Od peryferii Raju do wewnętrznych granic siedmiu superwszechświatów występuje siedem różnych stanów przestrzeni i ruchu:
1. Spokojne strefy przestrzeni pośredniej, stykające się z Rajem.
2. Zgodny z ruchem wskazówek zegara korowód światów, trzech orbit Raju i siedmiu orbit Havony.
3. Częściowo spokojne strefy przestrzeni, oddzielające orbity Havony od ciemnych ciał grawitacyjnych wszechświata centralnego.
4. Wewnętrzny, poruszający się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, pas ciemnych ciał grawitacyjnych.
5. Druga unikalna strefa przestrzeni, rozdzielająca dwa kosmiczne tory krążenia ciemnych ciał grawitacyjnych.
6. Zewnętrzny pas ciemnych ciał grawitacyjnych, krążących zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara dookoła Raju.
7. Trzecia strefa przestrzeni—strefa względnie spokojna—rozdzielająca zewnętrzny pas ciemnych ciał grawitacyjnych od najbardziej wewnętrznych orbit siedmiu superwszechświatów.
Miliard światów Havony jest rozłożonych na siedmiu koncentrycznych orbitach, bezpośrednio otaczających trzy orbity satelitów Raju. Ponad trzydzieści pięć milionów światów jest na najbardziej wewnętrznej orbicie Havony i ponad dwieście czterdzieści pięć milionów na najbardziej zewnętrznej, z proporcjonalną liczbą światów pośrodku. Każda orbita jest inna, ale wszystkie one są doskonale zrównoważone i znakomicie zorganizowane a każda z nich przesycona jest wyspecjalizowanym reprezentantem Nieskończonego Ducha, jednym z Siedmiu Duchów Orbit. Nieosobowy Duch, w dodatku do innych funkcji, koordynuje bieg spraw niebiańskich na każdej orbicie.
Orbity planet Havony nie układają się warstwowo; ich światy podążają uporządkowanym korowodem jeden za drugim. Wszechświat centralny krąży wokół stacjonarnej Wyspy Raj w jednej, rozległej płaszczyźnie, składającej się z dziesięciu współśrodkowych, stabilnych zespołów—trzech orbit sfer Raju i siedmiu orbit światów Havony. Fizycznie biorąc, orbity Havony i Raju stanowią jeden i ten sam system, podział wynika z ich segregacji funkcjonalnej i administracyjnej.
Czasu nie liczy się w Raju; sekwencja kolejnych zdarzeń jest nieodłączna pojmowaniu tych, którzy są rodowitymi mieszkańcami centralnej Wyspy. Jednak czas związany jest z orbitami Havony i licznymi istotami na nich przebywającymi, zarówno niebiańskiego jak i ziemskiego pochodzenia. Każdy świat Havony ma swój czas lokalny, ustalony przez jego obieg. Wszystkie światy na danej orbicie mają taką samą długość roku, ponieważ krążą równomiernie wokół Raju a długość roku planetarnego zmniejsza się, od orbity najbardziej zewnętrznej do najbardziej wewnętrznej.
Oprócz czasu obiegu po orbicie Havony, istnieje standartowy dzień Raju-Havony oraz inne określania czasowe, ustalane na siedmiu rajskich satelitach Nieskończonego Ducha i stamtąd wysyłane. Standartowy dzień Raju-Havony oparty jest na tym upływie czasu, jaki jest potrzebny do dokonania jednego obiegu dookoła Wyspy Raj przez planetarne mieszkania, znajdujące się na pierwszej albo wewnętrznej orbicie Havony i chociaż ich prędkość jest ogromna, dzięki ich położeniu pomiędzy ciemnymi ciałami grawitacyjnymi a gigantycznym Rajem, potrzeba prawie tysiąca lat, aby te sfery dopełniły swego obiegu. Bezwiednie czytaliście prawdę, gdy oczy wasze spoczęły na wypowiedzi: „Bo tysiąc lat w oczach Boga jest jak dzień, który minął, niby straż nocna”. Jeden dzień Raju-Havony jest tylko o siedem minut, trzy i jedna ósma sekundy krótszy, niż tysiąc lat obecnego kalendarza Urantii, opartego na roku przestępnym.
Ten dzień Raju-Havony jest standartową jednostką czasu dla siedmiu superwszechświatów, chociaż każdy z nich zachowuje swoje własne, wewnętrzne standardy czasowe.
Na krańcach rozległego wszechświata centralnego, daleko poza siódmym pasem światów Havony, krąży niewiarygodna ilość olbrzymich, ciemnych ciał grawitacyjnych. Ten bezmiar ciemnych mas pod wieloma względami nie przypomina wcale innych ciał niebieskich; nawet w swej formie są one bardzo odmienne. Ciemne ciała grawitacyjne ani nie odbijają ani nie pochłaniają światła; nie reagują z fizycznoenergetycznym światłem i tak kompletnie okalają i spowijają Havonę, jak gdyby ją skrywały przed wzrokiem nawet najbliższych, zamieszkałych wszechświatów czasu i przestrzeni.
Unikalna szczelina przestrzenna rozdziela wielki pas ciemnych ciał grawitacyjnych na dwie eliptyczne orbity. Wewnętrzny pas obraca się w kierunku przeciwnym ruchowi wskazówek zegara; zewnętrzny obraca się w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Zmienne kierunki ruchu, połączone z ogromnymi masami ciemnych ciał, tak dobrze wyrównują linie grawitacji Havony, że czynią wszechświat centralny kreacją zrównoważoną fizycznie i doskonale stabilną.
Wewnętrzny korowód ciemnych ciał grawitacyjnych uporządkowany jest cylindrycznie i składa się z trzech krążących grup. Przekrój tej orbity mógłby ukazać trzy współśrodkowe okręgi o prawie jednakowej gęstości. Zewnętrzna orbita ciemnych ciał grawitacyjnych zorganizowana jest prostopadle do wewnętrznej, będąc dziesięć tysięcy razy wyższa niż orbita wewnętrzna. Średnica pionowa zewnętrznej orbity jest pięćdziesiąt tysięcy razy większa od jej średnicy poprzecznej.
Przestrzeń, leżąca pomiędzy dwoma orbitami ciał grawitacyjnych, jest unikalna, dlatego, że niczego podobnego do niej nie można nigdzie indziej znaleźć, w całym szerokim wszechświecie. Strefa ta charakteryzuje się ogromnymi ruchami falowymi, w górę i w dół, oraz jest przenikana gigantyczną aktywnością energii nieznanego rodzaju.
Naszym zdaniem, nic podobnego do ciemnych ciał grawitacyjnych wszechświata centralnego nie będzie cechowało przyszłej ewolucji poziomów przestrzeni zewnętrznej; uważamy te naprzemianległe korowody ogromnych ciał, balansujących grawitację, za unikalne we wszechświecie nadrzędnym.