Wszechświat nie jest statyczny. Równowaga nie jest wynikiem bezwładności, ale raczej rezultatem zrównoważonych energii, współpracujących umysłów, skoordynowanych morontii, kontroli nadrzędnej ducha i zjednoczenia osobowości. Równowaga jest zawsze i w pełni proporcjonalna do boskości.
Sprawując fizyczną kontrolę wszechświata nadrzędnego, Ojciec Uniwersalny wprowadza w życie swój priorytet i prymat dzięki Wyspie Raj; w osobie Wiecznego Syna Bóg jest on absolutny w duchowej administracji kosmosu. Co się tyczy dziedzin umysłu, Ojciec i Syn działają jako partnerzy we Wspólnym Aktywizatorze.
Trzecie Źródło i Centrum pomaga utrzymywać równowagę i koordynować połączone energie i struktury, fizyczne i duchowe, dzięki absolutności ujęcia swego kosmicznego umysłu oraz dzięki wprowadzaniu właściwych mu, wszechświatowych uzupełnień grawitacji fizycznej i duchowej. Kiedykolwiek i gdziekolwiek nastąpi łączność pomiędzy tym, co materialne a tym, co duchowe, taki fenomen umysłu jest dziełem Nieskończonego Ducha. Tylko umysł może łączyć ze sobą fizyczne siły i energie poziomu materialnego z mocami duchowymi i istotami poziomu duchowego.
Kiedy rozważacie fenomen wszechświata, upewnijcie się, że bierzecie pod uwagę związki wzajemne energii fizycznych, intelektualnych i duchowych oraz, że dajecie pewien margines tolerancji na zjawiska niespodziewane, związane ze zjednoczeniem tych energii przez osobowość, oraz na nieprzewidywalne zjawiska, wynikające z akcji i reakcji Bóstwa empirycznego oraz Absolutów.
Wszechświat jest wysoce przewidywalny tylko w ilościowym, czy grawitacyjno -pomiarowym znaczeniu; nawet pierwotne siły fizyczne nie reagują na grawitację liniową, nie reagują na nią również wyższe znaczenia umysłowe oraz prawdziwe wartości ducha ostatecznych rzeczywistości wszechświata. Jakościowo, wszechświat nie jest wysoce przewidywalny, jak się to odnosi do nowych związków sił, czy to fizycznych, czy umysłowych, czy też duchowych, chociaż wiele takich kombinacji energii lub sił staje się częściowo przewidywalne, gdy poddane zostaną krytycznej obserwacji. Kiedy materia, umysł i duch zostają zjednoczone w osobowości istoty, nie potrafimy w pełni przewidzieć decyzji takiej istoty, obdarzonej wolną wolą.
Wszystkie stadia sił podstawowych, rodzący się duch i inne nieosobowe ostateczności, wydają się reagować zgodnie z pewnymi, względnie stabilnymi, ale nieznanymi prawami i charakteryzują się swobodą działania oraz elastycznością reakcji, która często potrafi zbijać z tropu, gdy napotyka się ją w zjawiskach wyodrębnionej i odosobnionej sytuacji. Jakie może być wyjaśnienie tej nieprzewidywalnej wolności reagowania, jaką przejawiają wyłaniające się wszechświatowe aktualności? Te nieznane, niezgłębione nieprzewidywalności—czy to odnoszące się do behawioru podstawowych jednostek siły, czy reakcji niezidentyfikowanego poziomu umysłu, czy też fenomenu rozległego prewszechświata w trakcie tworzenia, w domenach przestrzeni zewnętrznej—prawdopodobnie ukazują działania Ostatecznego oraz obecność-funkcjonowanie Absolutów, poprzedzających funkcjonowanie wszystkich Stwórców wszechświata.
Dokładnie nie wiemy, ale przypuszczamy, że tak zadziwiająca wszechstronność i tak głęboka koordynacja znamionuje obecność i funkcjonowanie Absolutów i że takie zróżnicowanie reakcji, w obliczu najwyraźniej jednorodnej przyczynowości, ukazuje reakcję Absolutów nie tylko w przyczynowości bezpośredniej i sytuacyjnej, ale także we wszystkich innych, pokrewnych przyczynowościach, na obszarze całego wszechświata nadrzędnego.
Jednostki mają swych opiekunów przeznaczenia; planety, systemy, konstelacje, wszechświaty i superwszechświaty mają swych indywidualnych władców, działających dla dobra swych domen. Havona a nawet wielki wszechświat nadzorowane są przez tych, którym powierzono tak wielką odpowiedzialność. Kto jednak dba o zasadnicze potrzeby wszechświata nadrzędnego, jako całości, kto go wspiera, począwszy od Raju aż do czwartego i najdalszego poziomu przestrzeni? Egzystencjalnie, taką zwierzchnią opiekę można prawdopodobnie przypisać Rajskiej Trójcy, jednak z empirycznego punktu widzenia pojawienie się wszechświatów posthavonalnych zależy od:
1. Absolutów w potencjale.
2. Ostatecznego w ukierunkowaniu.
3. Najwyższego w koordynacji ewolucyjnej.
4. Architektów Wszechświata Nadrzędnego w administracji, zanim pojawią się specyficzni władcy.
Absolut Nieuwarunkowany przenika całą przestrzeń. Dla nas, dokładny status Bóstwa-Absolutu i Absolutu Uniwersalnego nie jest zupełnie jasny, wiemy jednak, że ten ostatni działa wszędzie tam, gdzie działa Bóstwo-Absolut i Absolut Nieuwarunkowany. Bóstwo-Absolut może być wszędzie obecne, ale raczej nie jest obecne w przestrzeni. Ostateczny jest, albo kiedyś będzie, obecny w przestrzeni, aż do zewnętrznych granic czwartego poziomu przestrzeni. Mamy jednak wątpliwości, czy Ostateczny kiedykolwiek będzie obecny w przestrzeni poza granicami wszechświata nadrzędnego, jednak w obrębie tego ograniczenia Ostateczny coraz lepiej integruje twórczą organizację potencjałów trzech Absolutów.