Istota osobowa, wyposażona w kosmiczny umysł, zamieszkała przez Dostrajacza, posiada naturalne rozpoznanie-uświadomienie rzeczywistości energii, rzeczywistości umysłu i rzeczywistości ducha. Obdarzona wolą istota jest tak wyposażona, aby móc dostrzec fakt Boga, prawo Boga i miłość Boga. Niezależnie od tych trzech, niezbywalnych cech świadomości ludzkiej, całe ludzkie doświadczenie jest w rzeczywistości subiektywne, za wyjątkiem intuicyjnego uświadomienia sobie ważności zjednoczenia tych trzech oddziaływań rzeczywistości wszechświatowej, związanej z kosmicznym poznawaniem.
Dostrzegający Boga śmiertelnik potrafi odczuć ważność zjednoczenia tych trzech kosmicznych cech, w ewolucji przeżywającej śmierć duszy, najwyższym ludzkim przedsięwzięciu w materialnym tabernakulum, gdzie moralny umysł współpracuje z zamieszkującym go boskim duchem w celu dualizacji nieśmiertelnej duszy. Dusza jest rzeczywista od najwcześniejszych jej początków. Posiada wartość kosmicznej, wiecznej egzystencji.
Jeśli śmiertelnikowi nie uda się przeżyć naturalnej śmierci, przetrwają rzeczywiste wartości duchowe jego ludzkiego doświadczenia, jako część nieprzerwanego doświadczenia Dostrajacza Myśli. Nadal istnieją cechy osobowościowe nie przetrwałej istoty, jako składnik osobowości aktualizującej się Istoty Najwyższej. Te przetrwałe cechy osobowości pozbawione są tożsamości, ale nie są pozbawione wartości empirycznych, nagromadzonych podczas śmiertelnego życia w ciele. Trwanie tożsamości zależne jest od trwania nieśmiertelnej duszy o statusie morontialnym i coraz bardziej boskich wartościach. Tożsamość osobowości trwa, dzięki przetrwaniu duszy i w tej właśnie duszy.
Z faktu ludzkiej samoświadomości wynika rozpoznawanie rzeczywistości jaźni innych niż świadoma jaźń i dalej wynika, że zdanie sobie z tego sprawy jest obopólne, że jaźń jest tak samo poznawana jak i ona poznaje. Widać to zwyczajnie, po ludzku, w społecznym życiu człowieka. Jednak nie możecie się tak absolutnie przekonać o rzeczywistości bratniej istoty, jak o rzeczywistości obecności Boga, który żyje w was. Świadomość społeczna nie jest tak niezbywalna, jak świadomość istnienie Boga; jest ona wytworem kulturowym, zależnym od wiedzy, symboli oraz wyposażeń składowych człowieka—nauki, moralności i religii. I te właśnie kosmiczne dary, gdy są uspołecznione, tworzą cywilizację.
Cywilizacje są nietrwałe, ponieważ nie są kosmiczne, nie są nieodłączne jednostkom, z których składa się ludzki gatunek. Muszą być odżywiane przez wspólne działanie czynników składowych człowieczeństwa—nauki, moralności i religii. Cywilizacje powstają i upadają, ale nauka, moralność i religia zawsze przeżywają katastrofę.
Jezus nie tylko objawił Boga człowiekowi, ale objawił on także człowieka na nowo jemu samemu i innym ludziom. W życiu Jezusa dostrzegacie człowieka z jego najlepszej strony. Człowiek stał się zatem tak pięknie rzeczywisty, ponieważ Jezus miał tak wiele z Boga w swym życiu, a uświadomienie sobie (poznanie) Boga jest niezbywalne i nieodłączne wszystkim ludziom.
Poza instynktem rodzicielskim, altruizm nie jest zupełnie naturalny; nie kocha się innych osób ani nie służy się im społecznie z samej tylko natury ludzkiej. Aby stworzyć altruistyczny porządek społeczny trzeba oświecenia rozumu, moralności i bodźca religijnego—znajomości Boga. Uświadomienie sobie przez człowieka osobowości, samoświadomość, jest także bezpośrednio zależna od nieodłącznej temu świadomości innych, nieodłącznej zdolności do rozpoznania i zrozumienia rzeczywistości innych osobowości, w zakresie od ludzkiej do Boskiej.
Altruistyczna świadomość społeczna musi być zasadniczo świadomością religijną, jeśli jest obiektywna; inaczej jest ona czysto subiektywną abstrakcją filozoficzną, dlatego też pozbawioną miłości. Jedynie rozpoznająca Boga jednostka może kochać inną osobę, tak jak kocha siebie.
Samoświadomość jest w swej istocie świadomością społeczną: Bóg i człowiek, Ojciec i syn, Stwórca i stworzony. W samoświadomości ludzkiej tkwią i są ukryte cztery rodzaje realizacji rzeczywistości wszechświata:
1. Dążenie do wiedzy, logika nauki.
2. Dążenie do wartości moralnych, zmysł obowiązku.
3. Dążenie do wartości duchowych, doświadczenie religijne.
4. Dążenie do wartości osobowości, zdolność rozpoznania rzeczywistości Boga jako osobowości a jednoczesne uświadomienie sobie naszych braterskich związków z bliźnimi osobowościami.
Uświadamiacie sobie człowieka jako bratnią istotę, dlatego, że już wcześniej uświadomiliście sobie Boga jako waszego Stwórcę-Ojca. Ojcostwo jest tym pokrewieństwem, które nakłania nas do uznania braterstwa. Ojcostwo staje się, lub może się stać, rzeczywistością wszechświatową dla wszystkich istot moralnych, gdyż Ojciec sam nadał osobowość wszystkim takim istotom i ogarnął je uchwytem wszechświatowego obwodu osobowości. Czcimy Boga, po pierwsze, dlatego że jest, potem, dlatego że jest w nas, a na koniec, dlatego że my jesteśmy w nim.
Czy to takie dziwne, że kosmiczny umysł powinien samoświadomie zdawać sobie sprawę ze swego własnego źródła, nieskończonego umysłu Nieskończonego Ducha, będąc jednocześnie świadomy rzeczywistości materialnej rozległych wszechświatów, rzeczywistości duchowej Wiecznego Syna i rzeczywistości osobowości Ojca Uniwersalnego?
[Nadzorowane przez Uniwersalnego Cenzora z Uversy].
© Fundacji Urantii. Wszelkie prawa zastrzeżone.