Co się tyczy Raju dolnego, wiemy tylko to, co zostało nam objawione; nie przebywają tam żadne osobowości. Nie ma on zgoła nic do czynienia ze duchowych sprawami istot inteligentnych, Bóstwo-Absolut również tam nie działa. Zostaliśmy poinformowani, że wszystkie obwody energii fizycznej i siły kosmicznej wywodzą się z Raju dolnego i zorganizowane są następująco:
1. Bezpośrednio pod miejscem pobytu Trójcy znajduje się centralna część Raju dolnego, nieznana i nie objawiona Strefa Wieczności.
2. Strefę to otacza bezpośrednio obszar nienazwany.
3. Rejon, zajmujący wierzchnie warstwy podpowierzchniowe, ma zasadniczo do czynienia z potencją przestrzeni i siłą-energią. Funkcjonowania tego, rozległego, eliptycznego centrum siły, nie można utożsamić ze znanym funkcjonowaniem jakiejkolwiek trójjedności, jednak podstawowe obciążenie-siła przestrzeni wydaje się być zogniskowane w tym rejonie. Centrum to składa się z trzech współśrodkowych, eliptycznych stref. Najbardziej wewnątrz znajduje się punkt ogniskujący działania siły-energii samego Raju; najdalsza, zewnętrzna strefa, może być ewentualnie utożsamiana z czynnościami Absolutu Nieuwarunkowanego, ale nie jesteśmy pewni tego, co się tyczy funkcji przestrzeni w strefie pośredniej.
Strefa wewnętrzna tego centrum siły wydaje się działać jak gigantyczne serce, którego pulsowanie kieruje strumienie energii aż do najdalszych krańców przestrzeni fizycznej. Ukierunkowuje ona i modyfikuje siły-energie, ale prawie ich nie emituje. Rzeczywistość ciśnienia-obecności tych sił pierwotnych jest zdecydowanie większa na północnym krańcu centrum Raju, niż w rejonach południowych; taką różnicę zauważa się stale. Macierzyste siły przestrzeni wydają się dopływać na południu a wypływać na północy, dzięki działaniu jakiegoś nieznanego systemu krążenia, co zajmuje się rozprowadzaniem podstawowej formy siły-energii. Od czasu do czasu odnotowuje się również różnice w ciśnieniach wschodnio-zachodnich. Siły emanujące z tej strefy nie reagują na dostrzegalną grawitację fizyczną, ale zawsze są posłuszne grawitacji Raju.
Strefa pośrednia centrum siły otacza bezpośrednio strefę wewnętrzną. Strefa pośrednia wydaje się być statyczna, oprócz tego, że rozszerza się ona i kurczy w trzech cyklach aktywności. Najsłabsza z tych pulsacji występuje na kierunku wschód-zachód, silniejsza na kierunku północ-południe, podczas gdy najsilniejsza fl uktuacja występuje we wszystkich kierunkach, jako ogólne rozszerzanie się i kurczenie. Funkcja tej strefy pośredniej nigdy nie została naprawdę określona, ale musi ona mieć coś do czynienia z obustronnym dopasowaniem pomiędzy wewnętrzną a zewnętrzną strefą centrum siły. Wielu przypuszcza, że strefa pośrednia jest mechanizmem kontrolnym przestrzeni pośredniej albo spokojnych stref, które oddzielają kolejne poziomy przestrzeni wszechświata nadrzędnego, jednak żaden dowód czy objawienie tego nie potwierdza. Wniosek taki można wysnuć z tego, że strefa pośrednia jest w pewien sposób związana z funkcjonowaniem mechanizmu przestrzeni nienasyconej wszechświata nadrzędnego.
Strefa zewnętrzna jest największa i najbardziej aktywna, spośród trzech współśrodkowych, eliptycznych pasów nie zidentyfikowanego potencjału przestrzeni. Obszar ten jest miejscem trudnych do wyobrażenia operacji, centralnym punktem okręgu emanacji, biegnących w przestrzeń w każdym kierunku, do najbardziej oddalonych krańców siedmiu superwszechświatów i dalej, żeby się rozprzestrzenić na ogromnych i niewyobrażalnych domenach całej przestrzeni zewnętrznej. Ta kosmiczna obecność jest zupełnie bezosobowa a jednak wydaje się reagować pośrednio, w jakiś nieujawniony sposób, na wolę i nakazy nieskończonych Bóstw, kiedy działają jako Trójca. Przypuszcza się, że jest to centralne zogniskowanie, rajskie centrum, przestrzennej obecności Absolutu Nieuwarunkowanego.
Wszystkie formy siły i wszystkie stadia energii wydają się być ujęte obwodem; krążą we wszechświatach i powracają określonymi drogami. Jednak emanacje uaktywnionej strefy Absolutu Nieuwarunkowanego wydają się być albo wychodzące albo przychodzące, ale nie jedne i drugie równocześnie. Ta zewnętrzna strefa pulsuje w epokowych cyklach o gigantycznych proporcjach. Przez nieco ponad miliard lat czasu Urantii przestrzeń-siła tego centrum wychodzi; potem, przez podobny okres, będzie przychodzić. I przejawy przestrzeni-siły tego centrum są powszechne; rozciągają się one na całą nasycalną przestrzeń.
Cała fizyczna siła, energia i materia, stanowią jedność. Cała siła-energia na początku wychodzi z Raju dolnego i w końcu do niego wraca, po ukończeniu swego obiegu w przestrzeni. Jednak nie wszystkie energie i organizacje materii wszechświata wszechświatów, w swych obecnych stadiach zjawiskowych, wychodzą z Raju dolnego; przestrzeń jest łonem kilku form materii i prematerii. Chociaż zewnętrzna strefa rajskiego centrum siły jest źródłem energii kosmicznych, przestrzeń się stamtąd nie wywodzi. Przestrzeń nie jest siłą, energią czy mocą. Tak samo pulsacje tej strefy nie przyczyniają się do oddychania przestrzeni, ale stadium przychodzące i wychodzące tej strefy jest zsynchronizowane z liczącymi dwa miliardy lat cyklami rozszerzania się i kurczenia przestrzeni.