Wczesne rozprzestrzenianie się rasy fioletowej po Europie zostało przerwane przez określone, raczej gwałtowne zmiany klimatyczne i geologiczne. Wraz z cofaniem się północnych tarcz lodowych, nasycone deszczem wiatry zachodnie zmieniły kierunek na północny, zamieniając stopniowo rozległe, pasterskie rejony Sahary w jałową pustynię. Susza ta rozproszyła niskich brunetów o ciemnych oczach, ale podłużnych głowach, mieszkających na wielkim płaskowyżu Sahary.
Czystsze elementy rasy indygo poszły na południe, do lasów Afryki centralnej, gdzie pozostają od tamtego czasu. Bardziej wymieszane grupy rozprzestrzeniły się w trzech kierunkach. Zaawansowane plemiona poszły na zachód, migrując do Hiszpanii a stamtąd do przyległych do niej części Europy, tworząc zaczątek późniejszej rasy śródziemnomorskiej, długogłowych brunetów. Najmniej progresywna grupa migrowała ze wschodniej części płaskowyżu Sahary do Arabii, a stamtąd poprzez północną Mezopotamię i Indie do odległego Cejlonu. Grupa centralna przesunęła się na północ i na wschód, do doliny Nilu i Palestyny.
Takie właśnie, drugorzędne podłoże sangikowe, określa pewien stopień pokrewieństwa pomiędzy współczesnymi narodami, rozrzuconymi od Dekanu, przez Iran, Mezopotamię, aż do obu wybrzeży Morza Śródziemnego.
Mniej więcej w czasie tych zmian klimatycznych w Afryce, Anglia odłączyła się od kontynentu a Dania wyłoniła się z morza, podczas gdy przesmyk gibraltarski, chroniący zachodni basen Morza Śródziemnego otworzył się wskutek trzęsienia ziemi i to śródlądowe jezioro szybko podniosło się do poziomu Oceanu Atlantyckiego. Wkrótce zanurzył się sycylijski pomost lądowy, tworząc jedno Morze Śródziemne, połączone z Oceanem Atlantyckim. Ten naturalny kataklizm zatopił dziesiątki osad ludzkich i przyniósł największe straty w ludziach, na skutek potopu, w całej światowej historii.
Zalanie basenu Morza Śródziemnego natychmiast przerwało parcie Adamitów na zachód, podczas gdy wielki napływ Saharyjczyków zmusił Adamitów do szukania ujścia dla swej, narastającej populacji na północ i na wschód od Edenu. Gdy potomkowie Adama szli na północ, z dolin Tygrysu i Eufratu, napotkali przeszkody górskie i poszerzone wtedy Morze Kaspijskie. I przez wiele pokoleń Adamici polowali, paśli stada i uprawiali ziemię wokół swoich osad, rozrzuconych po Turkiestanie. Powoli, ci wspaniali ludzie rozszerzali swoje terytorium na Europę. Teraz jednak Adamici wkraczają do Europy od wschodu i znajdują kulturę człowieka niebieskiego o tysiące lat opóźnioną w porównaniu z azjatycką, jako że region ten był prawie zupełnie pozbawiony kontaktu z Mezopotamią.