Nieco w ponad rok po powrocie do Nazaretu, chłopiec Jezus doszedł do wieku swojej pierwszej, osobistej i szczerej decyzji moralnej; i przybył Dostrajacz Myśli, żeby z nim przebywać, Boski dar Rajskiego Ojca, który niegdyś służył z Machiventą Melchizedekiem i gromadził tym samym doświadczenie w trakcie wcielenia istoty nadludzkiej w formę ciała śmiertelnego. Zdarzenie to miało miejsce 11 lutego, roku 2 p.n.e. Jezus nie uświadamiał sobie bardziej przybycia boskiego Monitora niż wiele milionów innych dzieci, które tak przedtem jak i potem również otrzymały Dostrajacze Myśli, aby zamieszkały w ich umysłach i działały na rzecz ostatecznego uduchowienia tych umysłów i wiecznego trwania ich rozwijających się, nieśmiertelnych dusz.
Tego, lutowego dnia, zakończył się bezpośredni i osobisty nadzór Władców Wszechświata, odnoszący się do integralności dziecinnego wcielenia Michała. Odtąd, w trakcie całego ludzkiego wcielenia, kuratela nad Jezusem miała polegać na opiece tego, zamieszkującego go Dostrajacza, oraz towarzyszących mu opiekunów seraficznych, uzupełniana od czasu do czasu przez służbę istot pośrednich, przydzielonych do wykonywania pewnych, określonych obowiązków, zgodnie z instrukcją ich planetarnych przełożonych.
W sierpniu tego roku Jezus skończył pięć lat, będziemy zatem nawiązywać do tego roku jego życia jako do roku piątego (kalendarzowego). W tym roku, 2 p.n.e., nieco ponad miesiąc przed piątymi urodzinami, Jezus bardzo się cieszył z powodu przybycia na świat jego siostry, Miriam, która urodziła się w nocy, 11 lipca. Następnego dnia wieczorem Jezus miał długą rozmowę z ojcem na temat, w jaki sposób różne rodzaje istot żywych przychodzą na świat jako odrębne jednostki. Najwartościowszą część wczesnej edukacji Jezus pobierał od swoich rodziców, w formie odpowiedzi na swoje rozumne i dociekliwe pytania. Józef nigdy nie zawodził w rzetelnym wypełnianiu swoich obowiązków i dokładał starań, aby poświęcić trochę czasu i odpowiedzieć na liczne pytania chłopca. Od piątego roku życia aż do skończenia lat dziesięciu, Jezus był jednym ciągłym znakiem zapytania. Chociaż Józef i Maria nie zawsze potrafili odpowiedzieć na jego pytania, nigdy nie zaniedbali w pełni omówić jego dociekań i w każdy inny, możliwy sposób, pomóc mu w próbach zadowalającego rozwiązania problemu, który podsuwał jego ożywiony umysł.
Od czasu, gdy wrócili do Nazaretu, ich życie domowe wypełnione było pracą, zwłaszcza Józef był zapracowany, kiedy budował nowy warsztat i rozkręcał od nowa swą firmę. Zapracowany był tak bardzo, że nie mógł nawet znaleźć czasu, aby zbudować kołyskę dla Jakuba, ale sytuacja uległa poprawie zanim urodziła się Miriam i miała ona bardzo wygodne łóżeczko, gdzie mogła się utulić, kiedy rodzina ją podziwiała. I dziecko Jezus serdecznie brało udział we wszystkich tych, naturalnych i normalnych sprawach domowych. Bardzo lubił swego małego brata oraz swą nowo narodzoną siostrę i dużo pomagał Marii opiekować się nimi.
Niewiele było rodzin w nieżydowskim świecie w tamtych czasach, które mogłyby zapewnić dziecku lepsze wykształcenie intelektualne, moralne i religijne, niż rodziny żydowskie Galilei. Ci Żydzi mieli systematyczny program wychowania i edukacji dla swych dzieci. Dzielili oni życie dziecka na siedem etapów:
1. Noworodek, od pierwszego do ósmego dnia.
2. Osesek.
3. Dziecko odstawione od piersi.
4. Okres zależności od matki, trwający do końca piątego roku życia.
5. Początki niezależności dziecka a w przypadku synów, ojciec był odpowiedzialny za ich edukację.
6. Młodzież, chłopcy i panny.
7. Młodzi mężczyźni i młode kobiety.
Zgodnie ze zwyczajem Żydów galilejskich, matka była odpowiedzialna za nauczanie dziecka, aż do jego piątych urodzin, a potem, gdy dziecko było chłopcem, uznawano, że ojciec jest odpowiedzialny za dalszą edukację młodego człowieka. Zatem w tym roku Jezus wszedł w piąty okres życia żydowskiego, galilejskiego dziecka i dlatego też, 21 sierpnia, roku 2 p.n.e., Maria formalnie przekazała go Józefowi w celu dalszego kształcenia.
Choć Józef przejął teraz bezpośrednią odpowiedzialność za intelektualne i religijne nauczanie Jezusa, jego matka wciąż zajmowała się jego kształceniem w sprawach domowych. Zaznajamiała go z winoroślą i uczyła jak się nią opiekować, jak również kwiatami rosnącymi dookoła ścian ogrodu, które zupełnie otaczały działkę domową. Zorganizowała ona także na dachu domu (letnia sypialnia) płytkie pudełka z piaskiem, w których Jezus rysował mapy i pierwszy raz praktykował pisanie po aramejsku, grecku a później po hebrajsku; z czasem nauczył się czytać, pisać i mówić płynnie we wszystkich tych trzech językach.
Fizycznie Jezus wydawał się być prawie doskonale rozwiniętym dzieckiem i wciąż rozwijał się normalnie umysłowo i uczuciowo. Pod koniec tego roku, jego piątego (kalendarzowego) roku, Jezus przeżył lekki rozstrój przewodu pokarmowego, swą pierwszą lekką chorobę.
Chociaż Józef i Maria często rozmawiali o przyszłości swego najstarszego dziecka, gdybyście tam byli, widzielibyście rozwój normalnego, zdrowego, beztroskiego, ale nadzwyczaj dociekliwego dziecka, jak dla tamtego czasu i miejsca.