Osobowość nadawana jest istotom stworzonym przez Ojca Uniwersalnego, jako potencjalnie wieczne wyposażenie. Przeznaczeniem tego Boskiego daru jest funkcjonowanie na licznych poziomach i w kolejnych sytuacjach wszechświatowych, rozpościerających się od niskich, skończonych, do najwyższych, absonicznych, nawet do granic absolutu. Osobowość tym samym funkcjonuje na trzech kosmicznych płaszczyznach, albo w trzech wszechświatowych stadiach:
1. Status umiejscowienia. Osobowość funkcjonuje jednakowo operatywnie we wszechświecie lokalnym, superwszechświecie, jak i we wszechświecie centralnym.
2. Status znaczenia. Osobowość działa operatywnie na poziomach skończonych, absonicznych i wkracza nawet w absolut.
3. Status wartości. Osobowość może być urzeczywistniana empirycznie, w progresywnych domenach materialnych, morontialnych i duchowych.
Osobowość ma doskonały zakres kosmicznego funkcjonowania wymiarowego. Istnieją trzy wymiary skończonej osobowości a funkcjonują one z grubsza następująco:
1. Długość obrazuje kierunek i naturę postępu—ruch poprzez przestrzeń i odpowiednio do czasu—ewolucję.
2. Głębokość w pionie obejmuje charakterystyczne dla ustroju popędy i postawy, różne poziomy samorealizacji oraz generalne zjawisko reagowania na środowisko.
3. Szerokość obejmuje domenę koordynacji, powiązań i organizacji osobowości.
Typ osobowości, nadawany śmiertelnikom Urantii, ma potencjał siedmiu wymiarów samoekspresji, albo realizacji osobowej. Te fenomeny wymiarowe można realizować jako trzy na poziomie skończonym, trzy na poziomie absonicznym i jeden na poziomie absolutnym. Na poziomach podabsolutnych wymiar siódmy, albo całościowy, jest doświadczalny jako fakt osobowości. Ten najwyższy wymiar jest łączącym absolutem i chociaż nie jest nieskończony, wymiarowo jest potencjałem podnieskończonego przenikania absolutu.
Skończone wymiary osobowości mają do czynienia z kosmiczną długością, głębokością i szerokością. Długość oznacza znaczenie; głębokość wyraża wartość; szerokość obejmuje wnikliwość—możliwość przeżywania niekwestionowanej świadomości rzeczywistości kosmicznej.
Na poziomie morontialnym wszystkie te, skończone wymiary poziomu materialnego, są ogromnie wzbogacone i dają się realizować pewne nowe wartości wymiarowe. Wszelkie takie, poszerzone doświadczenia wymiarowe poziomu morontialnego, są wspaniale wyrażone za pomocą wymiarów najwyższych czy wymiarów osobowości, dzięki wpływowi moty a także w wyniku udziału matematyki morontialnej.
Można by uniknąć wielu kłopotów, jakich doświadczają śmiertelnicy w swych badaniach osobowości ludzkiej, gdyby istota skończona pamiętała, że poziomy wymiarowe i poziomy duchowe nie są skoordynowane w empirycznej realizacji osobowości.
Życie jest w rzeczywistości procesem, który zachodzi pomiędzy organizmem (indywidualnością) a jego otoczeniem. Osobowość przydaje wartości tożsamości i znaczenia ciągłości temu organizmowo-środowiskowemu związkowi. Tym samym będzie się uważać, że zjawisko bodziec-reakcja jest nie tylko procesem mechanicznym, skoro osobowość funkcjonuje jako czynnik w tej całościowej sytuacji. Zawsze pozostaje prawdą, że mechanizmy są z natury pasywne; organizmy są nieodmiennie aktywne.
Życie fizyczne jest procesem, zachodzącym nie tak w organizmie jak pomiędzy organizmem a środowiskiem. I każdy taki proces ma tendencję tworzenia i ustanawiania organizmowych wzorców reagowania na owo środowisko. Wszelkie takie wzorce dyrektywne mają z kolei wielki wpływ na wybór celu.
To właśnie dzięki pośredniczącym działaniu umysłu, jaźń i środowisko ustanawiają znaczący kontakt. Zdolność i gotowość organizmu do nawiązania tak istotnych kontaktów z otoczeniem (odzew na popęd) reprezentuje postawę całej osobowości.
Osobowość nie może zbyt dobrze funkcjonować w izolacji. Człowiek jest z natury istotą społeczną; zdominowany jest pragnieniem przynależności. Jest literalną prawdą, że „nikt nie żyje dla siebie”.
Jednak koncepcja osobowości, w znaczeniu całości żyjącej i funkcjonującej istoty, oznacza znacznie więcej niż integrację zależności; wyraża ona zjednoczenie wszystkich czynników rzeczywistości, jak również koordynację zależności. Zależności istnieją pomiędzy dwoma obiektami, ale z trzech lub więcej obiektów wynika system i taki system jest czymś znacznie większym niż powiększona i kompleksowa zależność. Jest to istotna różnica, ponieważ w kosmicznym systemie indywidualni członkowie nie są połączeni jeden z drugim inaczej, jak w relacji do całości i poprzez indywidualność całości.
W organizmie ludzkim zsumowanie jego części stanowi jestestwo—indywidualność—ale taki proces nie ma nic do czynienia z osobowością, która jest unifikatorem wszystkich tych czynników w odniesieniu do rzeczywistości kosmicznych.
Części sumowane są w zbiorowościach; w systemach części są organizowane. Systemy wyróżniają się organizacją—wartościami pozycyjnymi. W dobrym systemie wszystkie czynniki są w kosmicznym rozmieszczeniu. W złym systemie albo czegoś brakuje albo coś jest przestawione—zdezorganizowane. W systemie ludzkim właśnie osobowość jednoczy wszelkie działania i przydaje z kolei jakości tożsamościowych i twórczych.