Ducha Wszechświata.
3. Poszerzona władza namiestnika—zaawansowana władza Syna Stwórcy, w okresie dokonywania przez niego siedmiu obdarzeń w charakterze istoty stworzonej.
4. Najwyższa władza—stabilna władza po ukończeniu siódmego obdarzenia. W Nebadonie najwyższa władza datuje się od ukończenia obdarzenia Urantii przez Michała. Trwa ona już ponad dziewiętnaście wieków waszego czasu planetarnego.
5. Poszerzona najwyższa władza—zaawansowana współzależność, powstała w wyniku ustanowienia w światłości i życiu większości domen zamieszkałych przez istoty stworzone. Stadium to jest stanem jeszcze nieosiągniętym; to jest przyszłość waszego wszechświata lokalnego.
6. Trójcowa władza—sprawowana w wyniku ustanowienia w światłości i życiu całego wszechświata lokalnego.
7. Nie objawiona władza—nieznane zależności w przyszłej epoce wszechświata.
Przejmując wstępną władzę namiestnika projektowanego wszechświata lokalnego, Stwórca Michał składa Trójcy przysięgę, że nie przejmie najwyższej władzy, zanim nie ukończy siedmiu obdarzeń w formie istoty stworzonej, poświadczonych przez władców superwszechświata. Gdyby jednak Syn Michał nie mógł z własnej woli przejąć takiej, niezasłużonej władzy, składanie przysięgi, że nie będzie tego robić, nie miałoby sensu.
Nawet w epokach przedobdarzeniowych Syn Stwórcy rządzi swoją domeną nieomal absolutnie, kiedy w żadnej z jej części nie ma sprzeciwu wobec jego władzy. Ograniczone władanie byłoby prawie niezauważalne, gdyby ta władza nie była nigdy kwestionowana. Władza sprawowana przez Syna Stwórcy przed obdarzeniami, we wszechświecie bez buntu, nie jest większa niż w tym wszechświecie, gdzie wybuchł bunt, ale w pierwszym przypadku ograniczenia tej władzy nie są tak dostrzegalne, jak w drugim.
Jeśli władza albo administracja Syna Stwórcy kiedykolwiek jest kwestionowana, atakowana lub narażona na niebezpieczeństwo, jest on wiecznie zobowiązany zachowywać, zabezpieczać, bronić, a gdy zajdzie potrzeba, odzyskać swą osobistą kreację. Synowie ci mogą być nękani lub niepokojeni tylko przez istoty przez nich stworzone, albo przez wyższe istoty przez nich wybrane. Można się domyślać, że byłoby raczej nieprawdopodobne, aby te „wyższe istoty”, pochodzące z poziomów ponad wszechświatem lokalnym, przysparzały kłopotów Synowi Stwórcy i jest to prawdą. Jednak mogą one to robić, gdyby zechciały. Cnota u osobowości jest sprawą wolicjonalną; prawość nie jest automatyczna u istot obdarzonych wolną wolą.
Przed ukończeniem misji obdarzającej Syn Stwórcy rządzi z pewnymi ograniczeniami swej władzy, które sam sobie narzuca, ale gdy skończy służbę obdarzania, rządzi na mocy swego aktualnego doświadczenia, nabytego w formach i na podobieństwo wielorakich istot przez niego stworzonych. Gdy Stwórca siedem razy przebywał wśród stworzonych przez siebie istot, gdy misja obdarzania jest zakończona, wtedy zostaje on ugruntowany ostatecznie we władzy wszechświata, zostaje Synem-Mistrzem, suwerenem i najwyższym władcą.
Procedura zdobywania najwyższej władzy we wszechświecie lokalnym obejmuje siedem następujących stopni empirycznych:
1. Empiryczne zgłębianie siedmiu poziomów bytu istot stworzonych, metodą obdarzania, poprzez wcielenie się we właściwą formę istoty stworzonej, żyjącej na danym poziomie.
2. Empiryczna konsekracja dla każdego stadium siedmiorakiej woli Rajskiego Bóstwa, tak jak wola ta jest uosobiona w Siedmiu Duchach Nadrzędnych.
3. Doświadczenie każdego z siedmiu poziomów istoty stworzonej, wraz z jednym z tych siedmiu poświęceń się woli Rajskiego Bóstwa.
4. Na każdym poziomie egzystencji istoty stworzonej, empirycznie przedstawienie punktu kulminacyjnego życia takiej istoty Rajskiej Trójcy oraz wszystkim wszechświatowym istotom inteligentnym.
5. Na każdym poziomie istoty stworzonej, empiryczne objawienie temu, obdarzanemu poziomowi i całemu wszechświatowi, jednego stadium siedmiorakiej woli Bóstwa.
6. Empiryczne zjednoczenie siedmiorakiego doświadczenia, nabytego w charakterze istoty stworzonej, z siedmiorakim doświadczeniem objawienia natury i woli Bóstwa.
7. Osiągnięcie nowego i wyższego związku wzajemnego z Istotą Najwyższą. Reperkusje całościowego doświadczenia Stwórca-stworzony poszerzają superwszechświatową rzeczywistość Boga Najwyższego oraz czasowo-przestrzenną władzę Wszechmocnego Najwyższego, jak również urzeczywistniają najwyższą władzę Rajskiego Michała we wszechświecie lokalnym.
Syn Stwórcy, ustalając swą władzę we wszechświecie lokalnym, nie tylko demonstruje własną zdolność rządzenia, ale objawia także naturę i obrazuje siedmiorakie stanowisko Rajskich Bóstw. Skończone zrozumienie Ojca i uznanie jego prymatu przez istotę stworzoną, jest przedmiotem troski Syna Stwórcy podczas tego zadania, kiedy zniża się on do form i doświadczeń stworzonych przez siebie istot. Rajscy Synowie pierwszej klasy są prawdziwymi objawicielami przepełnionej miłością natury i wyrozumiałej władzy Ojca, tego samego Ojca, który w powiązaniu z Synem i Duchem, jest uniwersalnym zwierzchnikiem całej mocy, wszelkiej osobowości i całego rządu we wszystkich domenach wszechświata.