Moc Wszechmocnego we wszechświecie uwidacznia się równocześnie z pojawieniem się na scenie akcji kosmicznej wysokich stwórców i kontrolerów superwszechświatów ewolucyjnych.
Bóg Najwyższy wywodzi atrybuty swego ducha i osobowości od Rajskiej Trójcy, ale swą moc aktualizuje w działalności Synów Stwórcy, Pradawnych Czasu i Duchów Nadrzędnych, których wspólne działania stanowią źródło jego rozwijającej się mocy, jako wszechmocnego władcy siedmiu superwszechświatów.
Nie uwarunkowane, Rajskie Bóstwo, nie jest pojmowalne dla rozwijających się istot czasu i przestrzeni. Wieczność i nieskończoność są tym poziomem rzeczywistości Bóstwa, którego czasowo-przetrzenne istoty nie mogą zrozumieć. Nieskończoność Bóstwa i absolutność władzy są nieodłączne Rajskiej Trójcy a Trójca jest tą rzeczywistością, która leży nieco powyżej pojmowania śmiertelnego człowieka. Istoty czasowo-przestrzenne muszą mieć początki, relatywności i przeznaczenia, aby pojąć wszechświatowe związki i zrozumieć znaczące wartości boskości. Dlatego też Rajskie Bóstwo pomniejsza i skądinąd warunkuje pozarajskie uosobienia boskości, powołując do bytu Najwyższych Stwórców i ich towarzyszy, którzy zawsze niosą światło życia coraz dalej od jego Rajskiego Źródła, aż znajdzie ono swą najodleglejszą i wspaniałą ekspresję w ziemskich życiach Synów, obdarzających światy ewolucyjne.
I stąd się bierze Bóg Siedmioraki, którego kolejne poziomy śmiertelny człowiek napotyka w następującym porządku:
1. Synowie Stwórcy (i Stwórcze Duchy).
2. Pradawni Czasu.
3. Siedem Duchów Nadrzędnych.
4. Istota Najwyższa.
5. Wspólny Aktywizator.
6. Wieczny Syn.
7. Ojciec Uniwersalny.
Pierwsze trzy poziomy należą do Najwyższych Stwórców; ostatnie trzy poziomy to Rajskie Bóstwa. Najwyższy zawsze lokuje się pośrodku, jako empiryczne uosobienie ducha Rajskiej Trójcy i jako empiryczne zogniskowanie ewolucyjnej, wszechmocnej władzy stwórczych dzieci Rajskich Bóstw. W obecnej epoce wszechświata, Istota Najwyższa jest największym objawieniem Bóstwa dla siedmiu superwszechświatów.
Metodą ludzkiej logiki można wywnioskować, że empiryczne, ponowne zjednoczenie zbiorowych działań trzech pierwszych poziomów Boga Siedmiorakiego może się równać poziomowi Rajskiego Bóstwa, ale tak nie jest. Najwyżsi Stwórcy, w swej boskiej jedności mocy i osobowości, tworzą i wyrażają nowy potencjał mocy empirycznego Bóstwa. I ten potencjał mocy, empirycznego pochodzenia, wchodzi w nieuchronny i nieunikniony związek z empirycznym Bóstwem, pochodzącym od Trójcy—z Istotą Najwyższą.
Bóg Najwyższy nie jest ani Rajską Trójcą, ani też nie jest żadnym z tych Stwórców superwszechświata, których funkcyjne działania faktycznie syntetyzują jego rozwijającą się, wszechmocną władzę. Bóg Najwyższy, podczas gdy pochodzi od Trójcy, przejawia się istotom ewolucyjnym jako osobowość mocy tylko przez skoordynowane funkcje trzech pierwszych poziomów Boga Siedmiorakiego. Wszechmocny Najwyższy urzeczywistnia się teraz w czasie i w przestrzeni, poprzez działania Najwyższych Osobowości Stwórczych, tak jak w wieczności Wspólny Aktywizator rozbłysnął w byt dzięki woli Ojca Uniwersalnego i Wiecznego Syna. To te istoty, z pierwszych trzech poziomów Boga Siedmiorakiego, są właśnie naturą i źródłem mocy Wszechmocnego Najwyższego; zatem muszą mu one zawsze towarzyszyć i wspierać go w jego działaniach administracyjnych.