Gdy połączona myśl Ojca Uniwersalnego i Wiecznego Syna, funkcjonując w Bogu Działania, wyłoniła kreację boskiego i centralnego wszechświata, Ojciec podążył za ekspresją swej myśli w słowie swego Syna i w działaniu Wspólnego Wykonawcy, odróżniając swoją obecność w Havonie od potencjałów nieskończoności. I te, nieujawnione potencjały nieskończoności, pozostają ukryte przestrzennie w Absolucie Nieuwarunkowanym i niebiańsko spowite w Bóstwie-Absolucie, podczas gdy te dwa Absoluty stają się jednym w działaniu Absolutu Uniwersalnego—nie objawionej nieskończoności-jedności Rajskiego Ojca.
Zarówno potencja siły kosmicznej jak i potencja siły duchowej jest w trakcie stopniowego objawiania-urzeczywistnienia, gdy wzbogacanie całej rzeczywistości dokonywane jest drogą empirycznego rozwoju oraz przez współzależność empirycznego z egzystencjalnym w Absolucie Uniwersalnym. Dzięki równoważącej obecności Absolutu Uniwersalnego, Pierwsze Źródło i Centrum dokonuje poszerzenia swej mocy empirycznej, ma możność utożsamiania się z ewolucyjnymi istotami przezeń stworzonymi, oraz osiąga ekspansję Bóstwa empirycznego na poziomach Najwyższości, Ostateczności i Absolutu.
Kiedy nie można dokładne odróżnić Bóstwa-Absolutu od Absolutu Nieuwarunkowanego, ich domniemanie połączone funkcjonowanie lub partnerska obecność jest określana działalnością Absolutu Uniwersalnego.
1. Bóstwo-Absolut wydaje się być wszechpotężnym aktywizatorem, podczas gdy Absolut Nieuwarunkowany wydaje się być wszechoperatywnym mechanizmem napędowym doskonale zjednoczonego i ostatecznie skoordynowanego wszechświata wszechświatów, nawet wszechświatów nad wszechświatami, stworzonych, stwarzanych i tych, które będą stwarzane.
Bóstwo-Absolut nie może reagować, albo przynajmniej nie reaguje, na żadną sytuację wszechświatową w sposób podabsolutny. Wydaje się, że każde oddziaływanie tego Absolutu, na jakąkolwiek daną sytuację, jest dokonywane dla dobra całego stworzenia rzeczy i istot, nie tylko w obecnym stanie egzystencji, ale także z punktu widzenia nieskończonych możliwości całej przyszłej wieczności.
Bóstwo-Absolut jest tym potencjałem, który został wydzielony z całościowej, nieskończonej rzeczywistości, decyzją wolnej woli Ojca Uniwersalnego, a w obrębie którego zachodzi całe funkcjonowanie boskości—egzystencjalne i empiryczne. Jest to Absolut Uwarunkowany w przeciwieństwie do Absolutu Nieuwarunkowanego; jednak Absolut Uniwersalny jest nadwzbogacającym dla obu w tym, że zawiera cały absolutny potencjał.
2. Absolut Nieuwarunkowany jest bezosobowy, pozaboski i nie deifikowany. Absolut Nieuwarunkowany jest zatem pozbawiony osobowości, boskości i wszelkich prerogatyw stwórcy. Ani fakt ani prawda, doświadczenie czy objawienie, filozofia czy absoniczność, nie mogą przeniknąć natury i charakteru tego Absolutu, bez uwarunkowania we wszechświecie.
Wyjaśnijmy, że Absolut Nieuwarunkowany jest prawdziwą rzeczywistością, przenikającą wielki wszechświat oraz najwidoczniej rozciągającą się, wraz z obecnością przestrzeni, w kierunku zewnętrznym, w aktywność sił i przedmaterialnych ewolucji, na zdumiewającym ogromie obszarów przestrzeni istniejącej poza siedmioma superwszechświatami. Absolut Nieuwarunkowany nie jest zwykłym negatywizmem filozoficznej idei, opartej na przypuszczeniach metafizycznej sofistyki, w sprawie uniwersalizmu, dominacji i prymatu tego, co nie uzależnione i nie uwarunkowane. Absolut Nieuwarunkowany jest autentyczną, wszechświatową kontrolą nadrzędną w nieskończoności; ta kontrola nadrzędna jest nieograniczona w stosunku do przestrzeni-siły, jednak jest zdecydowanie uwarunkowana obecnością życia, umysłu, ducha i osobowości oraz jest dodatkowo uzależniona od woli-reakcji oraz celowych nakazów Rajskiej Trójcy.
Jesteśmy przekonani, że Absolut Nieuwarunkowany nie jest niezróżnicowanym i wszechprzenikającym wpływem, porównywalnym czy to z panteistycznymi ideami metafizyki, czy to z dawniejszymi, naukowymi hipotezami eteru. Absolut Nieuwarunkowany jest nieograniczony w aspekcie siły, ale uzależniony jest od Bóstwa, jednak nie dostrzegamy wyraźnych związków tego Absolutu z duchowymi rzeczywistościami wszechświatów.
3. Absolut Uniwersalny, jak logicznie wnioskujemy, był nieuniknionym wynikiem działania absolutnej, wolnej woli Ojca Uniwersalnego, rozróżniającej rzeczywistości wszechświata na wartości deifikowane i nie deifikowane—możliwe i niemożliwe do uosobienia. Absolut Uniwersalny stanowi fenomen Bóstwa, znamionujący rozwiązanie napięcia wytworzonego przez akt wolnej woli i tym samym różnicującego rzeczywistość wszechświatową, a działa on jako asocjacyjny koordynator całkowitej sumy potencjalności egzystencjalnych.
Napięcie-obecność Absolutu Uniwersalnego oznacza dopasowanie zróżnicowania pomiędzy rzeczywistością Bóstwa a rzeczywistością nie deifikowaną, zróżnicowania nieodłącznego oddzieleniu dynamiki boskości, obdarzonej wolną wolą, od statyki nieskończoności nie uwarunkowanej.
Zapamiętajcie: potencjał nieskończoności jest absolutny i nierozdzielny od wieczności. Aktualna nieskończoność w czasie może być zaledwie częściowa a zatem musi być nieabsolutna; tak samo nieskończoność aktualnie istniejącej osobowości nie może być absolutna, chyba, że w nie uwarunkowanym Bóstwie. Istnieje zróżnicowanie potencjału nieskończoności Absolutu Nieuwarunkowanego oraz Bóstwa-Absolutu, które uwiecznia Absolut Uniwersalny i tym samym kosmicznie umożliwia istnienie w przestrzeni wszechświatów materialnych a duchowo umożliwia istnienie skończonych osobowości w czasie.
Skończone może współistnieć w kosmosie z Nieskończonym tylko dlatego, że asocjacyjna obecność Absolutu Uniwersalnego tak doskonale wyrównuje napięcia pomiędzy czasem i wiecznością, skończonością i nieskończonością, potencjałem rzeczywistości i aktualnością rzeczywistości, Rajem i przestrzenią, człowiekiem i Bogiem. Asocjacyjnie, Absolut Uniwersalny stanowi tożsamość strefy rozwijającej się rzeczywistości ewolucyjnej, istniejącej w czasie-przestrzeni i w przewyższonym czasie -przestrzeni—we wszechświatach podnieskończonego ujawniania się Bóstwa.
Absolut Uniwersalny jest potencjałem statyczno-dynamicznego Bóstwa, funkcjonalnie możliwym do realizacji na poziomach czasu-wieczności, jako wartości skończone-absolutne, oraz możliwym do dostąpienia empiryczno-egzystencjalnego. Ten trudny do pojęcia aspekt Bóstwa może być statyczny, potencjalny i asocjacyjny, ale nie jest on stwórczy empirycznie czy też ewolucyjny w tym, co dotyczy inteligentnych osobowości działających teraz we wszechświecie nadrzędnym.
Absolut. Oba Absoluty—uwarunkowany i nieuwarunkowany—podczas gdy z pozoru rozbieżne w działaniu, jak mogą to dostrzegać istoty obdarzone umysłem, są doskonale i bosko zjednoczone w Absolucie Uniwersalnym i poprzez Absolut Uniwersalny. W końcowym podsumowaniu i w ostatecznym ujęciu, wszystkie trzy są jednym Absolutem. Na poziomach podnieskończonych są one czynnościowo zróżnicowane, ale w nieskończoności są JEDNOŚCIĄ.
Nigdy nie używamy określenia Absolut jako negacji czegokolwiek, lub jako zaprzeczenia czegoś. Nie traktujemy również Absolutu Uniwersalnego jako samostanowiącego, jako czegoś w rodzaju panteistycznego i bezosobowego Bóstwa. We wszystkim, co odnosi się do wszechświatowej osobowości, Absolut jest ściśle ograniczony przez Trójcę i zdominowany przez Bóstwo.