Tak jak motyl wyłania się ze stadium gąsienicy, tak prawdziwe osobowości istot ludzkich wyłaniają się na światach-mieszkaniach, po raz pierwszy objawione niezależnie od byłego spowicia w ciele materialnym. Morontialna działalność we wszechświecie lokalnym związana jest z ciągłym wywyższaniem mechanizmu osobowości, od początków poziomu morontialnego istnienia duszy w górę, ku końcowemu poziomowi morontialnemu rozwijającej się duchowości.
Trudno jest opowiadać wam o formach waszej osobowości morontialnej, przeznaczonej do życia we wszechświecie lokalnym. Dostaniecie morontialną formę przejawiania się osobowości i to są te wyposażenia, które w końcowym podsumowaniu przekraczają wasze zrozumienie. Takie formy, podczas gdy całkowicie rzeczywiste, nie są formami energii klasy materialnej, jakie rozumiecie obecnie. Na światach wszechświata lokalnego służą jednakże temu samemu celowi, jakiemu służą wasze ciała materialne na planetach, z których pochodzicie.
Do pewnego stopnia kształt materialnego ciała-formy reaguje ma charakter tożsamości osobowości; w pewnym stopniu ciało materialne odzwierciedla coś z nieodłącznej natury osobowości. W jeszcze większym stopniu odzwierciedla to forma morontialna. W życiu materialnym śmiertelnicy mogą być zewnętrznie piękni, choć brzydcy duchowo; w życiu morontialnym, a coraz bardziej na wyższych jego poziomach, forma osobowości będzie się zmieniać, w pełni zgodnie z naturą osoby wewnętrznej. Na poziomie duchowym, forma zewnętrzna i natura wewnętrzna zaczynają się zbliżać do zupełnej jednolitości, która jest coraz doskonalsza na wyższych poziomach duchowych.
W stanie morontialnym, wznoszący się śmiertelnik jest wyposażony w nebadońską odmianę kosmicznego wyposażenia umysłowego Ducha Nadrzędnego z Orvontonu. W tym stanie, intelekt śmiertelnika jako taki znika, przestaje istnieć jako zogniskowany byt wszechświatowy, niezależny od niezróżnicowanych obwodów umysłu Stwórczego Ducha. Jednak znaczenia i wartości umysłu śmiertelnika nie zanikają. Pewne stadia umysłu istnieją w przetrwałej duszy; pewne empiryczne wartości dawnego umysłu ludzkiego przechowywane są przez Dostrajacza; a we wszechświecie lokalnym pozostają zapisy życia ludzkiego, jak było przeżywane w ciele, razem z pewnymi żywymi zapisami w licznych istotach, które zajmują się ostateczną ewaluacją wznoszących się śmiertelników, a szereg tych istot rozciąga się od serafina do Uniwersalnych Cenzorów i prawdopodobnie jeszcze dalej, aż do Najwyższego.
Wola istoty stworzonej nie może istnieć bez umysłu, jednak trwa ona, pomimo utraty materialnego intelektu. Zaraz po przeżyciu śmierci, wznosząca się osobowość prowadzona jest w znacznym stopniu przez formy charakteru odziedziczone z ludzkiego życia i przez pojawiające się wtedy działanie moty morontialnej. I tacy przewodnicy postępowania w mieszkaniach działają zadowalająco we wczesnych stadiach życia morontialnego, jeszcze przed pojawieniem się woli morontialnej, jako dojrzałe, wolicjonalne ekspresje wznoszącej się osobowości.
Podczas życia we wszechświecie lokalnym nie pojawiają się wpływy porównywalne do siedmiu przybocznych umysłów duchów, działających w czasie ludzkiej egzystencji. Umysł morontialny musi się rozwijać w bezpośrednim kontakcie z kosmicznym umysłem, jak ten kosmiczny umysł został zmodyfikowany i przekształcony przez stwórcze źródło intelektu wszechświata lokalnego—przez Boską Opiekunkę.
Przed śmiercią, umysł śmiertelnika jest w swej świadomości niezależny od obecności Dostrajacza; przyboczny umysł potrzebuje tylko połączonych form materialnoenergetycznych, aby mógł działać. Jednak morontialna dusza, będąc superprzyboczną, nie zachowuje swej samoświadomości bez Dostrajacza, gdy jest pozbawiona mechanizmu materialnego-umysłowego. Rozwijająca się dusza posiada jednak ciągłość charakteru, wywiedzioną z decyzji związanego z nią uprzednio przybocznego umysłu i ten charakter staję się aktywną pamięcią, kiedy jego formy zostają ożywione przez powracającego Dostrajacza.
Trwanie pamięci jest dowodem zachowania tożsamości pierwotnego jestestwa; jest to konieczne dla dopełnienia samoświadomości, gdy idzie o ciągłość i ekspansję osobowości. Ci śmiertelnicy, którzy się wznoszą bez Dostrajaczy, są zależni, gdy idzie o rekonstrukcję ludzkiej pamięci, od pouczeń seraficznych towarzyszy; poza tym morontialne dusze zespolonych z Duchem śmiertelników nie są niczym ograniczone. Forma pamięciowa trwa w duszy, ale ta forma potrzebuje obecności dawnego Dostrajacza, aby natychmiast zacząć się uświadamiać jako kontynuacja pamięci. Pod nieobecność Dostrajacza, przetrwałemu śmiertelnikowi potrzeba znacznej ilości czasu, aby ponownie odkryć i ponownie się nauczyć—znowu przejąć—pamięciową świadomość znaczeń i wartości poprzedniej egzystencji.
Dusza, mająca wartości przetrwania śmierci, wiernie odzwierciedla zarówno jakościowe jak i ilościowe działania i motywacje materialnego intelektu, poprzedniej siedziby tożsamości jestestwa. Wybierając prawdę, piękno i dobroć, umysł śmiertelnika wkracza w swe przedmorontialne stadium bytu we wszechświecie, działając pod kuratelą siedmiu przybocznych umysłów-duchów, zjednoczonych kierownictwem ducha mądrości. Potem, po opanowaniu siedmiu okręgów osiągnięć morontialnych, nakładanie się wyposażenia umysłu morontialnego na przyboczny umysł daje początek przedduchowemu, albo morontialnemu stadium rozwoju we wszechświecie lokalnym.
Kiedy istota stworzona opuszcza swą rodzimą planetę, pozostawia za sobą służbę przybocznych i zależna jest wyłącznie od intelektu morontialnego. Kiedy wznosząca się istota opuszcza wszechświat lokalny, osiąga duchowy poziom bytu, wychodząc poza poziom morontialny. Ten nowo powstały byt duchowy dostraja się wtedy do bezpośredniego działania kosmicznego umysłu Orvontonu.