Jedność Najwyższej Całości zależna jest od progresywnego jednoczenia skończonych części; aktualizowanie się Najwyższego wynika z tego właśnie jednoczenia czynników najwyższości i jest jego produktem—produktem zjednoczenia stwórców, stworzonych, istot inteligentnych i energii wszechświatowych.
W tych epokach, w których zwierzchnictwo Najwyższości przechodzi swój rozwój czasowy, wszechmocna władza Najwyższego zależna jest od funkcjonowania boskości Boga Siedmiorakiego, podczas gdy szczególnie bliski wydaje się być związek pomiędzy Istotą Najwyższą a Wspólnym Aktywizatorem, razem z jego podstawowymi osobowościami—Siedmioma Duchami Nadrzędnymi. Nieskończony Duch, jako Wspólny Aktywizator, działa na wiele sposobów, które kompensują niekompletność ewolucyjnego Bóstwa i zachowuje bardzo bliskie związki z Najwyższym. Tą bliskość związków w pewnym stopniu podzielają wszystkie duchy Nadrzędne a zwłaszcza Siódmy Duch Nadrzędny, który mówi w imieniu Najwyższego. Ten Duch Nadrzędny zna Najwyższego, jest z nim w osobistym kontakcie.
Dawno temu, przy wypracowywaniu superwszechświatowego systemu stworzenia, Duchy Nadrzędne połączyły się z ancestralną Trójcą, we współtworzeniu czterdziestu dziewięciu Duchów Zwierciadlanych i równocześnie z tym działała stwórczo Istota Najwyższa, jako element kulminacyjny połączonych działań Rajskiej Trójcy i stwórczych dzieci Rajskiej Trójcy. Pojawił się Majeston i od tamtego czasu ogniskuje on kosmiczną obecność Najwyższego Umysłu, podczas gdy Duchy Nadrzędne wciąż działają jako źródła-centra dla rozległej służby kosmicznego umysłu.
Jednak Duchy Nadrzędne wciąż nadzorują Duchy Zwierciadlane. Siódmy Duch Nadrzędny jest (w swym ogólnym nadzorze Orvontonu z wszechświata centralnego) w osobistym kontakcie z (i ma kontrolę nadrzędną) siedmioma Duchami zwierciadlanymi, znajdującymi się na Uversie. W swojej kontroli międzysuperwszechświatowej i śródsuperwszechświatowej jest on w zwierciadlanym kontakcie z Duchami Zwierciadlanymi swego własnego typu, znajdującymi się w każdej stolicy superwszechświata.
Te Duchy Nadrzędne nie tylko wspierają i umacniają władzę Najwyższości, ale z kolei są pod wpływem stwórczych celów Najwyższego. Zazwyczaj zbiorowe wytwory Duchów Nadrzędnych są klasy niby-materialnej (dyspozytorzy mocy itp.), podczas kiedy ich indywidualne wytwory są klasy duchowej (supernafini itp.). Kiedy jednak Duchy Nadrzędne wytworzyły zbiorowo Siedem Duchów Orbit, w odpowiedzi na wolę i zamiar Istoty Najwyższej, odnotować należy, że wynik tego stwórczego aktu jest duchowy a nie materialny czy niby-materialny.
Jak się rzeczy mają z Duchami Nadrzędnymi superwszechświatów, tak jest również z trójjednymi władcami tych superkreacji—Pradawnymi Czasu. Te uosobienia sprawiedliwości-sądu Trójcy, w czasie i przestrzeni, są polowymi punktami podparcia dla mobilizującej się, wszechmocnej władzy Najwyższego i służą za siedmiorakie punkty zogniskowania ewolucji władzy trójcowej w domenach czasu i przestrzeni. Z ich punktu widzenia, znajdującego się pośrodku pomiędzy Rajem a rozwijającymi się światami, ci pochodzący od Trójcy władcy widzą obie drogi, znają obie drogi i koordynują obie drogi.
Jednak wszechświaty lokalne są tymi prawdziwymi laboratoriami, w których wypracowuje się eksperymenty umysłowe, galaktyczne przygody, rozwinięcia boskości i rozwoje osobowości, które, kiedy kosmicznie zsumowane, stanowią aktualną podstawę, na której Najwyższy osiąga ewolucję boskości w doświadczeniu i poprzez doświadczenie.
We wszechświatach lokalnych nawet Stwórcy się rozwijają. Obecność Wspólnego Aktywizatora rozwija się, od żywego zogniskowania mocy do statusu Boskiej osobowości Matki Ducha Wszechświata; Syn Stwórcy rozwija się, od egzystencjalnej natury rajskiej boskości, do empirycznej natury najwyższej władzy. Wszechświaty lokalne są punktami startowymi prawdziwej ewolucji, tym gruntem, gdzie rozmnażają się prawdziwie niedoskonałe osobowości, obdarzone wolną wolą decydowania o tym, aby stać się współstwórcami samych siebie, takich, jakimi powinni być.
Synowie-Arbitrzy obdarzają sobą światy ewolucyjne i w końcu osiągają naturę, wyrażającą rajską boskość w empirycznym zjednoczeniu z najwyższymi, duchowymi wartościami materialnej natury ludzkiej. I dzięki takim oraz innym obdarzeniom, Stwórcy Michałowie tak samo zdobywają natury i kosmiczne punkty widzenia swych dzieci z wszechświatów lokalnych. Tacy Mistrzowie-Synowie Stwórcy zbliżają się do realizacji doświadczenia podnajwyższego; a kiedy ich władza we wszechświecie lokalnym zostanie tak poszerzona, że obejmuje związane z nimi Stwórcze Duchy, można powiedzieć, że zbliżają się do granic najwyższości w zakresie obecnych potencjałów ewolucyjnego, wielkiego wszechświata.
Gdy obdarzający Synowie objawiają człowiekowi nowe drogi odkrywania Boga, nie tworzą tych dróg docierania do boskości; raczej naświetlają te wieczne magistrale postępu, które wiodą poprzez obecność Najwyższego do osoby Rajskiego Ojca.
Wszechświat lokalny jest punktem wyjściowym dla tych osobowości, które są najdalej od Boga, a które w związku z tym mogą doświadczać najwyższego stopnia duchowego wznoszenia się we wszechświecie, w maksymalnym stopniu mogą partycypować we współstwarzaniu samych siebie. Te same wszechświaty lokalne dostarczają największej możliwej głębi doświadczenia dla zstępujących osobowości, które tym samym osiągają coś, co ma dla nich takie znaczenie, jak wznoszenie się do Raju dla istot rozwijających się.
Człowiek śmiertelny wydaje się być niezbędny dla pełnego funkcjonowania Boga Siedmiorakiego, jako zgrupowania boskości, które osiąga kulminację w aktualizowaniu się Najwyższego. Istnieje wiele innych klas osobowości wszechświata, które są tak samo niezbędne dla ewolucji wszechmocnej władzy Najwyższego, ale to zobrazowanie jest robione w tym celu, aby wywarło pozytywny wpływ na istoty ludzkie, dlatego też ogranicza się przeważnie do tych czynników, działających w ewolucji Boga Siedmiorakiego, które mają związek ze śmiertelnym człowiekiem.