Pierwotna i wieczna, Rajska Trójca, jest egzystencjalna i była nieunikniona. Ta bez początku Trójca była nieodłączna zróżnicowaniu tego, co osobowe od tego, co nieosobowe, w rezultacie działania nieskrępowanej woli Ojca, a urzeczywistniła się, gdy jego osobista wola koordynowała umysłem te dwojakie rzeczywistości. Trójce posthavonalne są empiryczne—nieodłączne stworzeniu dwu podabsolutnych, ewolucyjnych poziomów przejawiania się mocy-osobowości we wszechświecie nadrzędnym.
Rajska Trójca—wieczne zjednoczenie Bóstwa Ojca Uniwersalnego, Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha—jest egzystencjalna w aktualności, jednak wszystkie jej potencjały są empiryczne. Dlatego Trójca ta stanowi jedyną rzeczywistość Bóstwa, obejmującą nieskończoność, a zatem pojawiają się tutaj wszechświatowe fenomeny aktualizowania się Boga Najwyższego, Boga Ostatecznego i Boga Absolutnego.
Pierwsza i druga Trójca empiryczna, Trójce posthavonalne, nie mogą być nieskończone, gdyż obejmują one Bóstwa wywodzące się, Bóstwa ewoluujące przez empiryczne aktualizowanie się rzeczywistości stworzonych, lub wynikłych dzięki egzystencjalnej Rajskiej Trójcy. Nieskończoność boskości jest wciąż wzbogacana, jeśli nie poszerzana, przez skończoność i absoniczność doświadczenia istoty stworzonej i Stwórcy.
Trójce są prawdami dotyczącymi zależności i faktami dotyczącymi partnerskiego przejawiania się Bóstwa. Działania Trójcy obejmują rzeczywistości Bóstwa a rzeczywistości Bóstwa zawsze szukają realizacji i ujawniania się w uosobieniu. Bóg Najwyższy, Bóg Ostateczny a nawet Bóg Absolutny są zatem boskimi nieuchronnościami. Te trzy Bóstwa empiryczne istniały potencjalnie w egzystencjalnej Trójcy, Rajskiej Trójcy, ale ich pojawienie się we wszechświecie, jako osobowości obdarzonych mocą, jest zależne po części od ich własnego działania empirycznego we wszechświatach mocy i osobowości, a po części od empirycznych osiągnięć posthavonalnych Stwórców i Trójc.
Dwie Trójce posthavonalne, Trójce empiryczne—Ostateczna i Absolutna—nie objawiają się teraz w pełni; są w trakcie wszechświatowego urzeczywistniania się. Te związki Bóstwa można przedstawić następująco:
1. Trójca Ostateczna, która się teraz wyłania, będzie się w końcu składała z Istoty Najwyższej, Najwyższych Osobowości Stwórczych oraz z absonicznych Architektów Wszechświata Nadrzędnego, unikalnych planistów wszechświata, którzy nie są ani stwórcami ani istotami stworzonymi. Bóg Ostateczny, w końcu i nieuchronnie, zyska władzę i będzie uosobiony jako Boska konsekwencja zjednoczenia empirycznej Trójcy Ostatecznej, na poszerzającej się arenie prawie nieograniczonego wszechświata nadrzędnego.
2. Trójca Absolutna—druga Trójca empiryczna—obecnie w trakcie aktualizowania się, składać się będzie z Boga Najwyższego, Boga Ostatecznego oraz z nie objawionego Wypełniacza Przeznaczenia Wszechświata. Trójca ta działa na poziomie zarówno osobowym jak i superosobowym, nawet do granic tego, co nieosobowe, a jej zjednoczenie w domenie wszechświatów byłoby uempirycznieniem Bóstwa Absolutnego.
Trójca Ostateczna jednoczy się empirycznie w trakcie swej realizacji, ale szczerze wątpimy, czy możliwe jest takie pełne zjednoczenie Trójcy Absolutnej. Jednak nasza idea wiecznej, Rajskiej Trójcy, wciąż nam przypomina, że utrójcowienie Bóstwa może dokonać tego, co jest skądinąd nieosiągalne; zatem postulujemy pojawienie się kiedyś Najwyższego-Ostatecznego oraz ewentualne utrójcowienie-urzeczywistnienie Boga Absolutnego.
Filozofowie wszechświatów postulują Trójcę Trójc, egzystencjalno-empiryczną Trójcę Nieskończoną, ale nie potrafią wyobrazić sobie jej uosobienia; prawdopodobnie byłaby ona równorzędną osobie Ojca Uniwersalnego na poziomie pojęciowym JESTEM. Niezależnie jednak od tego wszystkiego, pierwotna Rajska Trójca jest potencjalnie nieskończona, skoro Ojciec Uniwersalny jest aktualnie nieskończony.