Było prawie wpół do ósmej, tego czwartkowego ranka, 18 maja, kiedy Jezus przybył na zachodni stok Góry Oliwnej z jedenastoma milczącymi i nieco zdezorientowanymi apostołami. Z tego miejsca, mniej więcej dwie trzecie drogi do szczytu góry, mogli widzieć Jerozolimę a poniżej Getsemane. Jezus gotów był teraz ostatni raz się pożegnać ze swymi apostołami, zanim opuści Urantię. Kiedy tak stał przed nimi, bez polecenia uklękli wokół niego w okręgu a Mistrz powiedział:
„Proszę was, abyście zostali w Jerozolimie do czasu, aż zostaniecie obdarzeni mocą z wysokości. Za chwilę was opuszczę, za chwilę wstąpię do mojego Ojca i szybko, bardzo szybko, poślę na ten świat, na którym przebywałem, Ducha Prawdy; i kiedy będzie posłany, powinniście zacząć na nowo głosić ewangelię królestwa, najpierw w Jerozolimie a potem aż po najdalsze krańce tego świata. Miłujcie ludzi tą miłością, którą ja was miłowałem i służcie waszym bliźnim śmiertelnikom tak samo, jak ja wam służyłem. Dzięki owocom ducha, wasze życie pobudzi dusze do wierzenia w tę prawdę, że człowiek jest synem Bożym i że wszyscy ludzie są braćmi. Pamiętajcie wszystko, czego was uczyłem i pamiętajcie to życie, które przeżyłem pośród was. Moja miłość was osłoni, mój duch będzie w was mieszkał a mój pokój zostawiam wam. Żegnajcie”.
Kiedy morontialny Mistrz skończył mówić, zniknął im z oczu. To, tak zwane wniebowstąpienie Jezusa, nie różniło się pod żadnym względem od innych zniknięć z zasięgu śmiertelnego wzroku, podczas czterdziestu dni jego morontialnego pobytu na Urantii.
Mistrz, poprzez Jerusem, udał się na Edentię, gdzie Najwyżsi Ojcowie, pod nadzorem Rajskiego Syna, wyzwolili Jezusa z Nazaretu ze stanu morontialnego i duchowymi kanałami wznoszenia się przywrócili go do statusu Rajskiego synostwa i najwyższej władzy na Salvingtonie.
Tego ranka, około siódmej czterdzieści pięć, morontialny Jezus zniknął z zasięgu wzroku jedenastu apostołów i zaczął się wznosić do prawicy swego Ojca, aby tam dostać formalne zatwierdzenie swojej pełnej władzy nad wszechświatem Nebadon.